Feliz año nuevo!

Allereerst ook onze allerbeste wensen voor het nieuwe jaar van de twee gaucho boys. We pikken de draad weer op waar het relaas van Hugo en Fabienne stopte, namelijk na de twee bijzonder succesvolle kerstfeesten. Zoals gepland trokken we hierna met Wim en Maxime, de twee sympathiekste vertegenwoordigers van het Kempense accent, richting Buenos Aires om aldaar het einde van 2008 te vieren. Er valt in niets anders dan superlatieven te praten over deze ongelofelijk aantrekkelijke stad en we hebben dan ook een fantastische tijd tijd gehad in Capital Federal. BA is een zeer Europees aandoende stad maar toch met dat sympathieke Zuid-Amerikaanse trekje. We kunnen beide zonder enige twijfel zeggen dat deze metropool met voorsprong de tofste stad is die we al bezocht hebben. Overal gezellige pleintjes met sympathieke porteños, mooie parken, bruisende feestjes en last but not least zeer knappe meisjes. We zijn ook in 3 verschillende jeugdherbergen langs geweest en alle rondtrekkende jongeren uit de hele wereld geven je echt ongelofelijk veel zin om de rugzak te pakken en op reis te vertrekken.

Dit jaar wouden we ons eindejaarsfeest eens wat meer kleur geven dan de gewoonlijke jeugdhuisfestiviteiten en hadden we het plan opgevat om naar een outdoor fuif te gaan in Montevideo. 31 december vroeg ‘s ochtends beginnen rijden richting Uruguay maar onze dichtsbijzijnde mogelijkheid om de grens over te steken bleek niet meer in gebruik te zijn (er zijn slecht 3 bruggen die Uruguay en Argentinië via autowegen met elkaar verbinden een één daarvan wordt blijkbaar al 2 jaar bezet door Argentijnse activisten naar aanleiding van een aanslepend milieuconflict tussen de twee landen), dan maar besloten nog 100 km verder te rijden naar de volgende brug alwaar ze ons wisten te vertellen dat we niet de juiste papieren hadden om met de auto de grens over te steken. Na wat discussie dan maar besloten om zo snel mogelijk naar Buenos Aires terug te rijden en daar afscheid te nemen van het oude jaar.

Na een vrolijke verspilling van een volle tank benzine en een hele dag zweten in de auto, arriveerden we uiteindelijk om 00.05u in Puerto Madero, de chiqe havenbuurt van Buenos Aires, net om tijd om het talrijke vuurwerk te aanschouwen. Bij gebrek aan een coupe champagne vruchteloos beginnen rondvragen om een drankje tot we op de enige feestneus met fles wodka in de hand stuitten, zijn nationaliteit was geen verassing; onze eerste ontmoeting met een andere Belg. Na een tussenstop in een schraal pizzakot uitendelijk beland op een ongelofelijk tof feestje in een park in de Palermowijk. Daar tot de eerste middag van 2009 kunnen feesten bij opkomende zon op –eindelijk!- dansbare muziek. Kortom, een ongelofelijk toffe nieuwjaar, volledig a l’improviste.

De dagen nadien zijn wij twee dan met de boot uitendelijk toch nog naar het veel rustigere maar ook bijzonder aangename Uruguay getrokken. Daar enkele dagen tot rust gekomen in een strandhuis van een vriend uit België en ook één avond gaan feesten (Richie Hawtin!) in het snobistische Punta del Este, waar alle welgestelde Argentijnen eens per jaar komen tonen hoe welgesteld ze juist zijn. De vierde januari was de tijd aangebroken om weer in actie te schieten en zijn we via Buenos Aires, waar we Wim en Maxime dan weer hebben opgepikt, naar Nelson teruggekeerd.

5 januari begonnen we namelijk met een nieuwe activiteit hier in het dorp. Vanaf nu gaan we elke maandag- en vrijdagnamiddag zwemmen in een groot zwembad met alle kinderen die willen. Via ons kunnen nu ook de chicos, wiens ouders de 5 peso niet zelf kunnen ophoesten, twee keer per week gaan zwemmen. Het was dan ook geen verassing dat ook dit deel van ons project bijzonder goed aanslaat. Elke keer waren er al meer dan 50 kinderen die zich werkelijk rot amuseren, deze activiteit geeft ons dan ook echt veel voldoening. Alle hulp die we hier al hebben gekregen om de kinderen wat bezig te houden en in het oog te houden was wel bijzonder welkom aangezien die mannen niet echt een toonbeeld van Christelijke deugd en orde zijn ( bij deze bedankt aan de ouders van Ezra, alsook mijn mama en Dirk, die hier enkele dagen gepasseerd zijn, aan Steven, de vriend van Kimmy, aan Wim en Maxime en enkele lokale goedzakken).

Intussen begint er eindelijk ook wat voortuitgang te komen in onze geplande activiteiten 200km noordwaarts, in de buitenwijken van het provinciestadje Vera. Dinsdag 6 januari zijn we met Arco-team dan ook gaan kennis maken met de families die we gaan helpen en die overigens ook nog niets weten van onze plannen, wegens mogelijke jaloezie van andere families. De armoede die we daar aantroffen was werkelijk schrijnend; het eerste gezin van 6 dat we bezochten woont in een klein uit golfplaten opgetrokken huisje, niet groter dan het gemiddelde Belgische tuinhuis, maar ontving ons onmiddelijk bijzonder warm. Onmiddelijk werd ons de quasi verplichte maté-kruidenthee angeboden en hebben we een gezellig gesprek gehad. Blijkbaar zit de oudste zoon in de gevangenis wegens beschuldigingen van moord. Ook over de 5 andere families waarmee we die dag kennis maakten (sommigen wonen met meer dan tien in kleine vervallen huisjes) valt geen slecht woord te vertellen. Ondanks het feit dat wij voor hen voorlopig niets meer zijn dan toeristen die de situatie willen leren kennen, werden we echt ontvangen als oude vrienden.

Terug in het huis van de “quinta de la familia Liliane”, de organisatie waarmee we dus in zee zijn gegaan ginds in Vera, hebben we de wat zakelijkere kant van het project besproken. Blijkbaar wordt de samenwerking tussen Arco, Quinta Liliane en ECOS, een driejarenplan waarbij elk jaar een vijftal gezinnen met gehandicapte kinderen zal geholpen worden op zoveel mogelijk vlakken. Dit jaar zorgen wij voor de fondsen (we gaan zo’n 35.000 pesos investeren) en de komende jaren gaan ze weer op zoek naar andere geldschieters, hoewel we zelf ook al hebben bedacht dat we eventueel zelf terug kunnen op zoek gaan naar fondsen in België. Verleden week zijn we dan terug gegaan om verder kennis te maken met de families en de compañeros van de “Quinta Liliane” en normaal gezien gaan we deze week met de architect van de groep praten om dan hopelijk zo snel mogelijk te kunnen beginnen. Werkelijk in actie schieten is duidelijk nog steeds geen evidentie in Argentinië maar normaal gezien moeten we nu toch echt bijna kunnen beginnen.

Hier in Nelson loopt voorts alles weer z’n normale, bloedhete gang; zweten, verfrissing zoeken in het zwembad, paddle spelen (een ongelofelijk plezante sport, tennis maar met muren erachter waarmee je ook kan spelen) en lekkere steaks eten. We zijn nu ook begonnen met de voorbereidingen van het grote voetbaltoernooi dat we binnen 2 weken gaan organiseren voor de kinderen van het dorp. Kortom nog steeds genoeg animatie voor en door de Belgen in het eens zo rustige Nelson

Saludos calurosos de Dennis y Bruno

Arco Argentina impressies en Alto Verde

Allereerst, in naam van Arco Argentina, de beste wensen voor 2009!

Dat wij, Fabienne en Hugo, in 2008 Kerstmis en de overgang naar het nieuwe jaar in Argentinië zouden vieren stond voor ons als een paal boven water.

Donderdag 18 december, na een vliegtuigreis van 15u en een busreis van 6u, zijn wij in Nelson, Santa Fé aangekomen. Kimmy en het Arco Team waren op missie naar Vera en zouden wij pas tegen middernacht ontmoeten. Onze opvang was echter zeer goed georganiseerd: de grootvader van Nicolas Frutos, Mario en zijn vrouw Virgina, verwelkomden ons aan het busstation van Santa Fé en begeleidden ons naar Nelson. Daar werden wij door andere families (Nelly, Carlos, Daniella, Ruben en Patricia) opgevangen en uitgenodigd voor het avond (middernacht)eten in openlucht... buitentemperatuur 27°.
De gastvrijheid van de mensen van Nelson viel ons meteen op en ofschoon het Argentijns Spaans nog voor enige barrière zorgde, hadden wij snel het gevoel van ‘wij zijn hier meer dan welkom’.
Tegen middernacht was het zover, na 3 maanden kon Fabienne eindelijk nog eens haar dochter omhelzen en knuffelen. Ikzelf had reeds het geluk dit ook een maand eerder te kunnen doen tijdens mijn eerste reis richting Nelson.
De eerste week zijn wij samen met het Arco team opgetrokken, Nelson en Santa Fé leren kennen en de voorbereidingen van het Kerstfeest voor de kinderen in Nelson zelf en Alto Verde (een achtergestelde wijk in Santa Fé, waar niet alle primaire behoeften in de gezinnen aanwezig zijn) getroffen.
Nelson, een dorp van ongeveer 5000 inwoners, heeft twee geasfalteerde straten en de rest van de straten zijn de gekende verharde veldwegen van bij ons. Twee tot driemaal per dag komt men deze wegen besproeien om het stof wat te blussen. De huisjes in het centrum van het dorp zijn er naar onze normen klein, doch zeer degelijk en met de nodige faciliteiten. Aan de rand van het dorp is de toestand poverder en leven er ook nog mensen in (tuin)huisjes met golfplaten en een minimum aan voorzieningen. Hier word je reeds, weliswaar in beperkte mate, geconfronteerd met het contrast tussen rijk en arm. (Een ander voorbeeld inkopen doen in de Walmart van Santa Fé, een gigantische distributieketen, winkelkarretjes (tot boven toe gevuld) van de meest begoeden van Santa Fé en dan naar buiten rijden aan de achterkant van het gebouw en in een sloppenwijk terechtkomen...).
De bakkerswinkel, de voedingswarenwinkel, het dagelijks leven in Nelson draait op volle toeren van ’s morgensvroeg tot ongeveer 13u en dan volgt er doodse stilte, geen mens meer te bespeuren tot 17u. Iedereen verstopt er zich voor de hitte (temperaturen rond de 40°) en doet zijn siësta. Vanaf 17u is er opnieuw leven tot middernacht en meestal veel later; een beetje koelte is er alleen maar ’s nachts en dan is het dus voor de plaatselijke bevolking genieten.
Santé Fé, is maar een schim van Buenos Aires, en ofschoon wij niet direct geconfronteerd werden met criminialiteit, gaf deze stad ons toch een onveilig gevoel. Aan sommige verkeerslichten (rood of groen) wordt er, door het onveilig gevoel, door de meeste mensen gewoon doorgereden. Sommige wijken rijd je best niet in of je komt er volgens insiders niet meer uit.
Het landschap in Nelson en omstreken is vlak en uitgestrekt, je kan langs de wegen kilometers ver zien (dit is zo in een straal van zeker 800km noordwaarts van Buenos Aires en 300 km oostwaarts; van dan af begint het gebergte en krijg je een totaal ander landschap); er wordt veel aan veeteelt (koeien en paarden) gedaan en dus hebben we ook veel cowboys (gaucho’s) in de streek, die de kuddes begeleiden vanop het paard, gezien.
Het verkeer in Argentenië is hectisch en gevaarlijk, andere verkeersreglementen dan bij ons en slechts één paar verkeerslichten (aan de overkant van de straat) op de kruispunten; in het begin sta je meestal voor de verkeerslichtenpaal en besef je niet dat je het kruispunt al voorbij bent. Wegen en zelf autosnelwegen zijn in zeer slechte staat; op die snelwegen hebben wij fietsers op ons rijvak in tegenovergestelde richting zien rijden; auto’s rechtsomkeer zien maken of gewoon zijwaarts van de ene kant naar de andere kant van de snelweg zien rijden. Avenida de 9 Julio in Buenos Aires bestaat uit 14 + 6 rijvakken (propensvol verkeer). Probeer daar maar eens van links naar rechts te geraken of omgekeerd (zeer spannend).
Het weer is er zeer variabel; in 16 dagen tijd, felle hitte (rond de 40°), hevige regenbuien, windstorm, zandstorm en zelf aan de kust temperaturen van 18° (weliswaar ’s morgens) meegemaakt.

Terug naar Nelson. Het Kerstfeest aldaar hebben wij mee voorbereid en op de dag zelf heb ik Kerstman gespeeld (zie tekst van Ezra hierna). Vele kindjes en hun moeders blijgemaakt met een bescheiden kerstgeschenkje. Eerste keer in de geschiedenis van Nelson dat er een kerstfeest werd georganiseerd en met succes. Bravo Arco Argentina!

Twee dagen later, dinsdag 23 december zijn wij naar Alto Verde gereden, een achtergestelde en zeer arme wijk in Santa Fé. Bij het binnenrijden van de wijk werden wij geconfronteerd met schamele huisjes; vieze, vuile onverharde straten, open riolering, etc.
De primaire behoeften zijn hier voor ongeveer 260 kinderen weinig of niet aanwezig. Plaatselijke sociale werksters zorgen er voor dat deze kinderen minstens 1 dagelijkse maaltijd (meestal ontbijt) krijgen.
Van een kerstgebeuren was hier tot op heden ook geen sprake. Het Arco team heeft er ook hier voor gezorgd dat mede, dankzij jullie, sponsors, schenkers, schenkers van kleertjes, beertjes en chocolade, de kinderen een kerstgeschenk aangeboden kregen en dat aan de meest schamelgeklede kinderen kleding werd uitgedeeld (hartelijk dank!). Het was hier dan ook raak met deze kerstactie: Jean-Pierre speelde nu voor kerstman en heeft op zijn beurt veel blije en tevreden kindergezichten en veel dankbare moeders bij hem zien langskomen.
Wij waren dus deze maal toeschouwer en konden zodoende voor jullie een aantal reacties op een rij zetten:

- een meisjes opende haar geschenkpakje; zag dat het een klein knuffelbeertje was, kuste dit meermaals en hield het nadien dicht tegen zich aan;
- een ander meisje kreeg het geschenkje, liep naar haar moeder en schreeuwde meermaals van blijdschap: “mama, mama un regalo, un regalo de papa Noël”;
- een moeder sprak ons aan en zei: “nunca visto, muchas gracias”

Wij hadden ook de indruk dat wij van een andere planeet kwamen: een jongetje van 9 à 10 jaar vroeg mij of ik Engels sprak; ik bevestigde en moest een aantal woorden in het Engels zeggen; hij was zo verwonderd dat er iemand naast hem stond die Engels sprak en is een half uur naast mij blijven lopen en aan iedereen die voorbij kwam deelde hij mede: “ hé, deze mijnheer spreekt Engels, kom eens luisteren”.

Anderzijds stelden wij ook vast dat er meerdere jonge moeders van 15,16 jaar aanwezig waren met hun kindjes. Éen van deze moeders, met duidelijk een ziek kindje op de arm vroeg ons of wij 10 pesos (2,35€) konden geven opdat zij naar de kliniek kon gaan voor een bijkomende speciale verzorging...

Ofschoon deze kerstactie in Alto Verde wellicht ook hier een druppel op een hete plaat is geweest, heeft zij opnieuw haar doelstelling bereikt en daarom nogmaals aan het Arco Argentina team ‘een dikke proficiat’!

Woensdag 24 december hebben wij kerstavond bij Mario en Virgina gevierd samen met het Arco Team, Dina en Jean-Pierre en Wim & Maxime, vrienden van Kimmy, die door Zuid-Amerika trekken.
Het was een nieuwe ervaring voor ons. In plaats van achter de openhaard te zitten, zaten wij nu buiten (temp. 24°) onder een schitterende sterrenhemel. Op het menu stond o.a. een ‘bife de chorizo’, een smakelijk stuk Argentijns vlees.
Kerstmis is ook in Argentinië, net zoals Nieuwjaar een echt familiefeest.

De dag nadien hebben wij afscheid genomen in Nelson van de drie families, die het Arco team opvangen, van Ezra en haar ouders en van Bruno, Dennis, Wim en Maxime en zijn wij samen met Kimmy naar de Atlantische kust (1000km van Nelson gelegen) gereden voor een 4tal dagen strand, zon en zee in het mooie Carilo.
Wij willen langs deze weg de families, die Kimmy en het Arco team in Nelson opvangen van harte bedanken, zij geven ons een goed gevoel en zorgden er voor dat wij met een gerust gemoed terug naar Vlezenbeek konden.

En... Ondertussen zijn wij terug in Vlezenbeek (brrr... wat is het hier koud); heeft Kimmy haar vriend Steven op bezoek en zijn de activiteiten van Arco Argentina in Nelson, na een korte onderbreking, opnieuw gestart: voetbal- korfbal- en jeugdbewegingsactiviteiten. Volgende week trekt het team wellicht ook naar Vera voor de eerste opknapbeurten van enkele huisjes aldaar.
Ezra, Kimmy, Dennis en Bruno, werk zo verder aan jullie nobel doel en wellicht worden jullie onsterfelijk in Argentinië.

Tot slot, wellicht trekken wij ooit als toerist naar Argentinië terug: Patagonië, Vuurland, de Iguazu watervallen, de wijnstreek Mendoza, Salta zijn beslist de moeite waard!

Fabienne en Hugo

Alto Verde (foto's)