Ook wellicht voor mij de laatste keer dat ik jullie mag en kan begroeten met ‘Hola Belgica’, vermits ik over een aantal dagen zelf opnieuw tot dit belgenlandje behoor!
Met dat het einde nadert wouden we graag voor jullie een overzichtje maken wat onze doelstellingen betreft en het slagen ervan, maar alvorens hieraan te beginnen wil ik jullie graag vertellen over onze spetterende uitstap naar Santa Fe, met jawel 98 inschrijvingen en dus twee bussen afgeladen vol met kindjes die voor de eerste keer in hun leven Santa Fe zouden begroeten en de mogelijkheid zouden krijgen naar de cine te gaan!
Ondanks het regenachtige weer is het een schitterend dagje geworden. Wijzelf mochten behoorlijk vroeg uit de veren om lunchpakketten te maken en alles voor te bereiden. Tegen 10u en na heel wat geregel waren de bussen vertrekkensklaar met 87 enthousiastelingen en een 12tal begeleiders. Onderweg naar Santa Fe zaten de kindjes met grote ogen naar buiten te staren, een nooit geziene brug of een rivier lieten voor hen heel wat indrukken na. Onze eerste stop vond plaats aan de grote cinema. Alvorens we naar binnengingen, hebben we eerst nog een korte lunch gehouden en daarna waren we klaar om de disneyfilm Bolt te gaan zien, samen met een drankje en een zakje popcorn voor ieder. Ook hier weer kindjes met grote ogen door de nog nooit geziene luxe van de cinema! Sommige hadden zelfs schrik om de verduisterde cinemazaal binnen te gaan. Na de film was het even twijfelachtig of we richting dinosauruspark zouden kunnen rijden, vanwege het slechte weer, laat staan dat het open was. Na heel wat overleggen en zoeken naar alternatieven hebben we uiteindelijk toch maar besloten het erop te wagen en dat is meer dan terecht gebleken. Het begon op te klaren en het park werd geopend. Voor de zoveelste keer die dag waren er heel wat kindjes onder de indruk van de grote dinosaurussen, vervaardigd uit combinatie van plastiek en isomo. Honderden foto’s en veel plezier verder stonden er ongelofelijk lekker ruikende hamburgers te wachten die ondertussen geprepareerd waren door een deel van de begeleiders. Na het verorberen hiervan en na een kleine voetbalmatch was het quasi tijd en zijn we uiteindelijk richting Nelson vertrokken. Iedereen moe maar tevreden over een zeer geslaagd dagje met geweldig veel gelukkige kindergezichtjes! Ook uit reacties van kindjes als ‘waarom gaan jullie volgende week al naar huis?’, ‘wanneer is het volgende feest?’, ‘mag ik niet mee in je valies?’, bleek hun enthousiasme van de dag, wat voor ons de kers op de taart was!
Om terug te komen op onze doelstellingen en het welslagen ervan kunnen we met z’n allen stellen dat we met veel voldoening huiswaarts gaan keren. Naast de primaire behoeften die we door het bouwen van huisjes in Vera en de voedselpakketten in Nelson aangepakt hebben, is ook onze aanpak van de sociale behoeften meer als geslaagd gebleken. Voetbal waar de continuïteit gegarandeerd is en de club opnieuw de competitie instapt is één voorbeeld, maar ook het zwembad waar de allerarmste de kans hebben gekregen de eerste keer te kunnen gaan zwemmen en dit tweewekelijks opnieuw te doen is hier van een voorbeeld van. Als je de kindjes die je in het begin nooit zag lachen en schrikkerig aan de kant zag staan, nu na een aantal weken zich volledig ziet geven, plezier beleven en met andere spelen, dan kunnen we jullie vertellen dat dat een enorm warm gevoel geeft. Ook de andere activiteiten, zoals bijvoorbeeld het ontbijt met film, het openingsfeest, ons kerstfeest en de trip naar Santa Fe zijn dingen die gaan bijblijven, niet enkel voor ons, maar hopelijk ook voor hen. Het is vertederend te zien als je in de straten van Nelson loopt dat er constant kindjes rondlopen in arcopet of arcotshirt. Als er dan een kindje in tranen uitbarst omdat hij zijn arcotshirtje kwijt is, dan beseffen we dat het project hier weldegelijk zijn waarde heeft. Nu met het afscheidsfeest dat er zondag aankomt hebben we een laatste cadeautje voor hen: een groot kussen met tekening en tekst wat erop neerkomt hen aan te moedigen nooit hun hoofdje te laten hangen, hun dromen te blijven volgen en dat ze altijd in ons hart zullen blijven! Hopelijk wij ook in dat van hen!
Tot binnekort!
Un beso grande
Kimmy
dinsdag 24 februari 2009
maandag 16 februari 2009
Adios a un sueño
Gegroet kameraden aan het thuisfront,
Dit wordt, voor mij persoonlijk dan, de laatste update vanuit Argentinië aangezien we ons binnen 2 weken alweer in veel frissere oorden zullen bevinden. En het moet gezegd, het afscheid van dit prachtland zal bijzonder zwaar worden. Zowel het klimaat, de vriendschap die we hier gekregen hebben, het contact met de lokale kindjes als het algemene gevoel van daadwerkelijk een verschil te maken in een ander zijn leven zullen ongetwijfeld bijzonder moeilijk worden om achter ons te laten.
Hier in Nelson blijven we voorlopig veel genoegen halen uit de zwemactiviteiten, elke keer weer zijn er aardig wat kinders op post die ons telkens lachend tegemoet komen gelopen wanneer we aan het zwembad van F.C. Libertad arriveren. Het is fijn te zien hoe de armere kinderen van het dorp, zoals de kinderen van Alicia (zie vorige tekstje), helemaal openbloeien wanneer ze in het water kunnen spelen. Alicia zelf begon onlangs zelfs te huilen van geluk wanneer de meisjes nog eens op huisbezoek kwamen. We zullen dan ook met volle teugen genieten van de 4 resterende afspraken in het zwembad.
Voetbalgewijs was het voor mij en Bruno een bijzonder dubbel gevoel toen verleden week de continuïteit verzekerd werd en er 5 trainers werden aangesteld om de ketten verder onder hun hoede te nemen. Na 4 maanden was het voor ons plots gedaan met zelf training te geven. On the bright side, wordt elke categorie nu getraind door een lokale goedzak die het hele jaar door met hen zal bezig zijn. In maart zal Club Atletico Boca de Nelson na 3 jaren stil te hebben gelegen dan ook eindelijk terug in een competitie stappen wat zonder twijfel ook onze bedoeling was toen we hier aankwamen (en de 8000 peso die we aan schijnwerpers hebben gespendeerd zullen zo ook tot hun recht komen).
Hiernaast blijven er nog twee grote activiteiten over hier in Nelson; de eerstkomende zondag nemen we alle geïnteresseerde kinderen mee op uitstap naar Santa Fé, waar we eerst naar de cinema gaan en daarna naar een dinosauruspark. Aangezien nog bijna geen enkel kindje al naar Santa Fé is gegaan, ondanks de naar Argentijnse normen zeer geringe afstand, tenzij om naar het kinderhospitaal te gaan, zijn de reacties laaiend enthousiast. En dan rest er nog één afspraak met de lokale jeunesse en dat is ons afscheidsfeest, gepland de allerlaatste zondag, we gaan er trachten iets carnaval-achtig van te maken maar hierover later meer.
De voorbije 2 weken zijn we, weliswaar op Argentijnse ritme (beeld u de naarstige werklust van een mexicaan met fles tequila in zijn siësta in), de huisjes in het Noorden beginnen bouwen. Eentje is quasi volledig af; hier moesten we enkel nog een dak bouwen en een pozo negro (treffend spaans woord voor beerput) van 2 meter diep graven. Bovendien mogen de meisjes, vanwege de redelijke machocultuur hier, niet meewerken en enkel drank serveren, zoniet zouden de buren neerkijken op het gezin. Mijn en vooral Bruno’s handen hebben de droogte van de grond wel aan den lijve ondervonden maar goed: one down, three to go. Ook het tweede huisje, van een familie van 12, is al ver gevorderd zodoende dat hun levensomstandigheden binnenkort er sterk zullen op vooruit gaan en aan het derde huisje beginnen we waarschijnlijk morgen.
Kwestie van ontspanning trachten we de laatste weken nog zoveel mogelijk te genieten van de resterende bezoekjes aan Argentijnse boliches, weliswaar zwaar uitkijkend naar een Belgische boite met good old fashioned beats en vuelta’s (nutteloze toertjes) door het dorp te maken met onze lokale vrienden. De voorbije week werden we ook verblijd met het bezoek van Joke (goede vriendin van Kimmy), Lien (sympathieke West-Vlaamse) en Michiel (halfgeciviliseerde Beerschot-hooligan) en met hen zijn we het voorbije weekend ook nog eens naar Buenos Aires gegaan en hen aldaar nog wat beter leren kennen. Ginds twee discotheken van kaliber bezocht, Crobar en El Museo, en vooral een match van de Boca Juniors gaan kijken in la Bombonera. Blijkbaar bezit het spreekwoord “derde keer, goede keer” evenveel waarheid als de gemiddelde Flairhoroscoop, want ook de derde match die we gingen kijken op Argentijnse bodem werd verloren door het thuisteam. Desalniettemin een ervaring om nooit te vergeten, 70 000 fans in geel en en blauw ; toen Newell’s (de tegenstander uit Rosario) een tegengoal scoorde schaarden de Boca-fans zich nog heftiger achter hun team en schreeuwden uit volle borst hun team vooruit (eat your heart out belgische klaagfans). Ook lokaal monument Diego Maradona wordt nog zeer regelmatig geëerd door alle fans. Kortom 90 minuten om nooit te vergeten.
De mooie momenten blijven zich dus opstapelen en de hoop prachtherinneringen die we nu al hebben zullen we ongetwijfeld onze hele leven met ons meedragen. Kortom vele mooie woorden om duidelijk te maken dat geen van ons zich deze reis ooit zal beklagen. Dit gezegd zijnde mis ik het Leeuws feestjesvolk steeds meer en kijk ik er stevig naar uit jullie allen terug te zien.
Todavia Saludos muy calurosos de los hijos del sol,
x Dennis
Dit wordt, voor mij persoonlijk dan, de laatste update vanuit Argentinië aangezien we ons binnen 2 weken alweer in veel frissere oorden zullen bevinden. En het moet gezegd, het afscheid van dit prachtland zal bijzonder zwaar worden. Zowel het klimaat, de vriendschap die we hier gekregen hebben, het contact met de lokale kindjes als het algemene gevoel van daadwerkelijk een verschil te maken in een ander zijn leven zullen ongetwijfeld bijzonder moeilijk worden om achter ons te laten.
Hier in Nelson blijven we voorlopig veel genoegen halen uit de zwemactiviteiten, elke keer weer zijn er aardig wat kinders op post die ons telkens lachend tegemoet komen gelopen wanneer we aan het zwembad van F.C. Libertad arriveren. Het is fijn te zien hoe de armere kinderen van het dorp, zoals de kinderen van Alicia (zie vorige tekstje), helemaal openbloeien wanneer ze in het water kunnen spelen. Alicia zelf begon onlangs zelfs te huilen van geluk wanneer de meisjes nog eens op huisbezoek kwamen. We zullen dan ook met volle teugen genieten van de 4 resterende afspraken in het zwembad.
Voetbalgewijs was het voor mij en Bruno een bijzonder dubbel gevoel toen verleden week de continuïteit verzekerd werd en er 5 trainers werden aangesteld om de ketten verder onder hun hoede te nemen. Na 4 maanden was het voor ons plots gedaan met zelf training te geven. On the bright side, wordt elke categorie nu getraind door een lokale goedzak die het hele jaar door met hen zal bezig zijn. In maart zal Club Atletico Boca de Nelson na 3 jaren stil te hebben gelegen dan ook eindelijk terug in een competitie stappen wat zonder twijfel ook onze bedoeling was toen we hier aankwamen (en de 8000 peso die we aan schijnwerpers hebben gespendeerd zullen zo ook tot hun recht komen).
Hiernaast blijven er nog twee grote activiteiten over hier in Nelson; de eerstkomende zondag nemen we alle geïnteresseerde kinderen mee op uitstap naar Santa Fé, waar we eerst naar de cinema gaan en daarna naar een dinosauruspark. Aangezien nog bijna geen enkel kindje al naar Santa Fé is gegaan, ondanks de naar Argentijnse normen zeer geringe afstand, tenzij om naar het kinderhospitaal te gaan, zijn de reacties laaiend enthousiast. En dan rest er nog één afspraak met de lokale jeunesse en dat is ons afscheidsfeest, gepland de allerlaatste zondag, we gaan er trachten iets carnaval-achtig van te maken maar hierover later meer.
De voorbije 2 weken zijn we, weliswaar op Argentijnse ritme (beeld u de naarstige werklust van een mexicaan met fles tequila in zijn siësta in), de huisjes in het Noorden beginnen bouwen. Eentje is quasi volledig af; hier moesten we enkel nog een dak bouwen en een pozo negro (treffend spaans woord voor beerput) van 2 meter diep graven. Bovendien mogen de meisjes, vanwege de redelijke machocultuur hier, niet meewerken en enkel drank serveren, zoniet zouden de buren neerkijken op het gezin. Mijn en vooral Bruno’s handen hebben de droogte van de grond wel aan den lijve ondervonden maar goed: one down, three to go. Ook het tweede huisje, van een familie van 12, is al ver gevorderd zodoende dat hun levensomstandigheden binnenkort er sterk zullen op vooruit gaan en aan het derde huisje beginnen we waarschijnlijk morgen.
Kwestie van ontspanning trachten we de laatste weken nog zoveel mogelijk te genieten van de resterende bezoekjes aan Argentijnse boliches, weliswaar zwaar uitkijkend naar een Belgische boite met good old fashioned beats en vuelta’s (nutteloze toertjes) door het dorp te maken met onze lokale vrienden. De voorbije week werden we ook verblijd met het bezoek van Joke (goede vriendin van Kimmy), Lien (sympathieke West-Vlaamse) en Michiel (halfgeciviliseerde Beerschot-hooligan) en met hen zijn we het voorbije weekend ook nog eens naar Buenos Aires gegaan en hen aldaar nog wat beter leren kennen. Ginds twee discotheken van kaliber bezocht, Crobar en El Museo, en vooral een match van de Boca Juniors gaan kijken in la Bombonera. Blijkbaar bezit het spreekwoord “derde keer, goede keer” evenveel waarheid als de gemiddelde Flairhoroscoop, want ook de derde match die we gingen kijken op Argentijnse bodem werd verloren door het thuisteam. Desalniettemin een ervaring om nooit te vergeten, 70 000 fans in geel en en blauw ; toen Newell’s (de tegenstander uit Rosario) een tegengoal scoorde schaarden de Boca-fans zich nog heftiger achter hun team en schreeuwden uit volle borst hun team vooruit (eat your heart out belgische klaagfans). Ook lokaal monument Diego Maradona wordt nog zeer regelmatig geëerd door alle fans. Kortom 90 minuten om nooit te vergeten.
De mooie momenten blijven zich dus opstapelen en de hoop prachtherinneringen die we nu al hebben zullen we ongetwijfeld onze hele leven met ons meedragen. Kortom vele mooie woorden om duidelijk te maken dat geen van ons zich deze reis ooit zal beklagen. Dit gezegd zijnde mis ik het Leeuws feestjesvolk steeds meer en kijk ik er stevig naar uit jullie allen terug te zien.
Todavia Saludos muy calurosos de los hijos del sol,
x Dennis
maandag 2 februari 2009
Op ons hoogtepunt
Na enkele drukke weken volgepropt met activiteiten is het dringend tijd jullie op de hoogte te stellen van onze vorderingen hier. Ik kan eigenlijk al beginnen met te stellen dat het project elke week en elke dag beter en beter loopt… Ik beperk me in deze tekst even tot onze activiteiten in Nelson, een update over Vera volgt later. We zijn hier in Nelson echt tot de kern van ons project gekomen en halen elke dag meer en meer voldoening uit ons verblijf hier. Beginnen bij het begin: sinds begin januari gaan we wekelijks tweemaal met de kindjes hier zwemmen. Naast onze activiteiten in Club Boca (zoals het voetbal), zijn we nu dus ook bezig met activiteiten in de andere club in het dorp, Club Libertad, aangezien zij over een zwembad beschikken. Het idee van het zwemmen kwam van de club zelf, normaal vragen zij 5 peso entree voor het zwembad maar tweemaal per week kunnen de minst bedeelden nu dus ook gratis met ons een plons in het zwembad nemen. Ondertussen zijn we al een 8tal keer gaan zwemmen, en het wordt elke keer meer en meer duidelijk dat deze activiteit een schot in de roos is. Zo komen er zeker een twintigtal kinderen die voordien nog nooit in het water gedurfd, gemogen of gekund hadden. Ik kan in tekst niet omschrijven wat een geweldig gevoel het geeft de gezichten van de kinderen te zien die voor de eerste maal met hun hoofd onder water duiken, of die uit volle borst schreeuwen ‘ahora yo sé nadar’ (nu kan ik zwemmen). Vorige week vrijdag waren er een zestigtal kinderen in het zwembad met daarbovenop een tiental leeftijdsgenoten die ons kwamen helpen een oogje in het zeil te houden. Dankzij deze activiteit beginnen we de kinderen ook echt beter en beter te kennen, willen zij ons ook echt leren kennen en horen we van de ouders hier dat ze echt genieten van onze aanwezigheid hier. Het was voor ons natuurlijk ook heel belangrijk diegenen te bereiken die normaal niet snel zelf de stap nemen om mee te doen aan een activiteit. Daarom zijn Kimmy en ik enkele weken geleden samen met de sociaal assistente uit het dorp de allerarmste gezinnen gaan bezoeken om hen persoonlijk uit te nodigen voor onze activiteiten. Ook al zaten we hier al een drietal maanden, het was toch even slikken de situatie van enkelen zo rechtstreeks te zien. Zo hebben we bijvoorbeeld Alicia en haar 8 kinderen leren kennen… en ja het was liefde op het eerste gezicht. Haar kinderen waren zo enthousiast ons te leren kennen en enorm enthousiast om mee te doen aan onze activiteiten. Ook hebben we een gezin leren kennen waarvan een van de jongentjes ondervoed is, maar ook hij staat elke week (met grote glimlach) paraat op onze activiteiten.
Naast het zwemmen hebben we nu een andere aanpak wat betreft de jeugdbewegingsactiviteiten. In plaats van op een spontane opkomst te hopen gaan we elke week de kinderen persoonlijk uitnodigen met een foldertje. Deze foldertjes delen we dan uit in de comedor (een eetzaal waar de armsten elke dag een gekookte maaltijd kunnen eten). Zo hebben we gisteren bijvoorbeeld een ontbijt met erna kindercinema gedaan. Aangezien op zondag de comedor niet open is, leek het ons wel een goed idee de kinderen een volledig ontbijt aan te bieden. Ook hier waren (ondanks het slechte weer) een zestigtal kinderen aanwezig. Doordat we nu ook echt bewust zijn van het feit dat er gezinnen zijn met een tekort aan eten, zijn we ook begonnen met het uitdelen van enkele voedselpakketen aan gezinnen, in ruil voor hulp bij onze activiteiten. Zo hebben we Alicia gisteren een pakket met melk, vlees, groenten, fruit en rijst gegeven nadat zij ons de hele voormiddag was komen helpen bij het klaarmaken van het ontbijt.
Wat betreft de activiteit die sinds onze start hier een succes is, namelijk het voetbal, hebben de jongens ook hier een extra tandje bijgestoken en een groot ‘torneo de futbol’ georganiseerd het voorbije weekend. De kinderen konden zelf ploegjes samenstellen van 8 en zelfs uit omliggende dorpjes kwamen inschrijvingen binnen. Natuurlijk waren trofeetjes en gratis choripan voor alle spelertjes voorzien. Het was echt een prachtig weekend, en het toernooi was een groot succes. Meerdere ouders zijn ons komen prijzen voor wat we hier aan het doen zijn, we krijgen constant goedkeurende blikken toegeworpen en wat veel belangrijker is, onze activiteiten zetten enkele ouders er toe aan samen te zitten en te bespreken hoe zij dit soort activiteiten kunnen voortzetten eens wij vertrekken.
Wat ik met heel deze tekst eigenlijk wil zeggen, is dat we de laatste weken enorm veel vooruitgang hebben geboekt en enorm veel voldoening halen uit wat we hier doen. De laatste weken hebben we de kindjes ook veel beter leren kennen, wat ons afscheid bitter moeilijk zal maken. Hun gezichtjes lichten echt op als we hen tegenkomen op straat, ze passeren aan ons huis om tien keer te vragen of het zwemmen toch zeker wel doorgaat, en zijn echt een beetje triest als we zeggen dat we hier niet eeuwig kunnen blijven. Onze resterende weken hebben we ondertussen al goed volgeboekt met allerlei activiteiten. Zo gaan we binnenkort ook eens met de bus richting Santa Fé (iets waar veel kinderen hier niet de mogelijkheid toe hebben) om daar naar een (dinosaurus)park te gaan en te picknicken en erna een film op het grote scherm mee te pikken. We houden jullie op de hoogte!
Dikke kussen van een gelukkig ARCO Argentina team
Naast het zwemmen hebben we nu een andere aanpak wat betreft de jeugdbewegingsactiviteiten. In plaats van op een spontane opkomst te hopen gaan we elke week de kinderen persoonlijk uitnodigen met een foldertje. Deze foldertjes delen we dan uit in de comedor (een eetzaal waar de armsten elke dag een gekookte maaltijd kunnen eten). Zo hebben we gisteren bijvoorbeeld een ontbijt met erna kindercinema gedaan. Aangezien op zondag de comedor niet open is, leek het ons wel een goed idee de kinderen een volledig ontbijt aan te bieden. Ook hier waren (ondanks het slechte weer) een zestigtal kinderen aanwezig. Doordat we nu ook echt bewust zijn van het feit dat er gezinnen zijn met een tekort aan eten, zijn we ook begonnen met het uitdelen van enkele voedselpakketen aan gezinnen, in ruil voor hulp bij onze activiteiten. Zo hebben we Alicia gisteren een pakket met melk, vlees, groenten, fruit en rijst gegeven nadat zij ons de hele voormiddag was komen helpen bij het klaarmaken van het ontbijt.
Wat betreft de activiteit die sinds onze start hier een succes is, namelijk het voetbal, hebben de jongens ook hier een extra tandje bijgestoken en een groot ‘torneo de futbol’ georganiseerd het voorbije weekend. De kinderen konden zelf ploegjes samenstellen van 8 en zelfs uit omliggende dorpjes kwamen inschrijvingen binnen. Natuurlijk waren trofeetjes en gratis choripan voor alle spelertjes voorzien. Het was echt een prachtig weekend, en het toernooi was een groot succes. Meerdere ouders zijn ons komen prijzen voor wat we hier aan het doen zijn, we krijgen constant goedkeurende blikken toegeworpen en wat veel belangrijker is, onze activiteiten zetten enkele ouders er toe aan samen te zitten en te bespreken hoe zij dit soort activiteiten kunnen voortzetten eens wij vertrekken.
Wat ik met heel deze tekst eigenlijk wil zeggen, is dat we de laatste weken enorm veel vooruitgang hebben geboekt en enorm veel voldoening halen uit wat we hier doen. De laatste weken hebben we de kindjes ook veel beter leren kennen, wat ons afscheid bitter moeilijk zal maken. Hun gezichtjes lichten echt op als we hen tegenkomen op straat, ze passeren aan ons huis om tien keer te vragen of het zwemmen toch zeker wel doorgaat, en zijn echt een beetje triest als we zeggen dat we hier niet eeuwig kunnen blijven. Onze resterende weken hebben we ondertussen al goed volgeboekt met allerlei activiteiten. Zo gaan we binnenkort ook eens met de bus richting Santa Fé (iets waar veel kinderen hier niet de mogelijkheid toe hebben) om daar naar een (dinosaurus)park te gaan en te picknicken en erna een film op het grote scherm mee te pikken. We houden jullie op de hoogte!
Dikke kussen van een gelukkig ARCO Argentina team
zondag 18 januari 2009
Feliz año nuevo!
Allereerst ook onze allerbeste wensen voor het nieuwe jaar van de twee gaucho boys. We pikken de draad weer op waar het relaas van Hugo en Fabienne stopte, namelijk na de twee bijzonder succesvolle kerstfeesten. Zoals gepland trokken we hierna met Wim en Maxime, de twee sympathiekste vertegenwoordigers van het Kempense accent, richting Buenos Aires om aldaar het einde van 2008 te vieren. Er valt in niets anders dan superlatieven te praten over deze ongelofelijk aantrekkelijke stad en we hebben dan ook een fantastische tijd tijd gehad in Capital Federal. BA is een zeer Europees aandoende stad maar toch met dat sympathieke Zuid-Amerikaanse trekje. We kunnen beide zonder enige twijfel zeggen dat deze metropool met voorsprong de tofste stad is die we al bezocht hebben. Overal gezellige pleintjes met sympathieke porteños, mooie parken, bruisende feestjes en last but not least zeer knappe meisjes. We zijn ook in 3 verschillende jeugdherbergen langs geweest en alle rondtrekkende jongeren uit de hele wereld geven je echt ongelofelijk veel zin om de rugzak te pakken en op reis te vertrekken.
Dit jaar wouden we ons eindejaarsfeest eens wat meer kleur geven dan de gewoonlijke jeugdhuisfestiviteiten en hadden we het plan opgevat om naar een outdoor fuif te gaan in Montevideo. 31 december vroeg ‘s ochtends beginnen rijden richting Uruguay maar onze dichtsbijzijnde mogelijkheid om de grens over te steken bleek niet meer in gebruik te zijn (er zijn slecht 3 bruggen die Uruguay en Argentinië via autowegen met elkaar verbinden een één daarvan wordt blijkbaar al 2 jaar bezet door Argentijnse activisten naar aanleiding van een aanslepend milieuconflict tussen de twee landen), dan maar besloten nog 100 km verder te rijden naar de volgende brug alwaar ze ons wisten te vertellen dat we niet de juiste papieren hadden om met de auto de grens over te steken. Na wat discussie dan maar besloten om zo snel mogelijk naar Buenos Aires terug te rijden en daar afscheid te nemen van het oude jaar.
Na een vrolijke verspilling van een volle tank benzine en een hele dag zweten in de auto, arriveerden we uiteindelijk om 00.05u in Puerto Madero, de chiqe havenbuurt van Buenos Aires, net om tijd om het talrijke vuurwerk te aanschouwen. Bij gebrek aan een coupe champagne vruchteloos beginnen rondvragen om een drankje tot we op de enige feestneus met fles wodka in de hand stuitten, zijn nationaliteit was geen verassing; onze eerste ontmoeting met een andere Belg. Na een tussenstop in een schraal pizzakot uitendelijk beland op een ongelofelijk tof feestje in een park in de Palermowijk. Daar tot de eerste middag van 2009 kunnen feesten bij opkomende zon op –eindelijk!- dansbare muziek. Kortom, een ongelofelijk toffe nieuwjaar, volledig a l’improviste.
De dagen nadien zijn wij twee dan met de boot uitendelijk toch nog naar het veel rustigere maar ook bijzonder aangename Uruguay getrokken. Daar enkele dagen tot rust gekomen in een strandhuis van een vriend uit België en ook één avond gaan feesten (Richie Hawtin!) in het snobistische Punta del Este, waar alle welgestelde Argentijnen eens per jaar komen tonen hoe welgesteld ze juist zijn. De vierde januari was de tijd aangebroken om weer in actie te schieten en zijn we via Buenos Aires, waar we Wim en Maxime dan weer hebben opgepikt, naar Nelson teruggekeerd.
5 januari begonnen we namelijk met een nieuwe activiteit hier in het dorp. Vanaf nu gaan we elke maandag- en vrijdagnamiddag zwemmen in een groot zwembad met alle kinderen die willen. Via ons kunnen nu ook de chicos, wiens ouders de 5 peso niet zelf kunnen ophoesten, twee keer per week gaan zwemmen. Het was dan ook geen verassing dat ook dit deel van ons project bijzonder goed aanslaat. Elke keer waren er al meer dan 50 kinderen die zich werkelijk rot amuseren, deze activiteit geeft ons dan ook echt veel voldoening. Alle hulp die we hier al hebben gekregen om de kinderen wat bezig te houden en in het oog te houden was wel bijzonder welkom aangezien die mannen niet echt een toonbeeld van Christelijke deugd en orde zijn ( bij deze bedankt aan de ouders van Ezra, alsook mijn mama en Dirk, die hier enkele dagen gepasseerd zijn, aan Steven, de vriend van Kimmy, aan Wim en Maxime en enkele lokale goedzakken).
Intussen begint er eindelijk ook wat voortuitgang te komen in onze geplande activiteiten 200km noordwaarts, in de buitenwijken van het provinciestadje Vera. Dinsdag 6 januari zijn we met Arco-team dan ook gaan kennis maken met de families die we gaan helpen en die overigens ook nog niets weten van onze plannen, wegens mogelijke jaloezie van andere families. De armoede die we daar aantroffen was werkelijk schrijnend; het eerste gezin van 6 dat we bezochten woont in een klein uit golfplaten opgetrokken huisje, niet groter dan het gemiddelde Belgische tuinhuis, maar ontving ons onmiddelijk bijzonder warm. Onmiddelijk werd ons de quasi verplichte maté-kruidenthee angeboden en hebben we een gezellig gesprek gehad. Blijkbaar zit de oudste zoon in de gevangenis wegens beschuldigingen van moord. Ook over de 5 andere families waarmee we die dag kennis maakten (sommigen wonen met meer dan tien in kleine vervallen huisjes) valt geen slecht woord te vertellen. Ondanks het feit dat wij voor hen voorlopig niets meer zijn dan toeristen die de situatie willen leren kennen, werden we echt ontvangen als oude vrienden.
Terug in het huis van de “quinta de la familia Liliane”, de organisatie waarmee we dus in zee zijn gegaan ginds in Vera, hebben we de wat zakelijkere kant van het project besproken. Blijkbaar wordt de samenwerking tussen Arco, Quinta Liliane en ECOS, een driejarenplan waarbij elk jaar een vijftal gezinnen met gehandicapte kinderen zal geholpen worden op zoveel mogelijk vlakken. Dit jaar zorgen wij voor de fondsen (we gaan zo’n 35.000 pesos investeren) en de komende jaren gaan ze weer op zoek naar andere geldschieters, hoewel we zelf ook al hebben bedacht dat we eventueel zelf terug kunnen op zoek gaan naar fondsen in België. Verleden week zijn we dan terug gegaan om verder kennis te maken met de families en de compañeros van de “Quinta Liliane” en normaal gezien gaan we deze week met de architect van de groep praten om dan hopelijk zo snel mogelijk te kunnen beginnen. Werkelijk in actie schieten is duidelijk nog steeds geen evidentie in Argentinië maar normaal gezien moeten we nu toch echt bijna kunnen beginnen.
Hier in Nelson loopt voorts alles weer z’n normale, bloedhete gang; zweten, verfrissing zoeken in het zwembad, paddle spelen (een ongelofelijk plezante sport, tennis maar met muren erachter waarmee je ook kan spelen) en lekkere steaks eten. We zijn nu ook begonnen met de voorbereidingen van het grote voetbaltoernooi dat we binnen 2 weken gaan organiseren voor de kinderen van het dorp. Kortom nog steeds genoeg animatie voor en door de Belgen in het eens zo rustige Nelson
Saludos calurosos de Dennis y Bruno
maandag 5 januari 2009
Arco Argentina impressies en Alto Verde
Allereerst, in naam van Arco Argentina, de beste wensen voor 2009!
Dat wij, Fabienne en Hugo, in 2008 Kerstmis en de overgang naar het nieuwe jaar in Argentinië zouden vieren stond voor ons als een paal boven water.
Donderdag 18 december, na een vliegtuigreis van 15u en een busreis van 6u, zijn wij in Nelson, Santa Fé aangekomen. Kimmy en het Arco Team waren op missie naar Vera en zouden wij pas tegen middernacht ontmoeten. Onze opvang was echter zeer goed georganiseerd: de grootvader van Nicolas Frutos, Mario en zijn vrouw Virgina, verwelkomden ons aan het busstation van Santa Fé en begeleidden ons naar Nelson. Daar werden wij door andere families (Nelly, Carlos, Daniella, Ruben en Patricia) opgevangen en uitgenodigd voor het avond (middernacht)eten in openlucht... buitentemperatuur 27°.
De gastvrijheid van de mensen van Nelson viel ons meteen op en ofschoon het Argentijns Spaans nog voor enige barrière zorgde, hadden wij snel het gevoel van ‘wij zijn hier meer dan welkom’.
Tegen middernacht was het zover, na 3 maanden kon Fabienne eindelijk nog eens haar dochter omhelzen en knuffelen. Ikzelf had reeds het geluk dit ook een maand eerder te kunnen doen tijdens mijn eerste reis richting Nelson.
De eerste week zijn wij samen met het Arco team opgetrokken, Nelson en Santa Fé leren kennen en de voorbereidingen van het Kerstfeest voor de kinderen in Nelson zelf en Alto Verde (een achtergestelde wijk in Santa Fé, waar niet alle primaire behoeften in de gezinnen aanwezig zijn) getroffen.
Nelson, een dorp van ongeveer 5000 inwoners, heeft twee geasfalteerde straten en de rest van de straten zijn de gekende verharde veldwegen van bij ons. Twee tot driemaal per dag komt men deze wegen besproeien om het stof wat te blussen. De huisjes in het centrum van het dorp zijn er naar onze normen klein, doch zeer degelijk en met de nodige faciliteiten. Aan de rand van het dorp is de toestand poverder en leven er ook nog mensen in (tuin)huisjes met golfplaten en een minimum aan voorzieningen. Hier word je reeds, weliswaar in beperkte mate, geconfronteerd met het contrast tussen rijk en arm. (Een ander voorbeeld inkopen doen in de Walmart van Santa Fé, een gigantische distributieketen, winkelkarretjes (tot boven toe gevuld) van de meest begoeden van Santa Fé en dan naar buiten rijden aan de achterkant van het gebouw en in een sloppenwijk terechtkomen...).
De bakkerswinkel, de voedingswarenwinkel, het dagelijks leven in Nelson draait op volle toeren van ’s morgensvroeg tot ongeveer 13u en dan volgt er doodse stilte, geen mens meer te bespeuren tot 17u. Iedereen verstopt er zich voor de hitte (temperaturen rond de 40°) en doet zijn siësta. Vanaf 17u is er opnieuw leven tot middernacht en meestal veel later; een beetje koelte is er alleen maar ’s nachts en dan is het dus voor de plaatselijke bevolking genieten.
Santé Fé, is maar een schim van Buenos Aires, en ofschoon wij niet direct geconfronteerd werden met criminialiteit, gaf deze stad ons toch een onveilig gevoel. Aan sommige verkeerslichten (rood of groen) wordt er, door het onveilig gevoel, door de meeste mensen gewoon doorgereden. Sommige wijken rijd je best niet in of je komt er volgens insiders niet meer uit.
Het landschap in Nelson en omstreken is vlak en uitgestrekt, je kan langs de wegen kilometers ver zien (dit is zo in een straal van zeker 800km noordwaarts van Buenos Aires en 300 km oostwaarts; van dan af begint het gebergte en krijg je een totaal ander landschap); er wordt veel aan veeteelt (koeien en paarden) gedaan en dus hebben we ook veel cowboys (gaucho’s) in de streek, die de kuddes begeleiden vanop het paard, gezien.
Het verkeer in Argentenië is hectisch en gevaarlijk, andere verkeersreglementen dan bij ons en slechts één paar verkeerslichten (aan de overkant van de straat) op de kruispunten; in het begin sta je meestal voor de verkeerslichtenpaal en besef je niet dat je het kruispunt al voorbij bent. Wegen en zelf autosnelwegen zijn in zeer slechte staat; op die snelwegen hebben wij fietsers op ons rijvak in tegenovergestelde richting zien rijden; auto’s rechtsomkeer zien maken of gewoon zijwaarts van de ene kant naar de andere kant van de snelweg zien rijden. Avenida de 9 Julio in Buenos Aires bestaat uit 14 + 6 rijvakken (propensvol verkeer). Probeer daar maar eens van links naar rechts te geraken of omgekeerd (zeer spannend).
Het weer is er zeer variabel; in 16 dagen tijd, felle hitte (rond de 40°), hevige regenbuien, windstorm, zandstorm en zelf aan de kust temperaturen van 18° (weliswaar ’s morgens) meegemaakt.
Terug naar Nelson. Het Kerstfeest aldaar hebben wij mee voorbereid en op de dag zelf heb ik Kerstman gespeeld (zie tekst van Ezra hierna). Vele kindjes en hun moeders blijgemaakt met een bescheiden kerstgeschenkje. Eerste keer in de geschiedenis van Nelson dat er een kerstfeest werd georganiseerd en met succes. Bravo Arco Argentina!
Twee dagen later, dinsdag 23 december zijn wij naar Alto Verde gereden, een achtergestelde en zeer arme wijk in Santa Fé. Bij het binnenrijden van de wijk werden wij geconfronteerd met schamele huisjes; vieze, vuile onverharde straten, open riolering, etc.
De primaire behoeften zijn hier voor ongeveer 260 kinderen weinig of niet aanwezig. Plaatselijke sociale werksters zorgen er voor dat deze kinderen minstens 1 dagelijkse maaltijd (meestal ontbijt) krijgen.
Van een kerstgebeuren was hier tot op heden ook geen sprake. Het Arco team heeft er ook hier voor gezorgd dat mede, dankzij jullie, sponsors, schenkers, schenkers van kleertjes, beertjes en chocolade, de kinderen een kerstgeschenk aangeboden kregen en dat aan de meest schamelgeklede kinderen kleding werd uitgedeeld (hartelijk dank!). Het was hier dan ook raak met deze kerstactie: Jean-Pierre speelde nu voor kerstman en heeft op zijn beurt veel blije en tevreden kindergezichten en veel dankbare moeders bij hem zien langskomen.
Wij waren dus deze maal toeschouwer en konden zodoende voor jullie een aantal reacties op een rij zetten:
- een meisjes opende haar geschenkpakje; zag dat het een klein knuffelbeertje was, kuste dit meermaals en hield het nadien dicht tegen zich aan;
- een ander meisje kreeg het geschenkje, liep naar haar moeder en schreeuwde meermaals van blijdschap: “mama, mama un regalo, un regalo de papa Noël”;
- een moeder sprak ons aan en zei: “nunca visto, muchas gracias”
Wij hadden ook de indruk dat wij van een andere planeet kwamen: een jongetje van 9 à 10 jaar vroeg mij of ik Engels sprak; ik bevestigde en moest een aantal woorden in het Engels zeggen; hij was zo verwonderd dat er iemand naast hem stond die Engels sprak en is een half uur naast mij blijven lopen en aan iedereen die voorbij kwam deelde hij mede: “ hé, deze mijnheer spreekt Engels, kom eens luisteren”.
Anderzijds stelden wij ook vast dat er meerdere jonge moeders van 15,16 jaar aanwezig waren met hun kindjes. Éen van deze moeders, met duidelijk een ziek kindje op de arm vroeg ons of wij 10 pesos (2,35€) konden geven opdat zij naar de kliniek kon gaan voor een bijkomende speciale verzorging...
Ofschoon deze kerstactie in Alto Verde wellicht ook hier een druppel op een hete plaat is geweest, heeft zij opnieuw haar doelstelling bereikt en daarom nogmaals aan het Arco Argentina team ‘een dikke proficiat’!
Woensdag 24 december hebben wij kerstavond bij Mario en Virgina gevierd samen met het Arco Team, Dina en Jean-Pierre en Wim & Maxime, vrienden van Kimmy, die door Zuid-Amerika trekken.
Het was een nieuwe ervaring voor ons. In plaats van achter de openhaard te zitten, zaten wij nu buiten (temp. 24°) onder een schitterende sterrenhemel. Op het menu stond o.a. een ‘bife de chorizo’, een smakelijk stuk Argentijns vlees.
Kerstmis is ook in Argentinië, net zoals Nieuwjaar een echt familiefeest.
De dag nadien hebben wij afscheid genomen in Nelson van de drie families, die het Arco team opvangen, van Ezra en haar ouders en van Bruno, Dennis, Wim en Maxime en zijn wij samen met Kimmy naar de Atlantische kust (1000km van Nelson gelegen) gereden voor een 4tal dagen strand, zon en zee in het mooie Carilo.
Wij willen langs deze weg de families, die Kimmy en het Arco team in Nelson opvangen van harte bedanken, zij geven ons een goed gevoel en zorgden er voor dat wij met een gerust gemoed terug naar Vlezenbeek konden.
En... Ondertussen zijn wij terug in Vlezenbeek (brrr... wat is het hier koud); heeft Kimmy haar vriend Steven op bezoek en zijn de activiteiten van Arco Argentina in Nelson, na een korte onderbreking, opnieuw gestart: voetbal- korfbal- en jeugdbewegingsactiviteiten. Volgende week trekt het team wellicht ook naar Vera voor de eerste opknapbeurten van enkele huisjes aldaar.
Ezra, Kimmy, Dennis en Bruno, werk zo verder aan jullie nobel doel en wellicht worden jullie onsterfelijk in Argentinië.
Tot slot, wellicht trekken wij ooit als toerist naar Argentinië terug: Patagonië, Vuurland, de Iguazu watervallen, de wijnstreek Mendoza, Salta zijn beslist de moeite waard!
Fabienne en Hugo
Dat wij, Fabienne en Hugo, in 2008 Kerstmis en de overgang naar het nieuwe jaar in Argentinië zouden vieren stond voor ons als een paal boven water.
Donderdag 18 december, na een vliegtuigreis van 15u en een busreis van 6u, zijn wij in Nelson, Santa Fé aangekomen. Kimmy en het Arco Team waren op missie naar Vera en zouden wij pas tegen middernacht ontmoeten. Onze opvang was echter zeer goed georganiseerd: de grootvader van Nicolas Frutos, Mario en zijn vrouw Virgina, verwelkomden ons aan het busstation van Santa Fé en begeleidden ons naar Nelson. Daar werden wij door andere families (Nelly, Carlos, Daniella, Ruben en Patricia) opgevangen en uitgenodigd voor het avond (middernacht)eten in openlucht... buitentemperatuur 27°.
De gastvrijheid van de mensen van Nelson viel ons meteen op en ofschoon het Argentijns Spaans nog voor enige barrière zorgde, hadden wij snel het gevoel van ‘wij zijn hier meer dan welkom’.
Tegen middernacht was het zover, na 3 maanden kon Fabienne eindelijk nog eens haar dochter omhelzen en knuffelen. Ikzelf had reeds het geluk dit ook een maand eerder te kunnen doen tijdens mijn eerste reis richting Nelson.
De eerste week zijn wij samen met het Arco team opgetrokken, Nelson en Santa Fé leren kennen en de voorbereidingen van het Kerstfeest voor de kinderen in Nelson zelf en Alto Verde (een achtergestelde wijk in Santa Fé, waar niet alle primaire behoeften in de gezinnen aanwezig zijn) getroffen.
Nelson, een dorp van ongeveer 5000 inwoners, heeft twee geasfalteerde straten en de rest van de straten zijn de gekende verharde veldwegen van bij ons. Twee tot driemaal per dag komt men deze wegen besproeien om het stof wat te blussen. De huisjes in het centrum van het dorp zijn er naar onze normen klein, doch zeer degelijk en met de nodige faciliteiten. Aan de rand van het dorp is de toestand poverder en leven er ook nog mensen in (tuin)huisjes met golfplaten en een minimum aan voorzieningen. Hier word je reeds, weliswaar in beperkte mate, geconfronteerd met het contrast tussen rijk en arm. (Een ander voorbeeld inkopen doen in de Walmart van Santa Fé, een gigantische distributieketen, winkelkarretjes (tot boven toe gevuld) van de meest begoeden van Santa Fé en dan naar buiten rijden aan de achterkant van het gebouw en in een sloppenwijk terechtkomen...).
De bakkerswinkel, de voedingswarenwinkel, het dagelijks leven in Nelson draait op volle toeren van ’s morgensvroeg tot ongeveer 13u en dan volgt er doodse stilte, geen mens meer te bespeuren tot 17u. Iedereen verstopt er zich voor de hitte (temperaturen rond de 40°) en doet zijn siësta. Vanaf 17u is er opnieuw leven tot middernacht en meestal veel later; een beetje koelte is er alleen maar ’s nachts en dan is het dus voor de plaatselijke bevolking genieten.
Santé Fé, is maar een schim van Buenos Aires, en ofschoon wij niet direct geconfronteerd werden met criminialiteit, gaf deze stad ons toch een onveilig gevoel. Aan sommige verkeerslichten (rood of groen) wordt er, door het onveilig gevoel, door de meeste mensen gewoon doorgereden. Sommige wijken rijd je best niet in of je komt er volgens insiders niet meer uit.
Het landschap in Nelson en omstreken is vlak en uitgestrekt, je kan langs de wegen kilometers ver zien (dit is zo in een straal van zeker 800km noordwaarts van Buenos Aires en 300 km oostwaarts; van dan af begint het gebergte en krijg je een totaal ander landschap); er wordt veel aan veeteelt (koeien en paarden) gedaan en dus hebben we ook veel cowboys (gaucho’s) in de streek, die de kuddes begeleiden vanop het paard, gezien.
Het verkeer in Argentenië is hectisch en gevaarlijk, andere verkeersreglementen dan bij ons en slechts één paar verkeerslichten (aan de overkant van de straat) op de kruispunten; in het begin sta je meestal voor de verkeerslichtenpaal en besef je niet dat je het kruispunt al voorbij bent. Wegen en zelf autosnelwegen zijn in zeer slechte staat; op die snelwegen hebben wij fietsers op ons rijvak in tegenovergestelde richting zien rijden; auto’s rechtsomkeer zien maken of gewoon zijwaarts van de ene kant naar de andere kant van de snelweg zien rijden. Avenida de 9 Julio in Buenos Aires bestaat uit 14 + 6 rijvakken (propensvol verkeer). Probeer daar maar eens van links naar rechts te geraken of omgekeerd (zeer spannend).
Het weer is er zeer variabel; in 16 dagen tijd, felle hitte (rond de 40°), hevige regenbuien, windstorm, zandstorm en zelf aan de kust temperaturen van 18° (weliswaar ’s morgens) meegemaakt.
Terug naar Nelson. Het Kerstfeest aldaar hebben wij mee voorbereid en op de dag zelf heb ik Kerstman gespeeld (zie tekst van Ezra hierna). Vele kindjes en hun moeders blijgemaakt met een bescheiden kerstgeschenkje. Eerste keer in de geschiedenis van Nelson dat er een kerstfeest werd georganiseerd en met succes. Bravo Arco Argentina!
Twee dagen later, dinsdag 23 december zijn wij naar Alto Verde gereden, een achtergestelde en zeer arme wijk in Santa Fé. Bij het binnenrijden van de wijk werden wij geconfronteerd met schamele huisjes; vieze, vuile onverharde straten, open riolering, etc.
De primaire behoeften zijn hier voor ongeveer 260 kinderen weinig of niet aanwezig. Plaatselijke sociale werksters zorgen er voor dat deze kinderen minstens 1 dagelijkse maaltijd (meestal ontbijt) krijgen.
Van een kerstgebeuren was hier tot op heden ook geen sprake. Het Arco team heeft er ook hier voor gezorgd dat mede, dankzij jullie, sponsors, schenkers, schenkers van kleertjes, beertjes en chocolade, de kinderen een kerstgeschenk aangeboden kregen en dat aan de meest schamelgeklede kinderen kleding werd uitgedeeld (hartelijk dank!). Het was hier dan ook raak met deze kerstactie: Jean-Pierre speelde nu voor kerstman en heeft op zijn beurt veel blije en tevreden kindergezichten en veel dankbare moeders bij hem zien langskomen.
Wij waren dus deze maal toeschouwer en konden zodoende voor jullie een aantal reacties op een rij zetten:
- een meisjes opende haar geschenkpakje; zag dat het een klein knuffelbeertje was, kuste dit meermaals en hield het nadien dicht tegen zich aan;
- een ander meisje kreeg het geschenkje, liep naar haar moeder en schreeuwde meermaals van blijdschap: “mama, mama un regalo, un regalo de papa Noël”;
- een moeder sprak ons aan en zei: “nunca visto, muchas gracias”
Wij hadden ook de indruk dat wij van een andere planeet kwamen: een jongetje van 9 à 10 jaar vroeg mij of ik Engels sprak; ik bevestigde en moest een aantal woorden in het Engels zeggen; hij was zo verwonderd dat er iemand naast hem stond die Engels sprak en is een half uur naast mij blijven lopen en aan iedereen die voorbij kwam deelde hij mede: “ hé, deze mijnheer spreekt Engels, kom eens luisteren”.
Anderzijds stelden wij ook vast dat er meerdere jonge moeders van 15,16 jaar aanwezig waren met hun kindjes. Éen van deze moeders, met duidelijk een ziek kindje op de arm vroeg ons of wij 10 pesos (2,35€) konden geven opdat zij naar de kliniek kon gaan voor een bijkomende speciale verzorging...
Ofschoon deze kerstactie in Alto Verde wellicht ook hier een druppel op een hete plaat is geweest, heeft zij opnieuw haar doelstelling bereikt en daarom nogmaals aan het Arco Argentina team ‘een dikke proficiat’!
Woensdag 24 december hebben wij kerstavond bij Mario en Virgina gevierd samen met het Arco Team, Dina en Jean-Pierre en Wim & Maxime, vrienden van Kimmy, die door Zuid-Amerika trekken.
Het was een nieuwe ervaring voor ons. In plaats van achter de openhaard te zitten, zaten wij nu buiten (temp. 24°) onder een schitterende sterrenhemel. Op het menu stond o.a. een ‘bife de chorizo’, een smakelijk stuk Argentijns vlees.
Kerstmis is ook in Argentinië, net zoals Nieuwjaar een echt familiefeest.
De dag nadien hebben wij afscheid genomen in Nelson van de drie families, die het Arco team opvangen, van Ezra en haar ouders en van Bruno, Dennis, Wim en Maxime en zijn wij samen met Kimmy naar de Atlantische kust (1000km van Nelson gelegen) gereden voor een 4tal dagen strand, zon en zee in het mooie Carilo.
Wij willen langs deze weg de families, die Kimmy en het Arco team in Nelson opvangen van harte bedanken, zij geven ons een goed gevoel en zorgden er voor dat wij met een gerust gemoed terug naar Vlezenbeek konden.
En... Ondertussen zijn wij terug in Vlezenbeek (brrr... wat is het hier koud); heeft Kimmy haar vriend Steven op bezoek en zijn de activiteiten van Arco Argentina in Nelson, na een korte onderbreking, opnieuw gestart: voetbal- korfbal- en jeugdbewegingsactiviteiten. Volgende week trekt het team wellicht ook naar Vera voor de eerste opknapbeurten van enkele huisjes aldaar.
Ezra, Kimmy, Dennis en Bruno, werk zo verder aan jullie nobel doel en wellicht worden jullie onsterfelijk in Argentinië.
Tot slot, wellicht trekken wij ooit als toerist naar Argentinië terug: Patagonië, Vuurland, de Iguazu watervallen, de wijnstreek Mendoza, Salta zijn beslist de moeite waard!
Fabienne en Hugo
Abonneren op:
Posts (Atom)