zondag 18 januari 2009

Feliz año nuevo!

Allereerst ook onze allerbeste wensen voor het nieuwe jaar van de twee gaucho boys. We pikken de draad weer op waar het relaas van Hugo en Fabienne stopte, namelijk na de twee bijzonder succesvolle kerstfeesten. Zoals gepland trokken we hierna met Wim en Maxime, de twee sympathiekste vertegenwoordigers van het Kempense accent, richting Buenos Aires om aldaar het einde van 2008 te vieren. Er valt in niets anders dan superlatieven te praten over deze ongelofelijk aantrekkelijke stad en we hebben dan ook een fantastische tijd tijd gehad in Capital Federal. BA is een zeer Europees aandoende stad maar toch met dat sympathieke Zuid-Amerikaanse trekje. We kunnen beide zonder enige twijfel zeggen dat deze metropool met voorsprong de tofste stad is die we al bezocht hebben. Overal gezellige pleintjes met sympathieke porteños, mooie parken, bruisende feestjes en last but not least zeer knappe meisjes. We zijn ook in 3 verschillende jeugdherbergen langs geweest en alle rondtrekkende jongeren uit de hele wereld geven je echt ongelofelijk veel zin om de rugzak te pakken en op reis te vertrekken.

Dit jaar wouden we ons eindejaarsfeest eens wat meer kleur geven dan de gewoonlijke jeugdhuisfestiviteiten en hadden we het plan opgevat om naar een outdoor fuif te gaan in Montevideo. 31 december vroeg ‘s ochtends beginnen rijden richting Uruguay maar onze dichtsbijzijnde mogelijkheid om de grens over te steken bleek niet meer in gebruik te zijn (er zijn slecht 3 bruggen die Uruguay en Argentinië via autowegen met elkaar verbinden een één daarvan wordt blijkbaar al 2 jaar bezet door Argentijnse activisten naar aanleiding van een aanslepend milieuconflict tussen de twee landen), dan maar besloten nog 100 km verder te rijden naar de volgende brug alwaar ze ons wisten te vertellen dat we niet de juiste papieren hadden om met de auto de grens over te steken. Na wat discussie dan maar besloten om zo snel mogelijk naar Buenos Aires terug te rijden en daar afscheid te nemen van het oude jaar.

Na een vrolijke verspilling van een volle tank benzine en een hele dag zweten in de auto, arriveerden we uiteindelijk om 00.05u in Puerto Madero, de chiqe havenbuurt van Buenos Aires, net om tijd om het talrijke vuurwerk te aanschouwen. Bij gebrek aan een coupe champagne vruchteloos beginnen rondvragen om een drankje tot we op de enige feestneus met fles wodka in de hand stuitten, zijn nationaliteit was geen verassing; onze eerste ontmoeting met een andere Belg. Na een tussenstop in een schraal pizzakot uitendelijk beland op een ongelofelijk tof feestje in een park in de Palermowijk. Daar tot de eerste middag van 2009 kunnen feesten bij opkomende zon op –eindelijk!- dansbare muziek. Kortom, een ongelofelijk toffe nieuwjaar, volledig a l’improviste.

De dagen nadien zijn wij twee dan met de boot uitendelijk toch nog naar het veel rustigere maar ook bijzonder aangename Uruguay getrokken. Daar enkele dagen tot rust gekomen in een strandhuis van een vriend uit België en ook één avond gaan feesten (Richie Hawtin!) in het snobistische Punta del Este, waar alle welgestelde Argentijnen eens per jaar komen tonen hoe welgesteld ze juist zijn. De vierde januari was de tijd aangebroken om weer in actie te schieten en zijn we via Buenos Aires, waar we Wim en Maxime dan weer hebben opgepikt, naar Nelson teruggekeerd.

5 januari begonnen we namelijk met een nieuwe activiteit hier in het dorp. Vanaf nu gaan we elke maandag- en vrijdagnamiddag zwemmen in een groot zwembad met alle kinderen die willen. Via ons kunnen nu ook de chicos, wiens ouders de 5 peso niet zelf kunnen ophoesten, twee keer per week gaan zwemmen. Het was dan ook geen verassing dat ook dit deel van ons project bijzonder goed aanslaat. Elke keer waren er al meer dan 50 kinderen die zich werkelijk rot amuseren, deze activiteit geeft ons dan ook echt veel voldoening. Alle hulp die we hier al hebben gekregen om de kinderen wat bezig te houden en in het oog te houden was wel bijzonder welkom aangezien die mannen niet echt een toonbeeld van Christelijke deugd en orde zijn ( bij deze bedankt aan de ouders van Ezra, alsook mijn mama en Dirk, die hier enkele dagen gepasseerd zijn, aan Steven, de vriend van Kimmy, aan Wim en Maxime en enkele lokale goedzakken).

Intussen begint er eindelijk ook wat voortuitgang te komen in onze geplande activiteiten 200km noordwaarts, in de buitenwijken van het provinciestadje Vera. Dinsdag 6 januari zijn we met Arco-team dan ook gaan kennis maken met de families die we gaan helpen en die overigens ook nog niets weten van onze plannen, wegens mogelijke jaloezie van andere families. De armoede die we daar aantroffen was werkelijk schrijnend; het eerste gezin van 6 dat we bezochten woont in een klein uit golfplaten opgetrokken huisje, niet groter dan het gemiddelde Belgische tuinhuis, maar ontving ons onmiddelijk bijzonder warm. Onmiddelijk werd ons de quasi verplichte maté-kruidenthee angeboden en hebben we een gezellig gesprek gehad. Blijkbaar zit de oudste zoon in de gevangenis wegens beschuldigingen van moord. Ook over de 5 andere families waarmee we die dag kennis maakten (sommigen wonen met meer dan tien in kleine vervallen huisjes) valt geen slecht woord te vertellen. Ondanks het feit dat wij voor hen voorlopig niets meer zijn dan toeristen die de situatie willen leren kennen, werden we echt ontvangen als oude vrienden.

Terug in het huis van de “quinta de la familia Liliane”, de organisatie waarmee we dus in zee zijn gegaan ginds in Vera, hebben we de wat zakelijkere kant van het project besproken. Blijkbaar wordt de samenwerking tussen Arco, Quinta Liliane en ECOS, een driejarenplan waarbij elk jaar een vijftal gezinnen met gehandicapte kinderen zal geholpen worden op zoveel mogelijk vlakken. Dit jaar zorgen wij voor de fondsen (we gaan zo’n 35.000 pesos investeren) en de komende jaren gaan ze weer op zoek naar andere geldschieters, hoewel we zelf ook al hebben bedacht dat we eventueel zelf terug kunnen op zoek gaan naar fondsen in België. Verleden week zijn we dan terug gegaan om verder kennis te maken met de families en de compañeros van de “Quinta Liliane” en normaal gezien gaan we deze week met de architect van de groep praten om dan hopelijk zo snel mogelijk te kunnen beginnen. Werkelijk in actie schieten is duidelijk nog steeds geen evidentie in Argentinië maar normaal gezien moeten we nu toch echt bijna kunnen beginnen.

Hier in Nelson loopt voorts alles weer z’n normale, bloedhete gang; zweten, verfrissing zoeken in het zwembad, paddle spelen (een ongelofelijk plezante sport, tennis maar met muren erachter waarmee je ook kan spelen) en lekkere steaks eten. We zijn nu ook begonnen met de voorbereidingen van het grote voetbaltoernooi dat we binnen 2 weken gaan organiseren voor de kinderen van het dorp. Kortom nog steeds genoeg animatie voor en door de Belgen in het eens zo rustige Nelson

Saludos calurosos de Dennis y Bruno

1 opmerking:

Bobb zei

Hola chicos, chicas,

blij te lezen dat het jullie daar goed afgaat, dat de redelijk laboureuze jeugdbewegingen vervangen zijn door zwempartijen, dat nieuwjaar alsnog goed afliep, dat de Fiat nog steeds vrolijk benzine zupt en dat jullie bijna kunnen beginnen in Vera.

Ik denk steeds met weemoed terug aan de copains aldaar, de gastvrijheid, de kuipen fernet, de heerlijke tijden in de mitos ;), vrijdagavondtornooikes en zoveel meer.

Blijven presteren klasbakken, make me proud.

Tot slot een pertinente vraag: waar is dikken Dennis gebleven?

Groeten uit La Paz

bobbes