Hoe de ene dag van de andere kan verschillen

Na een paar extreem drukke en lange dagen zijn we blij dat we jullie opnieuw wat te vertellen hebben. Ons nieuwe verhaal start bij de voetbalmatch in tweede klasse die we gezien hebben, maar ik denk dat de jongens hiervoor geschikter zijn om jullie het verslag ervan en de sfeer in geur en kleur uit de doeken te doen.
Maandag zijn we naar Vera geweest, wat voor ons een hele stap vooruit is geweest. Chiqui, één van de jongens van ecos had voor ons een geweldig voorstel gebaseerd op een organisatie die in heel Zuid-Amerika actief is (Un techo para mi pais). Deze organisatie bouwt simpele huisjes voor de mensen en sluit met deze mensen een contract af dat ze in ruil voor het huisje dat ze krijgen verplicht zijn hun kinderen naar school te sturen, zich te laten vaccineren, een tuintje aan te leggen zodanig dat ze in eigen behoeften kunnen voorzien, enz. (de keuze van vereisten ligt bij ons). Wij gaan samen met de hulp van Ecos dit op onszelf trachten te realiseren, zonder tussenkomst van de grotere organisatie, zodat we zeker zijn waar al het geld naartoe gaat en we de touwtjes zelf in handen hebben. De huisjes waar de armste mensen in Vera nu in wonen, zijn werkelijk onbeschrijfelijk; ze bestaan uit karton en golfplaten en zijn absoluut niet tegen de regen voorzien. De huisjes die we zelf voor ogen hebben om te bouwen worden uit hout rechtgezet, zijn veel groter en makkelijk te monteren. Voor wie het interesseert, kan eens googlen naar de site van un techo para mi pais, ’t is echter wel allemaal in het Spaans.
Zo’n huisje rechtzetten duurt een drietal dagen en het is de bedoeling dat we samen met die mensen daaraan gaan werken. De prijs ervan bedraagt zo’n 5000 pesos, wat min of meer neerkomt op een 1250euro. Ecos zou het ‘juridische’ aspect voor hun rekening nemen en onderhandelen met de mensen, waardoor ook continuïteit voorzien kan worden doordat er een langdurige controle zal blijven bestaan, ook na ons vertrek.
Wijzelf zijn razend enthousiast over het idee! Het lijkt ons echt een nuttige investering van het geld dat we in België verzameld hebben. Het is nu enkel nog wachten op de goedkeuring van de rest van de Ecos groep en als we die krijgen, gaan we er volledig voor! Benieuwd wat jullie ervan vinden!
Ook gisteren zijn we naar Vera geweest. Niet met de Ecos groep, maar met Fundapaz om de situatie in het noorden nog beter te leren kennen. Het was echter een complete verspilling van onze tijd. Alles wat gezegd werd, wisten we al en hadden we al in andere dorpjes gezien. Extra probleem hierbij was dat we niet het gevoel hadden de contactpersoon van Fundapaz echt geloofde in ons project en niet direct een mogelijkheid zag ons rechtstreeks te laten participeren in één van hun projecten. Naast het voorgaande was de dag zelf ook extreem vermoeiend, we waren om 4u30opgestaan omdat we er om 7u30 reeds moesten zijn. Eens aangekomen daar, zijn we vertrokken met onze contactpersoon naar de dorpjes 130km verder in de middle of nowhere. De hitte en de muggenplaag in die dorpjes was echt niet te harden (in de zomer wordt het er blijkbaar zelf tot 50graden). Eens alle activiteiten die dag achter de rug, waren we dan ook extreem gelukkig om terug te keren, maar dat was buiten opnieuw een ‘geweldig’ avontuur gerekend. De baantjes naar de dorpjes waren namelijk grotendeels aardewegjes en ze hadden ons als gewaarschuwd als het begon te regenen dat we zo snel mogelijk moesten terugkeren omdat we anders niet meer zouden teruggeraken en effectief.. het begon te regenen. In het begin was het eigenlijk nog perfect te doen, hoewel onze contactpersoon achter het stuur snelheden haalde van 120km/u op van die aardewegjes en ons dat soms niet helemaal veilig leek. Na enkele tientallen minuten echter kreeg de modder daadwerkelijk de bovenhand, van grip op de ‘baan’ was absoluut geen sprake meer en enkele luttele seconden slaagden we erin via slipmanoeuvres vooruit te geraken. Dit kon natuurlijk niet blijven duren en toen kwamen de slipbochtjes van bijna 180°. Zonder namen te noemen zagen enkele van ons ;) het helemaaaal niet meer zitten tegen 80 a 90 per uur verder proberen te rijden. Ja je hoort het goed, de nadruk ligt op proberen want op die moment zaten we al volledig vastgeslipt in de modder. Nu zouden zulke avonturen thuis nog iets of wat spannend zijn, hier waren ze nog spannender aangezien er geen weg terug was en (pittig detail) er in die dorpjes daar nergens gsmbereik is. Na een keer of twee goed vast te zitten zijn we er uiteindelijk toch uitgeraakt door wat lucht van de banden te laten en hebben we al slippend de baan bereikt. Eerlijk toegegeven nog wel leuk dat dit gebeurd was, dat heeft de dag toch min of meer nog wat spannend gemaakt.
De volgende dagen is het volle voorbereiding voor onze opening en na onze opening gaan we met de paps en tristan twee dagen naar Cordoba! Hierna krijgen jullie opnieuw een uitgebreid verslagje!

Dikke kus
Ez en K’y