dinsdag 24 februari 2009

Para siempre en nuestro corazon..

Ook wellicht voor mij de laatste keer dat ik jullie mag en kan begroeten met ‘Hola Belgica’, vermits ik over een aantal dagen zelf opnieuw tot dit belgenlandje behoor!
Met dat het einde nadert wouden we graag voor jullie een overzichtje maken wat onze doelstellingen betreft en het slagen ervan, maar alvorens hieraan te beginnen wil ik jullie graag vertellen over onze spetterende uitstap naar Santa Fe, met jawel 98 inschrijvingen en dus twee bussen afgeladen vol met kindjes die voor de eerste keer in hun leven Santa Fe zouden begroeten en de mogelijkheid zouden krijgen naar de cine te gaan!
Ondanks het regenachtige weer is het een schitterend dagje geworden. Wijzelf mochten behoorlijk vroeg uit de veren om lunchpakketten te maken en alles voor te bereiden. Tegen 10u en na heel wat geregel waren de bussen vertrekkensklaar met 87 enthousiastelingen en een 12tal begeleiders. Onderweg naar Santa Fe zaten de kindjes met grote ogen naar buiten te staren, een nooit geziene brug of een rivier lieten voor hen heel wat indrukken na. Onze eerste stop vond plaats aan de grote cinema. Alvorens we naar binnengingen, hebben we eerst nog een korte lunch gehouden en daarna waren we klaar om de disneyfilm Bolt te gaan zien, samen met een drankje en een zakje popcorn voor ieder. Ook hier weer kindjes met grote ogen door de nog nooit geziene luxe van de cinema! Sommige hadden zelfs schrik om de verduisterde cinemazaal binnen te gaan. Na de film was het even twijfelachtig of we richting dinosauruspark zouden kunnen rijden, vanwege het slechte weer, laat staan dat het open was. Na heel wat overleggen en zoeken naar alternatieven hebben we uiteindelijk toch maar besloten het erop te wagen en dat is meer dan terecht gebleken. Het begon op te klaren en het park werd geopend. Voor de zoveelste keer die dag waren er heel wat kindjes onder de indruk van de grote dinosaurussen, vervaardigd uit combinatie van plastiek en isomo. Honderden foto’s en veel plezier verder stonden er ongelofelijk lekker ruikende hamburgers te wachten die ondertussen geprepareerd waren door een deel van de begeleiders. Na het verorberen hiervan en na een kleine voetbalmatch was het quasi tijd en zijn we uiteindelijk richting Nelson vertrokken. Iedereen moe maar tevreden over een zeer geslaagd dagje met geweldig veel gelukkige kindergezichtjes! Ook uit reacties van kindjes als ‘waarom gaan jullie volgende week al naar huis?’, ‘wanneer is het volgende feest?’, ‘mag ik niet mee in je valies?’, bleek hun enthousiasme van de dag, wat voor ons de kers op de taart was!

Om terug te komen op onze doelstellingen en het welslagen ervan kunnen we met z’n allen stellen dat we met veel voldoening huiswaarts gaan keren. Naast de primaire behoeften die we door het bouwen van huisjes in Vera en de voedselpakketten in Nelson aangepakt hebben, is ook onze aanpak van de sociale behoeften meer als geslaagd gebleken. Voetbal waar de continuïteit gegarandeerd is en de club opnieuw de competitie instapt is één voorbeeld, maar ook het zwembad waar de allerarmste de kans hebben gekregen de eerste keer te kunnen gaan zwemmen en dit tweewekelijks opnieuw te doen is hier van een voorbeeld van. Als je de kindjes die je in het begin nooit zag lachen en schrikkerig aan de kant zag staan, nu na een aantal weken zich volledig ziet geven, plezier beleven en met andere spelen, dan kunnen we jullie vertellen dat dat een enorm warm gevoel geeft. Ook de andere activiteiten, zoals bijvoorbeeld het ontbijt met film, het openingsfeest, ons kerstfeest en de trip naar Santa Fe zijn dingen die gaan bijblijven, niet enkel voor ons, maar hopelijk ook voor hen. Het is vertederend te zien als je in de straten van Nelson loopt dat er constant kindjes rondlopen in arcopet of arcotshirt. Als er dan een kindje in tranen uitbarst omdat hij zijn arcotshirtje kwijt is, dan beseffen we dat het project hier weldegelijk zijn waarde heeft. Nu met het afscheidsfeest dat er zondag aankomt hebben we een laatste cadeautje voor hen: een groot kussen met tekening en tekst wat erop neerkomt hen aan te moedigen nooit hun hoofdje te laten hangen, hun dromen te blijven volgen en dat ze altijd in ons hart zullen blijven! Hopelijk wij ook in dat van hen!
Tot binnekort!
Un beso grande
Kimmy

foto's vera + trip naar santa fe




maandag 16 februari 2009

Adios a un sueño

Gegroet kameraden aan het thuisfront,

Dit wordt, voor mij persoonlijk dan, de laatste update vanuit Argentinië aangezien we ons binnen 2 weken alweer in veel frissere oorden zullen bevinden. En het moet gezegd, het afscheid van dit prachtland zal bijzonder zwaar worden. Zowel het klimaat, de vriendschap die we hier gekregen hebben, het contact met de lokale kindjes als het algemene gevoel van daadwerkelijk een verschil te maken in een ander zijn leven zullen ongetwijfeld bijzonder moeilijk worden om achter ons te laten.

Hier in Nelson blijven we voorlopig veel genoegen halen uit de zwemactiviteiten, elke keer weer zijn er aardig wat kinders op post die ons telkens lachend tegemoet komen gelopen wanneer we aan het zwembad van F.C. Libertad arriveren. Het is fijn te zien hoe de armere kinderen van het dorp, zoals de kinderen van Alicia (zie vorige tekstje), helemaal openbloeien wanneer ze in het water kunnen spelen. Alicia zelf begon onlangs zelfs te huilen van geluk wanneer de meisjes nog eens op huisbezoek kwamen. We zullen dan ook met volle teugen genieten van de 4 resterende afspraken in het zwembad.

Voetbalgewijs was het voor mij en Bruno een bijzonder dubbel gevoel toen verleden week de continuïteit verzekerd werd en er 5 trainers werden aangesteld om de ketten verder onder hun hoede te nemen. Na 4 maanden was het voor ons plots gedaan met zelf training te geven. On the bright side, wordt elke categorie nu getraind door een lokale goedzak die het hele jaar door met hen zal bezig zijn. In maart zal Club Atletico Boca de Nelson na 3 jaren stil te hebben gelegen dan ook eindelijk terug in een competitie stappen wat zonder twijfel ook onze bedoeling was toen we hier aankwamen (en de 8000 peso die we aan schijnwerpers hebben gespendeerd zullen zo ook tot hun recht komen).

Hiernaast blijven er nog twee grote activiteiten over hier in Nelson; de eerstkomende zondag nemen we alle geïnteresseerde kinderen mee op uitstap naar Santa Fé, waar we eerst naar de cinema gaan en daarna naar een dinosauruspark. Aangezien nog bijna geen enkel kindje al naar Santa Fé is gegaan, ondanks de naar Argentijnse normen zeer geringe afstand, tenzij om naar het kinderhospitaal te gaan, zijn de reacties laaiend enthousiast. En dan rest er nog één afspraak met de lokale jeunesse en dat is ons afscheidsfeest, gepland de allerlaatste zondag, we gaan er trachten iets carnaval-achtig van te maken maar hierover later meer.

De voorbije 2 weken zijn we, weliswaar op Argentijnse ritme (beeld u de naarstige werklust van een mexicaan met fles tequila in zijn siësta in), de huisjes in het Noorden beginnen bouwen. Eentje is quasi volledig af; hier moesten we enkel nog een dak bouwen en een pozo negro (treffend spaans woord voor beerput) van 2 meter diep graven. Bovendien mogen de meisjes, vanwege de redelijke machocultuur hier, niet meewerken en enkel drank serveren, zoniet zouden de buren neerkijken op het gezin. Mijn en vooral Bruno’s handen hebben de droogte van de grond wel aan den lijve ondervonden maar goed: one down, three to go. Ook het tweede huisje, van een familie van 12, is al ver gevorderd zodoende dat hun levensomstandigheden binnenkort er sterk zullen op vooruit gaan en aan het derde huisje beginnen we waarschijnlijk morgen.

Kwestie van ontspanning trachten we de laatste weken nog zoveel mogelijk te genieten van de resterende bezoekjes aan Argentijnse boliches, weliswaar zwaar uitkijkend naar een Belgische boite met good old fashioned beats en vuelta’s (nutteloze toertjes) door het dorp te maken met onze lokale vrienden. De voorbije week werden we ook verblijd met het bezoek van Joke (goede vriendin van Kimmy), Lien (sympathieke West-Vlaamse) en Michiel (halfgeciviliseerde Beerschot-hooligan) en met hen zijn we het voorbije weekend ook nog eens naar Buenos Aires gegaan en hen aldaar nog wat beter leren kennen. Ginds twee discotheken van kaliber bezocht, Crobar en El Museo, en vooral een match van de Boca Juniors gaan kijken in la Bombonera. Blijkbaar bezit het spreekwoord “derde keer, goede keer” evenveel waarheid als de gemiddelde Flairhoroscoop, want ook de derde match die we gingen kijken op Argentijnse bodem werd verloren door het thuisteam. Desalniettemin een ervaring om nooit te vergeten, 70 000 fans in geel en en blauw ; toen Newell’s (de tegenstander uit Rosario) een tegengoal scoorde schaarden de Boca-fans zich nog heftiger achter hun team en schreeuwden uit volle borst hun team vooruit (eat your heart out belgische klaagfans). Ook lokaal monument Diego Maradona wordt nog zeer regelmatig geëerd door alle fans. Kortom 90 minuten om nooit te vergeten.

De mooie momenten blijven zich dus opstapelen en de hoop prachtherinneringen die we nu al hebben zullen we ongetwijfeld onze hele leven met ons meedragen. Kortom vele mooie woorden om duidelijk te maken dat geen van ons zich deze reis ooit zal beklagen. Dit gezegd zijnde mis ik het Leeuws feestjesvolk steeds meer en kijk ik er stevig naar uit jullie allen terug te zien.

Todavia Saludos muy calurosos de los hijos del sol,

x Dennis

maandag 2 februari 2009

Op ons hoogtepunt

Na enkele drukke weken volgepropt met activiteiten is het dringend tijd jullie op de hoogte te stellen van onze vorderingen hier. Ik kan eigenlijk al beginnen met te stellen dat het project elke week en elke dag beter en beter loopt… Ik beperk me in deze tekst even tot onze activiteiten in Nelson, een update over Vera volgt later. We zijn hier in Nelson echt tot de kern van ons project gekomen en halen elke dag meer en meer voldoening uit ons verblijf hier. Beginnen bij het begin: sinds begin januari gaan we wekelijks tweemaal met de kindjes hier zwemmen. Naast onze activiteiten in Club Boca (zoals het voetbal), zijn we nu dus ook bezig met activiteiten in de andere club in het dorp, Club Libertad, aangezien zij over een zwembad beschikken. Het idee van het zwemmen kwam van de club zelf, normaal vragen zij 5 peso entree voor het zwembad maar tweemaal per week kunnen de minst bedeelden nu dus ook gratis met ons een plons in het zwembad nemen. Ondertussen zijn we al een 8tal keer gaan zwemmen, en het wordt elke keer meer en meer duidelijk dat deze activiteit een schot in de roos is. Zo komen er zeker een twintigtal kinderen die voordien nog nooit in het water gedurfd, gemogen of gekund hadden. Ik kan in tekst niet omschrijven wat een geweldig gevoel het geeft de gezichten van de kinderen te zien die voor de eerste maal met hun hoofd onder water duiken, of die uit volle borst schreeuwen ‘ahora yo sé nadar’ (nu kan ik zwemmen). Vorige week vrijdag waren er een zestigtal kinderen in het zwembad met daarbovenop een tiental leeftijdsgenoten die ons kwamen helpen een oogje in het zeil te houden. Dankzij deze activiteit beginnen we de kinderen ook echt beter en beter te kennen, willen zij ons ook echt leren kennen en horen we van de ouders hier dat ze echt genieten van onze aanwezigheid hier. Het was voor ons natuurlijk ook heel belangrijk diegenen te bereiken die normaal niet snel zelf de stap nemen om mee te doen aan een activiteit. Daarom zijn Kimmy en ik enkele weken geleden samen met de sociaal assistente uit het dorp de allerarmste gezinnen gaan bezoeken om hen persoonlijk uit te nodigen voor onze activiteiten. Ook al zaten we hier al een drietal maanden, het was toch even slikken de situatie van enkelen zo rechtstreeks te zien. Zo hebben we bijvoorbeeld Alicia en haar 8 kinderen leren kennen… en ja het was liefde op het eerste gezicht. Haar kinderen waren zo enthousiast ons te leren kennen en enorm enthousiast om mee te doen aan onze activiteiten. Ook hebben we een gezin leren kennen waarvan een van de jongentjes ondervoed is, maar ook hij staat elke week (met grote glimlach) paraat op onze activiteiten.

Naast het zwemmen hebben we nu een andere aanpak wat betreft de jeugdbewegingsactiviteiten. In plaats van op een spontane opkomst te hopen gaan we elke week de kinderen persoonlijk uitnodigen met een foldertje. Deze foldertjes delen we dan uit in de comedor (een eetzaal waar de armsten elke dag een gekookte maaltijd kunnen eten). Zo hebben we gisteren bijvoorbeeld een ontbijt met erna kindercinema gedaan. Aangezien op zondag de comedor niet open is, leek het ons wel een goed idee de kinderen een volledig ontbijt aan te bieden. Ook hier waren (ondanks het slechte weer) een zestigtal kinderen aanwezig. Doordat we nu ook echt bewust zijn van het feit dat er gezinnen zijn met een tekort aan eten, zijn we ook begonnen met het uitdelen van enkele voedselpakketen aan gezinnen, in ruil voor hulp bij onze activiteiten. Zo hebben we Alicia gisteren een pakket met melk, vlees, groenten, fruit en rijst gegeven nadat zij ons de hele voormiddag was komen helpen bij het klaarmaken van het ontbijt.

Wat betreft de activiteit die sinds onze start hier een succes is, namelijk het voetbal, hebben de jongens ook hier een extra tandje bijgestoken en een groot ‘torneo de futbol’ georganiseerd het voorbije weekend. De kinderen konden zelf ploegjes samenstellen van 8 en zelfs uit omliggende dorpjes kwamen inschrijvingen binnen. Natuurlijk waren trofeetjes en gratis choripan voor alle spelertjes voorzien. Het was echt een prachtig weekend, en het toernooi was een groot succes. Meerdere ouders zijn ons komen prijzen voor wat we hier aan het doen zijn, we krijgen constant goedkeurende blikken toegeworpen en wat veel belangrijker is, onze activiteiten zetten enkele ouders er toe aan samen te zitten en te bespreken hoe zij dit soort activiteiten kunnen voortzetten eens wij vertrekken.

Wat ik met heel deze tekst eigenlijk wil zeggen, is dat we de laatste weken enorm veel vooruitgang hebben geboekt en enorm veel voldoening halen uit wat we hier doen. De laatste weken hebben we de kindjes ook veel beter leren kennen, wat ons afscheid bitter moeilijk zal maken. Hun gezichtjes lichten echt op als we hen tegenkomen op straat, ze passeren aan ons huis om tien keer te vragen of het zwemmen toch zeker wel doorgaat, en zijn echt een beetje triest als we zeggen dat we hier niet eeuwig kunnen blijven. Onze resterende weken hebben we ondertussen al goed volgeboekt met allerlei activiteiten. Zo gaan we binnenkort ook eens met de bus richting Santa Fé (iets waar veel kinderen hier niet de mogelijkheid toe hebben) om daar naar een (dinosaurus)park te gaan en te picknicken en erna een film op het grote scherm mee te pikken. We houden jullie op de hoogte!

Dikke kussen van een gelukkig ARCO Argentina team

foto's op ons hoogtepunt