Breng ons wat sneeuw en een teddybeer

Na een drukke en bewogen week is het dringend tijd jullie nog eens op de hoogte te stellen van wat er zich hier in het voor jullie verre en o zo zonnige Argentinië afspeelt. Ik hoorde een weekje terug dat het daar in België hevig aan het sneeuwen was en dat koude tijden aanbreken… Wat een (letterlijk en figuurlijk) wereld van verschil. Wij hebben hier met ons allen de voorbije week echt afgezien van de warmte met dagelijkse temperaturen van bijna 40 graden. Ik kan me zo inbeelden dat velen onder jullie nu dromen van een stevig zonnetje, maar geloof me, wanneer het echt te warm is, dromen we hier ook af en toe van een regenbui of een koude bries. Alleen al maar om het feit dat het leven volledig stil komt te liggen wanneer het warm is (net zoals bij onweer). Op de warmste uren van de dag trekt iedereen zich terug in zijn met ventilator voorziene kamer om te slapen. Ook wijzelf, niet gewend aan dit soort temperaturen, hebben de voorbije week echt wel meermaals nat in het zweet gestaan. Vooral omdat onze verhuisdag EINDELIJK was aangebroken. Woensdag zijn we met heel ons hebben en houden in ons appartement getrokken. Verhuizen onder de vlakke zon, zelfs om 9 uur s morgens, is geen pretje, zoveel kan ik wel verzekeren. Maar goed, we zijn blij dat we eindelijk op ons definitieve stekje geraakt zijn, ook al zullen we onze patio zeker missen. Om dat te compenseren hebben we beslist vandaag een plant te gaan kopen :).

Genoeg over ons verteld, we hebben ook een belangrijke update over onze activiteiten in Vera (huisjes bouwen, zie ook hieronder). Woensdagavond zijn we met ons vier naar Vera getrokken voor een vergadering met Ecos, tenminste dat is wat wij dachten. Eens aangekomen bleek dat niet alleen Ecos aanwezig was, maar ook een andere organisatie die werkt met gezinnen waarvan één of meerdere kinderen gehandicapt zijn. Deze organisatie had samengezeten met Ecos om gebaseerd op onze verwachtingen en mogelijkheden met een prachtig idee en initiatief op de proppen te komen. Zoals eerder al gezegd, was ons oorspronkelijk plan om huisjes te gaan bouwen voor de armste gezinnen in de buitenwijken van Vera. Dit bleek echter, na grondig onderzoek van Ecos ter plaatse, niet de meest geschikte manier om hulp te geven om twee toch wel zeer belangrijke redenen. Eén: veel mensen willen hun oorspronkelijk huis niet opgeven, hoe armzalig het ook is. Twee: hoe zouden we ooit een selectie kunnen maken; wie krijgt een huis en wie niet… Wel, deze problemen zijn nu van de baan; we gaan in plaats van huizen te bouwen, bestaande huisjes renoveren en in plaats van willekeurig een aantal gezinnen te selecteren, hebben we samen met Ecos beslist de gezinnen met gehandicapte kinderen te helpen. Dit is voor ons een hele stap vooruit, want deze gezinnen zijn reeds aangesloten bij de organisatie (de naam ontsnapt me even, ik update later) en zijn bijgevolg gemakkelijker te bereiken en ook te “controleren”, aangezien ze in wekelijks contact staan met de organisatie. Ze wisten ons te vertellen dat het om twaalf gezinnen zou gaan, elke met verschillende noden. Het ene gezin heeft een nieuw dak nodig, het andere heeft geen vloer, en nog andere hebben geen deur of vensters, maar enkel golfplaten die met palen rechtgehouden worden. Wij hebben nu binnenkort een nieuwe afspraak met beide organisaties, en in tussentijd zullen zij het rechtstreekse contact en de voorbereidingen op hun nemen. Zo zal een van de mensen uit Ecos, een architect, elk huisje gaan bekijken en een budgetraming maken van de renovering. Ook wordt een dag vastgelegd waarop alle gezinnen en ARCO Argentina aanwezig zijn, om kennis te maken en om ons idee voor te leggen. We zullen dus binnenkort ter plaatse onze handen uit de mouwen kunnen steken, bouwen, metselen, samen met Ecos en de andere organisatie. Het is trouwens echt geweldig om deze mensen te leren kennen, ik denk dat ik voor ons alle vier praat wanneer ik zeg dat deze mensen een inspiratie voor ons en ons project zijn.
Ik denk dat het voor velen thuis ook wel duidelijk is dat ons project een nieuwe draai heeft gekregen. Daarom een kleine oproep aan jullie thuis; als iemand een idee heeft hoe wij van hieruit nog mensen (of sponsers) kunnen bereiken, alle ideeën zijn meer als welkom!

De verhalen houden niet op; Patricia, onze tweede mama hier, heeft ons enkele dagen geleden verteld over een specifieke buitenwijk in Santa Fé, die enkele jaren geleden volledig overstroomd is. Kinderen gaan op hun blote voeten naar school, hebben bijna geen kleren, bijna geen eten, … Daarom stelde ze voor, en we hebben er geen moment over getwijfeld, om bij Kerstmis naar daar te trekken en letterlijk en figuurlijk de kerstman te spelen. We zullen naar daar trekken om met “Bruno de kerstman” kleertjes, schoentjes, teddybeertjes en dergelijke uit te delen. Daarom ook een oproep aan alle mensen die dit lezen; indien er betsenaars zijn die nog enkele kleine teddybeertjes of slippers of t-shirtjes kunnen missen, breng ze maar bij mijn mama of Jean-Pierre. Hetzelfde voor de mensen die in omstreken van Vlezenbeek wonen, Hugo en Fabienne kunnen ook enkele spullen meebrengen.

Tot slot nog een kleine update over onze activiteiten hier in Nelson; vrijdag en zaterdag zijn ze letterlijk in het water gevallen. Na en hele week broeiend heet te zijn, begon het vrijdag echt hevig te regenen, en ook dan komen ze hier niet buiten, zowel de jongens hadden geen opkomst op hun voetbaltraining als wijzelf zaterdag op onze korfbaltraining. Vrees echter niet, het is helemaal niet dat de kinderen het al beu worden, het is gewoon hier niet op te dagen als het regent, blijkbaar zelfs niet op school. Gisteren wel jeugdbeweging gehad; gedanst op onze Belgische trots Bart Kaël en met klei gewerkt.

Ziezo, ik denk dat dit al een hele brok is om te lezen, hoop dat jullie even enthousiast zijn over de vorderingen en de nieuwe ideeën… Reacties zijn dan ook meer als welkom!
Dikke kus aan het thuisfront en waarschuwing aan de komende bezoekers: breng zonnemelk en een petje mee!