Hola Belgica,
Waar te beginnen… zoals wel al blijkt uit de magere toevoegingen van onszelf op de blog, is het gebruik van internet in Nelson hier heel beperkt. Veel te beperkt zeg maar, want het is al niet meer vanzelfsprekend de gevoelens, gedachten, bedenkingen en de ups en downs van de voorbije 15 dagen zomaar samen te vatten. Onze eerste dagen in Nelson waren absoluut niet vanzelfsprekend; alles waarvan we dachten dat in orde zou zijn, bleek ‘in de maak’, ‘in reparatie’, ‘op komst’,… Op zich natuurlijk geen groot probleem, hoewel iedereen op het thuisfront natuurlijk met dezelfde verwachtingen zat, waardoor de communicatie tot nu toe meer als stroef verliep. Twee dagen geleden is onze auto echter gearriveerd, wat het leven voor ons hier al een stuk makkelijker maakt; we kunnen eindelijk naar een deftig internetcafétje rijden, eindelijk zelf onze eigen boodschappen doen enzovoorts.
Maar genoeg over onszelf, want dat is natuurlijk niet de reden dat we hier zijn.
De situatie in Nelson, zoals de papa van Kimmy hier reeds eerder beschreef, beantwoordt niet volledig aan wat we verwacht hadden. Het dorpje is materieel gezien namelijk een stuk rijker als verwacht… Ik leg hier wel de nadruk op het materiële aspect, want sociaal en cultureel gezien kunnen de jongeren hier zich veel minder ontplooien als de gemiddelde Belgische jongere. Ook is er wel degelijk sprake van duidelijk zichtbare materiële armoede, al beperkt die zich tot een minderheid van de gezinnen in het dorp. Toch blijkt dat we hier een groot verschil zullen kunnen maken voor de jongeren, al geldt dit voor de meeste jongeren niet op een niveau van primaire behoeften. Hier in Nelson zullen we ons dan ook vooral concentreren op de jeugdbeweging, de sporten en het jeugdhuis, wat voor veel jongeren hier al van grote betekenis zal zijn, zeker wanneer we de kloof tussen de armeren en de rijkeren min of meer kunnen dichten door onze activiteiten.
Toch zijn we alle vier zeer sterk van mening dat we de visie en het doel van ons project geen tekort mogen aandoen, en daarom zijn we, in samenwerking met een zeer sociaal geëngageerd gezin hier in Nelson, een ware zoektocht begonnen naar een ‘armer’ gebied, waar primaire behoeften geen vanzelfsprekendheid blijken te zijn. Dit bleek (jammer genoeg eigenlijk) geen moeilijke opdracht… Op slechts een kleine 200 a 300 kilometer ten noorden van waar we ons nu bevinden liggen de stad Vera en vele kleine omliggende dorpjes. Vorige week zaterdag zijn we met Emanuel, een negentienjarige jongen uit Nelson, die richting uitgereden. Wat we daar te zien kregen, maakte ons alle vier wel even stil… Zowel de buitenwijken van de stad, waar de armoede zo immens zichtbaar is, als de dorpjes op enkele tientalle kilometers van de stad, waar een ander ‘soort’ armoede heerst, namelijk een duidelijk tekort aan water, een gebrek aan scholing voor de kinderen, geen mogelijkheid tot het voederen van de beesten, enzovoorts, lieten een diepe indruk op ons na.
Zo zijn we tot de conclusie gekomen dat we, om onze doelstellingen te kunnen realiseren, moeten pendelen tussen Nelson en de omgeving rond Vera. Zoals op voorhand al meermaals door ons benadrukt is, is de continuïteit van ons project ongelooflijk belangrijk. Daarom zullen we voor onze activiteiten in Vera en omstreken samenwerken met een geëngageerde groep jongeren uit Vera zelf, Ecos genaamd. Samen zullen we zoeken naar langdurige oplossingen voor de acute problemen in Vera. Enkele mogelijkheden die tot nu toe besproken zijn, zijn het opknappen van de huisjes met dakgoten, wat blijkbaar een enorm verschil zou kunnen maken voor het watertekort, maar onze hersenspinsels brengen ons ook naar het plaatsen van watertanken en tot het bouwen van een school toe. Tot nu toe is er echter enkel nog maar sprake van ideeën, vrijdag rijden we met ons vieren terug op naar Vera en spreken we af met Ecos en Fundapaz om verdere stappen te bespreken en te ondernemen. We hopen jullie ook foto’s te kunnen tonen van de situatie daar, maar het is niet vanzelfsprekend als westerling met de fotocamera de miserie van anderen vast te leggen. We houden jullie op de hoogte over de vorderingen daar¡¡ (een normaal uitroepteken kennen ze hier niet :)).
Dan een kleine persoonlijke toets voor diegenen die het interesseert... Ik voel me hier in Argentinië echt goed op mijn plaats. Het Spaans begint ook goed te vlotten dankzij de mensen hier ter plaatse. Ons ARCO team vertoont wat mij betreft ook absoluut geen barstjes, we vormen echt een geweldig team, waarvoor bedankt Kimmy, Dennis en Bruno, hoop dat jullie dit via de blog te zien krijgen :). Daarnaast geeft het ook een geweldig gevoel diegenen te kunnen helpen die er meer nood aan hebben, en daarom wil ik iedereen die ons gedurende de oprichting van ARCO zo geweldig gesteund heeft; alle vrienden en vriendinnen, alle helpers en alle sponsers nog eens geweldig bedanken, dankzij jullie allemaal zullen wij hier het verschil kunnen maken¡¡¡
Waar te beginnen… zoals wel al blijkt uit de magere toevoegingen van onszelf op de blog, is het gebruik van internet in Nelson hier heel beperkt. Veel te beperkt zeg maar, want het is al niet meer vanzelfsprekend de gevoelens, gedachten, bedenkingen en de ups en downs van de voorbije 15 dagen zomaar samen te vatten. Onze eerste dagen in Nelson waren absoluut niet vanzelfsprekend; alles waarvan we dachten dat in orde zou zijn, bleek ‘in de maak’, ‘in reparatie’, ‘op komst’,… Op zich natuurlijk geen groot probleem, hoewel iedereen op het thuisfront natuurlijk met dezelfde verwachtingen zat, waardoor de communicatie tot nu toe meer als stroef verliep. Twee dagen geleden is onze auto echter gearriveerd, wat het leven voor ons hier al een stuk makkelijker maakt; we kunnen eindelijk naar een deftig internetcafétje rijden, eindelijk zelf onze eigen boodschappen doen enzovoorts.
Maar genoeg over onszelf, want dat is natuurlijk niet de reden dat we hier zijn.
De situatie in Nelson, zoals de papa van Kimmy hier reeds eerder beschreef, beantwoordt niet volledig aan wat we verwacht hadden. Het dorpje is materieel gezien namelijk een stuk rijker als verwacht… Ik leg hier wel de nadruk op het materiële aspect, want sociaal en cultureel gezien kunnen de jongeren hier zich veel minder ontplooien als de gemiddelde Belgische jongere. Ook is er wel degelijk sprake van duidelijk zichtbare materiële armoede, al beperkt die zich tot een minderheid van de gezinnen in het dorp. Toch blijkt dat we hier een groot verschil zullen kunnen maken voor de jongeren, al geldt dit voor de meeste jongeren niet op een niveau van primaire behoeften. Hier in Nelson zullen we ons dan ook vooral concentreren op de jeugdbeweging, de sporten en het jeugdhuis, wat voor veel jongeren hier al van grote betekenis zal zijn, zeker wanneer we de kloof tussen de armeren en de rijkeren min of meer kunnen dichten door onze activiteiten.
Toch zijn we alle vier zeer sterk van mening dat we de visie en het doel van ons project geen tekort mogen aandoen, en daarom zijn we, in samenwerking met een zeer sociaal geëngageerd gezin hier in Nelson, een ware zoektocht begonnen naar een ‘armer’ gebied, waar primaire behoeften geen vanzelfsprekendheid blijken te zijn. Dit bleek (jammer genoeg eigenlijk) geen moeilijke opdracht… Op slechts een kleine 200 a 300 kilometer ten noorden van waar we ons nu bevinden liggen de stad Vera en vele kleine omliggende dorpjes. Vorige week zaterdag zijn we met Emanuel, een negentienjarige jongen uit Nelson, die richting uitgereden. Wat we daar te zien kregen, maakte ons alle vier wel even stil… Zowel de buitenwijken van de stad, waar de armoede zo immens zichtbaar is, als de dorpjes op enkele tientalle kilometers van de stad, waar een ander ‘soort’ armoede heerst, namelijk een duidelijk tekort aan water, een gebrek aan scholing voor de kinderen, geen mogelijkheid tot het voederen van de beesten, enzovoorts, lieten een diepe indruk op ons na.
Zo zijn we tot de conclusie gekomen dat we, om onze doelstellingen te kunnen realiseren, moeten pendelen tussen Nelson en de omgeving rond Vera. Zoals op voorhand al meermaals door ons benadrukt is, is de continuïteit van ons project ongelooflijk belangrijk. Daarom zullen we voor onze activiteiten in Vera en omstreken samenwerken met een geëngageerde groep jongeren uit Vera zelf, Ecos genaamd. Samen zullen we zoeken naar langdurige oplossingen voor de acute problemen in Vera. Enkele mogelijkheden die tot nu toe besproken zijn, zijn het opknappen van de huisjes met dakgoten, wat blijkbaar een enorm verschil zou kunnen maken voor het watertekort, maar onze hersenspinsels brengen ons ook naar het plaatsen van watertanken en tot het bouwen van een school toe. Tot nu toe is er echter enkel nog maar sprake van ideeën, vrijdag rijden we met ons vieren terug op naar Vera en spreken we af met Ecos en Fundapaz om verdere stappen te bespreken en te ondernemen. We hopen jullie ook foto’s te kunnen tonen van de situatie daar, maar het is niet vanzelfsprekend als westerling met de fotocamera de miserie van anderen vast te leggen. We houden jullie op de hoogte over de vorderingen daar¡¡ (een normaal uitroepteken kennen ze hier niet :)).
Dan een kleine persoonlijke toets voor diegenen die het interesseert... Ik voel me hier in Argentinië echt goed op mijn plaats. Het Spaans begint ook goed te vlotten dankzij de mensen hier ter plaatse. Ons ARCO team vertoont wat mij betreft ook absoluut geen barstjes, we vormen echt een geweldig team, waarvoor bedankt Kimmy, Dennis en Bruno, hoop dat jullie dit via de blog te zien krijgen :). Daarnaast geeft het ook een geweldig gevoel diegenen te kunnen helpen die er meer nood aan hebben, en daarom wil ik iedereen die ons gedurende de oprichting van ARCO zo geweldig gesteund heeft; alle vrienden en vriendinnen, alle helpers en alle sponsers nog eens geweldig bedanken, dankzij jullie allemaal zullen wij hier het verschil kunnen maken¡¡¡
Nog zoveel meer te zeggen, maar jullie worden op de hoogte gehouden¡
kus, Ezra
1 opmerking:
hey ezra
zal even verrasing zijn dat hier bericht achter laat heb jullie al van begin opgevolgd en nu zo wat rond gezien heb op jullie blog amai das echt plaats die nogal onderkomen en verlaten ligt en nog veel werk aan is maar met jullie vzw en motivatie van jullie en de bewoners te plaatsen zal zeker waar gemaakt worden wat jullie willen bereiken en zal hard werken en zijn bloed en zweet en tranen geven denk maar ,jullie zullen veel terug krijgen van de agerteneinen denk ik en ze zullen jullie niet vlug vergeten .
groetjes carole
Een reactie posten