Adios a un sueño

Gegroet kameraden aan het thuisfront,

Dit wordt, voor mij persoonlijk dan, de laatste update vanuit Argentinië aangezien we ons binnen 2 weken alweer in veel frissere oorden zullen bevinden. En het moet gezegd, het afscheid van dit prachtland zal bijzonder zwaar worden. Zowel het klimaat, de vriendschap die we hier gekregen hebben, het contact met de lokale kindjes als het algemene gevoel van daadwerkelijk een verschil te maken in een ander zijn leven zullen ongetwijfeld bijzonder moeilijk worden om achter ons te laten.

Hier in Nelson blijven we voorlopig veel genoegen halen uit de zwemactiviteiten, elke keer weer zijn er aardig wat kinders op post die ons telkens lachend tegemoet komen gelopen wanneer we aan het zwembad van F.C. Libertad arriveren. Het is fijn te zien hoe de armere kinderen van het dorp, zoals de kinderen van Alicia (zie vorige tekstje), helemaal openbloeien wanneer ze in het water kunnen spelen. Alicia zelf begon onlangs zelfs te huilen van geluk wanneer de meisjes nog eens op huisbezoek kwamen. We zullen dan ook met volle teugen genieten van de 4 resterende afspraken in het zwembad.

Voetbalgewijs was het voor mij en Bruno een bijzonder dubbel gevoel toen verleden week de continuïteit verzekerd werd en er 5 trainers werden aangesteld om de ketten verder onder hun hoede te nemen. Na 4 maanden was het voor ons plots gedaan met zelf training te geven. On the bright side, wordt elke categorie nu getraind door een lokale goedzak die het hele jaar door met hen zal bezig zijn. In maart zal Club Atletico Boca de Nelson na 3 jaren stil te hebben gelegen dan ook eindelijk terug in een competitie stappen wat zonder twijfel ook onze bedoeling was toen we hier aankwamen (en de 8000 peso die we aan schijnwerpers hebben gespendeerd zullen zo ook tot hun recht komen).

Hiernaast blijven er nog twee grote activiteiten over hier in Nelson; de eerstkomende zondag nemen we alle geïnteresseerde kinderen mee op uitstap naar Santa Fé, waar we eerst naar de cinema gaan en daarna naar een dinosauruspark. Aangezien nog bijna geen enkel kindje al naar Santa Fé is gegaan, ondanks de naar Argentijnse normen zeer geringe afstand, tenzij om naar het kinderhospitaal te gaan, zijn de reacties laaiend enthousiast. En dan rest er nog één afspraak met de lokale jeunesse en dat is ons afscheidsfeest, gepland de allerlaatste zondag, we gaan er trachten iets carnaval-achtig van te maken maar hierover later meer.

De voorbije 2 weken zijn we, weliswaar op Argentijnse ritme (beeld u de naarstige werklust van een mexicaan met fles tequila in zijn siësta in), de huisjes in het Noorden beginnen bouwen. Eentje is quasi volledig af; hier moesten we enkel nog een dak bouwen en een pozo negro (treffend spaans woord voor beerput) van 2 meter diep graven. Bovendien mogen de meisjes, vanwege de redelijke machocultuur hier, niet meewerken en enkel drank serveren, zoniet zouden de buren neerkijken op het gezin. Mijn en vooral Bruno’s handen hebben de droogte van de grond wel aan den lijve ondervonden maar goed: one down, three to go. Ook het tweede huisje, van een familie van 12, is al ver gevorderd zodoende dat hun levensomstandigheden binnenkort er sterk zullen op vooruit gaan en aan het derde huisje beginnen we waarschijnlijk morgen.

Kwestie van ontspanning trachten we de laatste weken nog zoveel mogelijk te genieten van de resterende bezoekjes aan Argentijnse boliches, weliswaar zwaar uitkijkend naar een Belgische boite met good old fashioned beats en vuelta’s (nutteloze toertjes) door het dorp te maken met onze lokale vrienden. De voorbije week werden we ook verblijd met het bezoek van Joke (goede vriendin van Kimmy), Lien (sympathieke West-Vlaamse) en Michiel (halfgeciviliseerde Beerschot-hooligan) en met hen zijn we het voorbije weekend ook nog eens naar Buenos Aires gegaan en hen aldaar nog wat beter leren kennen. Ginds twee discotheken van kaliber bezocht, Crobar en El Museo, en vooral een match van de Boca Juniors gaan kijken in la Bombonera. Blijkbaar bezit het spreekwoord “derde keer, goede keer” evenveel waarheid als de gemiddelde Flairhoroscoop, want ook de derde match die we gingen kijken op Argentijnse bodem werd verloren door het thuisteam. Desalniettemin een ervaring om nooit te vergeten, 70 000 fans in geel en en blauw ; toen Newell’s (de tegenstander uit Rosario) een tegengoal scoorde schaarden de Boca-fans zich nog heftiger achter hun team en schreeuwden uit volle borst hun team vooruit (eat your heart out belgische klaagfans). Ook lokaal monument Diego Maradona wordt nog zeer regelmatig geëerd door alle fans. Kortom 90 minuten om nooit te vergeten.

De mooie momenten blijven zich dus opstapelen en de hoop prachtherinneringen die we nu al hebben zullen we ongetwijfeld onze hele leven met ons meedragen. Kortom vele mooie woorden om duidelijk te maken dat geen van ons zich deze reis ooit zal beklagen. Dit gezegd zijnde mis ik het Leeuws feestjesvolk steeds meer en kijk ik er stevig naar uit jullie allen terug te zien.

Todavia Saludos muy calurosos de los hijos del sol,

x Dennis