vrijdag 21 november 2008
Enkele foto's van de schoolbezoeken
<
De opkomst voor de opening van Arco Argentina was duidelijk een succes; de fietsenstallingen waren volzet...
dinsdag 18 november 2008
Dennis spreekt tot u
De goedendag aan alle belgekes,
Ziehier het eerste langverwachtje tekstje van mezelve. Ik ga beginnen waar de grieten gestopt zijn, nl na onze ongelofelijke succesvolle opening. We hadden toen wel eens een uitstapje verdiend en zijn toen een 500 km westwaarts getrokken richting La Candonga, een klein dorpje ten noorden van Cordoba, aan de oostkant van de Andes.
Na een hele dag gereden te hebben, met enkele prachtige tussenstops, zoals even zwemmen in een provence-achtig riviertje en wandelen in de bergen waar arenden hun kinders leerden jagen, zijn we gaan slapen in een estancia. Een gezellig huisje midden in een groene vallei omgeven door allerlei kabbelende beekjes, wilde paarden en stieren die vrij rondlopen en ongelofelijk gastvrije mensen; enfin echt een paradijs. De volgende morgen zijn we dan te paard een tocht gaan maken door deze vallei en naar een bronnetje met waterval getrokken temidden van de bergen, echt ongelofelijk mooi.
Toen we enkele uren later aan de terugrit begonnen kwam er abrupt een einde aan ons mooi leven toen we vanuit Nelson bericht kregen dat er drie Belgen gearriveerd waren. Onze vrees bleek gegrond; het waren den Bobbes en zijn 2 kompanen Jef en Guillaume.
Neeneen ‘t was echt een zalig weerzien en we hebben die avond nog goed “bijgepraat” in t café onder onze toekomstige woonst. Den dag erna moesten we dan onze eerste training geven en hoewel redelijk chaotisch (een 80tal kadeeën) ging het toch echt nog redelijk goed, mede danzij de hulp van Walter, zoals zijn spaans alter ego momenteel heet. Guillermo em Jefe hebben voor beeldmateriaal gezorgd dat later nog op de blog zal komen. Sinds die training zien we redelijk constant kinderen in Nelson rondlopen in Arco t-shirts en alle kinderen en padres zijn zo mogelijk nog vriendelijker dan tevoren. Zaterdag was het dan de beurt aan de chicks en ook hun korfbalinitiatie was een succes. Enfin; so far so good dus.
Vrijdagavond na onze training hebben we hier nog meegedaan aan een plaatselijk voetbaltoernooi. Na een verdienstelijke match toch redelijk zwaar verloren (4-1) maar de honderd supporters aan de kant waren allemaal aan het schreeuwen voor ons wat echt een fantastisch gevoel gaf. Zaterdagavond zijn we met de boys naar Progresso gegaan en een fuifke meegepikt, echt zalig avondje. Den Guillermo ineens helemaal loos gegaan en bretelledans-gewijs zijn streng gaan trekken opt podium, de ster van de avond quoi. Vrij veel knappe grieten en aangename prijzen, t was een fijn avondje. `s Anderendaags wast weer werkendag want zondag stond onze eerste jeugdbeweging gepland. Echt heerlijk om te zien hoe er uit alle straten kinders in arco-camiseta richting Boca trokken, echt gelijk thuis voor ‘t chiro. T ging redelijk goed maar die kinderen hier zijn echt wel nog een stukje moeilijker dan in the old country, dus zelfs wuyts bij de aspi´s: het kan altijd erger. Maar we hebben zoiezo niet te klagen, er waren toch ook een 80tal kinders en dit is voor hen een compleet nieuw concept, dus het was zeker en vast een succes.
Ik ben hier momenteel dus echt bijzonder content, ‘t project loopt goed (gisteren 2de training met minstens evenveel mennekes) en onze compagnie is echt meer dan welkom. Walter, Jefe en Guillermo helpen ons echt goed mee en het is gewoon echt tof om nog eens met copains te kunnen zeveren. Voor de rest blijft het weer hier prachtig en de mensen gentil. Normaal gezien hebben we zeer binnenkort ook een vergadering met Ecos om te zien of we kunnen beginnen met het huisjes-bouwen-idee en hopelijk komt dat dan ook in orde. In Nelson zelf gaan we binnenkort ook een voetbaltoernooi proberen te organiseren en in december een kerstfeestje.
Sinds gisteren zijn de meisjes een tweedaags uitstapje gaan doen met Myra en Maarten, die hier dus ook op bezoek zijn. Normaal gezien gaan we met de jongens morgen ook een uitstapke doen (wrs Rosario, gezellige stad en geboorteplaats van Ché). Andere nog geplande uitstapjes zijn binnenkort de watervallen van Iguazu en later nog Buenos Aires. Al dan niet met match van de Boca Juniors in la Bombonera.
Dan rest me nog een laatste korte toelichting, nl beschrijven hoe een tweedeklasse wedstrijd in Argentinië eruit ziet. Twee weken geleden zijn we met Ruben (onze halve vader hier, echt “ne crème van ne mens”) naar een match van Union de Santa Fe gaan zien. Tweedeklasse en een uitverkocht stadion van 22.000 man. Echt ongelofelijk veel ambience, die halve supporters van Anderlecht die 10 minuten op voorhand weggaan om hun auto al te gaan halen kunnen er iets van leren. Spannende match gezien, Tucuman kwam 0-3 voor, in de tweede helft kwam Union terug maar ondanks bere veel kansen slaagden ze er niet meer in gelijk te maken. Echt fantastisch namiddagske, zoals Ruben het formuleerde “Un partido completo, 5 goles, chorripan, cerveza y batallos”. We hebben namelijk nog 2 gevechten vlakbij ons meegemaakt. Ook onze kennis van de Spaanse malas palavras is verviervoudigd op een namiddag, zelfs de Ruben, normaal een rustig en redelijk beschaafd heerschap bediende zich zeer regelmatig van minder beleefde vierletterwoorden.
Tot zover mijn eerste bescheiden bijdrage, amigos braaf zijn in Belgica en tot rap
X, Dennís
Ziehier het eerste langverwachtje tekstje van mezelve. Ik ga beginnen waar de grieten gestopt zijn, nl na onze ongelofelijke succesvolle opening. We hadden toen wel eens een uitstapje verdiend en zijn toen een 500 km westwaarts getrokken richting La Candonga, een klein dorpje ten noorden van Cordoba, aan de oostkant van de Andes.
Na een hele dag gereden te hebben, met enkele prachtige tussenstops, zoals even zwemmen in een provence-achtig riviertje en wandelen in de bergen waar arenden hun kinders leerden jagen, zijn we gaan slapen in een estancia. Een gezellig huisje midden in een groene vallei omgeven door allerlei kabbelende beekjes, wilde paarden en stieren die vrij rondlopen en ongelofelijk gastvrije mensen; enfin echt een paradijs. De volgende morgen zijn we dan te paard een tocht gaan maken door deze vallei en naar een bronnetje met waterval getrokken temidden van de bergen, echt ongelofelijk mooi.
Toen we enkele uren later aan de terugrit begonnen kwam er abrupt een einde aan ons mooi leven toen we vanuit Nelson bericht kregen dat er drie Belgen gearriveerd waren. Onze vrees bleek gegrond; het waren den Bobbes en zijn 2 kompanen Jef en Guillaume.
Neeneen ‘t was echt een zalig weerzien en we hebben die avond nog goed “bijgepraat” in t café onder onze toekomstige woonst. Den dag erna moesten we dan onze eerste training geven en hoewel redelijk chaotisch (een 80tal kadeeën) ging het toch echt nog redelijk goed, mede danzij de hulp van Walter, zoals zijn spaans alter ego momenteel heet. Guillermo em Jefe hebben voor beeldmateriaal gezorgd dat later nog op de blog zal komen. Sinds die training zien we redelijk constant kinderen in Nelson rondlopen in Arco t-shirts en alle kinderen en padres zijn zo mogelijk nog vriendelijker dan tevoren. Zaterdag was het dan de beurt aan de chicks en ook hun korfbalinitiatie was een succes. Enfin; so far so good dus.
Vrijdagavond na onze training hebben we hier nog meegedaan aan een plaatselijk voetbaltoernooi. Na een verdienstelijke match toch redelijk zwaar verloren (4-1) maar de honderd supporters aan de kant waren allemaal aan het schreeuwen voor ons wat echt een fantastisch gevoel gaf. Zaterdagavond zijn we met de boys naar Progresso gegaan en een fuifke meegepikt, echt zalig avondje. Den Guillermo ineens helemaal loos gegaan en bretelledans-gewijs zijn streng gaan trekken opt podium, de ster van de avond quoi. Vrij veel knappe grieten en aangename prijzen, t was een fijn avondje. `s Anderendaags wast weer werkendag want zondag stond onze eerste jeugdbeweging gepland. Echt heerlijk om te zien hoe er uit alle straten kinders in arco-camiseta richting Boca trokken, echt gelijk thuis voor ‘t chiro. T ging redelijk goed maar die kinderen hier zijn echt wel nog een stukje moeilijker dan in the old country, dus zelfs wuyts bij de aspi´s: het kan altijd erger. Maar we hebben zoiezo niet te klagen, er waren toch ook een 80tal kinders en dit is voor hen een compleet nieuw concept, dus het was zeker en vast een succes.
Ik ben hier momenteel dus echt bijzonder content, ‘t project loopt goed (gisteren 2de training met minstens evenveel mennekes) en onze compagnie is echt meer dan welkom. Walter, Jefe en Guillermo helpen ons echt goed mee en het is gewoon echt tof om nog eens met copains te kunnen zeveren. Voor de rest blijft het weer hier prachtig en de mensen gentil. Normaal gezien hebben we zeer binnenkort ook een vergadering met Ecos om te zien of we kunnen beginnen met het huisjes-bouwen-idee en hopelijk komt dat dan ook in orde. In Nelson zelf gaan we binnenkort ook een voetbaltoernooi proberen te organiseren en in december een kerstfeestje.
Sinds gisteren zijn de meisjes een tweedaags uitstapje gaan doen met Myra en Maarten, die hier dus ook op bezoek zijn. Normaal gezien gaan we met de jongens morgen ook een uitstapke doen (wrs Rosario, gezellige stad en geboorteplaats van Ché). Andere nog geplande uitstapjes zijn binnenkort de watervallen van Iguazu en later nog Buenos Aires. Al dan niet met match van de Boca Juniors in la Bombonera.
Dan rest me nog een laatste korte toelichting, nl beschrijven hoe een tweedeklasse wedstrijd in Argentinië eruit ziet. Twee weken geleden zijn we met Ruben (onze halve vader hier, echt “ne crème van ne mens”) naar een match van Union de Santa Fe gaan zien. Tweedeklasse en een uitverkocht stadion van 22.000 man. Echt ongelofelijk veel ambience, die halve supporters van Anderlecht die 10 minuten op voorhand weggaan om hun auto al te gaan halen kunnen er iets van leren. Spannende match gezien, Tucuman kwam 0-3 voor, in de tweede helft kwam Union terug maar ondanks bere veel kansen slaagden ze er niet meer in gelijk te maken. Echt fantastisch namiddagske, zoals Ruben het formuleerde “Un partido completo, 5 goles, chorripan, cerveza y batallos”. We hebben namelijk nog 2 gevechten vlakbij ons meegemaakt. Ook onze kennis van de Spaanse malas palavras is verviervoudigd op een namiddag, zelfs de Ruben, normaal een rustig en redelijk beschaafd heerschap bediende zich zeer regelmatig van minder beleefde vierletterwoorden.
Tot zover mijn eerste bescheiden bijdrage, amigos braaf zijn in Belgica en tot rap
X, Dennís
zondag 16 november 2008
La apertura oficial
Aloha Belgica de nuevo!
Na lange tijd zonder update, wegens onvoorstelbaar drukke momenten staan we weer volledig paraat met een tekstje! Het is enkel niet eenvoudig om alles gezegd te krijgen en daarom hebben we besloten de verschillende gebeurtenissen te verdelen, waarbij ik de eer gekregen heb om jullie over onze geweldige opening op de hoogte te brengen. Nadat we dus het weekend in San Antonio De Areco hadden doorgebracht, hadden we slechts maandag en dinsdag om alles in gereedheid te brengen voor het grote moment. Na wat heen en weer gecross en ontzettend veel hulp van de papa en Tristan, zijn we er uiteindelijk tijdig in geslaagd alles klaar te krijgen en tegen iets voor 6 kwamen de eerste kindjes toe. In het begin zag het er allemaal vrij rustig uit, maar niets bleek minder waar, want enkele minuten na 6 begon zich een mierennest van kindjes te vormen en kwamen er telkens meer en meer bij.. Toen we eindelijk van start gingen, zaten er een 400tal! kinderen vol spanning uit te kijken naar wat komen zou. Na ons presentatiefilmpje, dat hieronder te vinden is, werd het lintje doorgeknipt door Mario, de grootvader van Nico Frutos en was het tevens tijd voor de hapjes drankjes en de inschrijvingen voor de activiteiten. Totale chaos, want 400 uitgehongerde kindjes begaven zich naar onze hapjes- en drankjestafel. Ditzelfde scenario was ook te vinden bij de inschrijvingen en eventjes zaten we met de handen in het haar om de totale chaos onder controle te houden. Ezra en ik hebben dan maar beslist het podium op te springen en een gedeelte van de drukte naar ons te lokken door de kinderen dansjes aan te leren op onze Vlaamse klassieker ‘mooi weer vandaag’, waarvoor dank aan de KLJ om dit door te sturen. Naast de Vlaamse klassieker hebben we hen ook een initiatie jumpen gegeven. Echt een machtig gevoel om zoveel kindjes samen geweldig enthousiast te zien meedansen. Samen met een zeer enthousiaste Tristan, hebben we ons nog een halfuurtje badend in het zweet staan geven, tot als we zelf totaal vermoeid waren. Hopelijk kunnen jullie binnenkort meegenieten van deze beelden, want de papa als cameraman heeft het ontzettend goed gedaan! Tijdens onze dansjes was het de bedoeling dat Dennis en Bruno een klein voetbaltornooitje gingen organiseren, maar door de geweldig grote opkomst was dit echter een onmogelijke opdracht en hebben de kindjes gewoon vrij tegen elkaar gespeeld. Als afsluiter van de avond waren er de echte Belgische papas fritas voorzien, wat opnieuw een enorme chaos met zich meebracht. Alle kindjes waren aan het trekken en duwen om toch maar een fritje te bemachtigen. Na meer dan 300 inschrijvingen voor alle activiteiten, handtekeningensessies en in het geheel een zeer geslaagde dag zijn we uiteindelijk allemaal afgepeigerd huiswaarts vertrokken. Het was echt een nooit gezien opkomst van kindjes in Nelson, alsof we een attractie op ons eigen waren. Ook de aanwezige volwassen konden hun ogen niet geloven dat een opening van ARCO Argentina zo’n volksverhuizing van kindjes kon teweegbrengen! Geweldig voor ons om te horen, nu hopen we dat we het kunnen blijven waarmaken tijdens de activiteiten! Na onze twee zware dagen zijn we vervolgens dinsdag en woensdag opnieuw het wijde Argentinië ingetrokken met de papa en Tristan, maar ik mag niets verklappen vermits Dennis hier dolgraag over wilt schrijven! Ook de eerste activiteiten zijn nu reeds achter de rug. Opnieuw de eer aan Dennis hierover te vertellen. Wat ik wel mag zeggen en dat zal de Belgische korfbalfederatie graag horen, is dat onze eerste korfbaltraining een enorm succes was met een 40tal enthousiaste kinderen van alles leeftijden! Enkel de korven hebben soms nog wat problemen om te blijven hangen. Met dank aan Myra en Maarten trouwens, de nieuwe Belgische bezoekers voor hun hulp tijdens de korfbal. En ook de andere mannelijke gasten momenteel, geweldig dat jullie er zijn en dankjewel voor de hulp! België is dus momenteel vertegenwoordigd hier in Nelson door 9mensen! Tot zover mijn update, ik hoop dat jullie ervan genoten hebben en voel je vrij iets te posten!
Un beso grande
Kimmy
Na lange tijd zonder update, wegens onvoorstelbaar drukke momenten staan we weer volledig paraat met een tekstje! Het is enkel niet eenvoudig om alles gezegd te krijgen en daarom hebben we besloten de verschillende gebeurtenissen te verdelen, waarbij ik de eer gekregen heb om jullie over onze geweldige opening op de hoogte te brengen. Nadat we dus het weekend in San Antonio De Areco hadden doorgebracht, hadden we slechts maandag en dinsdag om alles in gereedheid te brengen voor het grote moment. Na wat heen en weer gecross en ontzettend veel hulp van de papa en Tristan, zijn we er uiteindelijk tijdig in geslaagd alles klaar te krijgen en tegen iets voor 6 kwamen de eerste kindjes toe. In het begin zag het er allemaal vrij rustig uit, maar niets bleek minder waar, want enkele minuten na 6 begon zich een mierennest van kindjes te vormen en kwamen er telkens meer en meer bij.. Toen we eindelijk van start gingen, zaten er een 400tal! kinderen vol spanning uit te kijken naar wat komen zou. Na ons presentatiefilmpje, dat hieronder te vinden is, werd het lintje doorgeknipt door Mario, de grootvader van Nico Frutos en was het tevens tijd voor de hapjes drankjes en de inschrijvingen voor de activiteiten. Totale chaos, want 400 uitgehongerde kindjes begaven zich naar onze hapjes- en drankjestafel. Ditzelfde scenario was ook te vinden bij de inschrijvingen en eventjes zaten we met de handen in het haar om de totale chaos onder controle te houden. Ezra en ik hebben dan maar beslist het podium op te springen en een gedeelte van de drukte naar ons te lokken door de kinderen dansjes aan te leren op onze Vlaamse klassieker ‘mooi weer vandaag’, waarvoor dank aan de KLJ om dit door te sturen. Naast de Vlaamse klassieker hebben we hen ook een initiatie jumpen gegeven. Echt een machtig gevoel om zoveel kindjes samen geweldig enthousiast te zien meedansen. Samen met een zeer enthousiaste Tristan, hebben we ons nog een halfuurtje badend in het zweet staan geven, tot als we zelf totaal vermoeid waren. Hopelijk kunnen jullie binnenkort meegenieten van deze beelden, want de papa als cameraman heeft het ontzettend goed gedaan! Tijdens onze dansjes was het de bedoeling dat Dennis en Bruno een klein voetbaltornooitje gingen organiseren, maar door de geweldig grote opkomst was dit echter een onmogelijke opdracht en hebben de kindjes gewoon vrij tegen elkaar gespeeld. Als afsluiter van de avond waren er de echte Belgische papas fritas voorzien, wat opnieuw een enorme chaos met zich meebracht. Alle kindjes waren aan het trekken en duwen om toch maar een fritje te bemachtigen. Na meer dan 300 inschrijvingen voor alle activiteiten, handtekeningensessies en in het geheel een zeer geslaagde dag zijn we uiteindelijk allemaal afgepeigerd huiswaarts vertrokken. Het was echt een nooit gezien opkomst van kindjes in Nelson, alsof we een attractie op ons eigen waren. Ook de aanwezige volwassen konden hun ogen niet geloven dat een opening van ARCO Argentina zo’n volksverhuizing van kindjes kon teweegbrengen! Geweldig voor ons om te horen, nu hopen we dat we het kunnen blijven waarmaken tijdens de activiteiten! Na onze twee zware dagen zijn we vervolgens dinsdag en woensdag opnieuw het wijde Argentinië ingetrokken met de papa en Tristan, maar ik mag niets verklappen vermits Dennis hier dolgraag over wilt schrijven! Ook de eerste activiteiten zijn nu reeds achter de rug. Opnieuw de eer aan Dennis hierover te vertellen. Wat ik wel mag zeggen en dat zal de Belgische korfbalfederatie graag horen, is dat onze eerste korfbaltraining een enorm succes was met een 40tal enthousiaste kinderen van alles leeftijden! Enkel de korven hebben soms nog wat problemen om te blijven hangen. Met dank aan Myra en Maarten trouwens, de nieuwe Belgische bezoekers voor hun hulp tijdens de korfbal. En ook de andere mannelijke gasten momenteel, geweldig dat jullie er zijn en dankjewel voor de hulp! België is dus momenteel vertegenwoordigd hier in Nelson door 9mensen! Tot zover mijn update, ik hoop dat jullie ervan genoten hebben en voel je vrij iets te posten!
Un beso grande
Kimmy
ons eerste uitstapje...
Goh goh, niet simpel hier ineens aan een blogtekstje te beginnen, aangezien we de voorbije weken echt ongelooflijk druk in de weer zijn geweest en er ongelooflijk veel gebeurd is sinds onze laatste update hier. Vandaar dat we de taken en eveneens de gebeurtenissen een beetje verdeeld hebben onder elkaar… Eerst en vooral even vermelden dat deze week onze officiële opening hier in Nelson heeft plaatsgevonden, en dat dat echt een overweldigend succes was, maar daar vertelt Kimmy jullie dus wat meer over.
Vorige week konden we onze eerste Belgische bezoekers verwelkomen hier in Nelson; de papa van Kimmy samen met Tristan (een collega). Voor ons vier was hun komst een welkome afwisseling, het is echt leuk mensen van het thuisfront te zien en nu hadden we echt een goede reden om een stapje in Argentinië te zetten… Dank ook aan Tristan, want voor heel even was ik even niet meer de persoon met het meest Limburgse accent in de groep (iets wat ik meermaals hoor van mijn medereizigers hier, blijkbaar heeft mn spaans zelfs een limburgs ondertoontje, en voor zij die eraan twijfelen, nee ik ben niet van limburg :)). In ieder geval, het was echt leuk dat jullie hier waren en enthousiast waren over alles wat zich hier afspeelt binnen ons project.
De dag na hun aankomst, nadat alles voor de officiële opening zo goed als in orde was, zijn we met ons gevieren en de papa van kimmy en tristan naar San Antonio de Areco getrokken voor het jaarlijkse “fiesta de la traducion”. Aangezien we me zes waren, waren we gesplitst in de auto’s. Was echt eens leuk, Kimmy en ik konden gewoon languit op de achterbank liggen en een dutje doen, af en toe enkele uurtjes rijden, een babbeltje doen en dan weer slapen (een leuke afwisseling want onze nachten zijn hier kort :)) Daarom, alleen de trip naar daar vond ik al leuk, maar het wordt nog beter. Eens daar toegekomen, echt gezellig, verschillende kraampjes me authentieke prulletjes, beetje kuieren, beetje ontspannen. Daarna trokken we naar een ‘show’ van de gaucho’s (een soort van Argentijnse cowboys, echt geweldig om te zien), daar liepen echt ongelooflijk veel (echt wel 1000 of zelfs meer) paarden gewoon op hun gemakske door het volk, alsook kindjes van 2 jaar die paard reden gelijk zottekes. Ik vond het in ieder geval geweldig de gauchotraditie van kortbij te kunnen zien en meemaken, en hoop dat er tijdens ons verblijf hier in Argentinië nog zulke memorabele momenten komen. In ieder geval, nogmaals dank aan Hugo en Tristan voor dit geweldige idee¡ Ik ga niet te lang doordraven over ons persoonlijk uitje, maar zal er later een paar fototjes bijzetten, want beelden spreken luider als woorden in dit geval.
Ondertussen zijn ook onze nieuwe Belgische gasten toegekomen, zowel een surprisebezoek van Wouter, Jef en Guillaume, als ons maatje Myra met haar wederhelft Maarten. Nelson wordt momenteel overspoeld door Belgen, wat ze hier ter plaatse echt wel geweldig blijken te vinden. Dus aan allen, wees welgekomen ;). Ook Wouter, Jef, Guillaume, Myra en Maarten wil ik via deze weg snel nog even echt verschrikkelijk hard bedanken, want hun aanwezigheid en hulp hier hebben de activiteiten in onze eerste week een stuk vereenvoudigd. Entonce, muchisimas gracias!!
kus ezra
Vorige week konden we onze eerste Belgische bezoekers verwelkomen hier in Nelson; de papa van Kimmy samen met Tristan (een collega). Voor ons vier was hun komst een welkome afwisseling, het is echt leuk mensen van het thuisfront te zien en nu hadden we echt een goede reden om een stapje in Argentinië te zetten… Dank ook aan Tristan, want voor heel even was ik even niet meer de persoon met het meest Limburgse accent in de groep (iets wat ik meermaals hoor van mijn medereizigers hier, blijkbaar heeft mn spaans zelfs een limburgs ondertoontje, en voor zij die eraan twijfelen, nee ik ben niet van limburg :)). In ieder geval, het was echt leuk dat jullie hier waren en enthousiast waren over alles wat zich hier afspeelt binnen ons project.
De dag na hun aankomst, nadat alles voor de officiële opening zo goed als in orde was, zijn we met ons gevieren en de papa van kimmy en tristan naar San Antonio de Areco getrokken voor het jaarlijkse “fiesta de la traducion”. Aangezien we me zes waren, waren we gesplitst in de auto’s. Was echt eens leuk, Kimmy en ik konden gewoon languit op de achterbank liggen en een dutje doen, af en toe enkele uurtjes rijden, een babbeltje doen en dan weer slapen (een leuke afwisseling want onze nachten zijn hier kort :)) Daarom, alleen de trip naar daar vond ik al leuk, maar het wordt nog beter. Eens daar toegekomen, echt gezellig, verschillende kraampjes me authentieke prulletjes, beetje kuieren, beetje ontspannen. Daarna trokken we naar een ‘show’ van de gaucho’s (een soort van Argentijnse cowboys, echt geweldig om te zien), daar liepen echt ongelooflijk veel (echt wel 1000 of zelfs meer) paarden gewoon op hun gemakske door het volk, alsook kindjes van 2 jaar die paard reden gelijk zottekes. Ik vond het in ieder geval geweldig de gauchotraditie van kortbij te kunnen zien en meemaken, en hoop dat er tijdens ons verblijf hier in Argentinië nog zulke memorabele momenten komen. In ieder geval, nogmaals dank aan Hugo en Tristan voor dit geweldige idee¡ Ik ga niet te lang doordraven over ons persoonlijk uitje, maar zal er later een paar fototjes bijzetten, want beelden spreken luider als woorden in dit geval.
Ondertussen zijn ook onze nieuwe Belgische gasten toegekomen, zowel een surprisebezoek van Wouter, Jef en Guillaume, als ons maatje Myra met haar wederhelft Maarten. Nelson wordt momenteel overspoeld door Belgen, wat ze hier ter plaatse echt wel geweldig blijken te vinden. Dus aan allen, wees welgekomen ;). Ook Wouter, Jef, Guillaume, Myra en Maarten wil ik via deze weg snel nog even echt verschrikkelijk hard bedanken, want hun aanwezigheid en hulp hier hebben de activiteiten in onze eerste week een stuk vereenvoudigd. Entonce, muchisimas gracias!!
kus ezra
11 noviembre 2008
Hey iedereen,
Langs deze weg willen we jullie laten meegenieten van onze voorstellingsvideo die we tijdens de opening hebben getoond aan de kinderen (en ouders).
We trachten zo snel mogelijk ook een aantal foto's en sfeerbeelden te plaatsen op onze blog.
Vele groetjes,
Het Arco Team!
Langs deze weg willen we jullie laten meegenieten van onze voorstellingsvideo die we tijdens de opening hebben getoond aan de kinderen (en ouders).
We trachten zo snel mogelijk ook een aantal foto's en sfeerbeelden te plaatsen op onze blog.
Vele groetjes,
Het Arco Team!
donderdag 6 november 2008
Hoe de ene dag van de andere kan verschillen
Na een paar extreem drukke en lange dagen zijn we blij dat we jullie opnieuw wat te vertellen hebben. Ons nieuwe verhaal start bij de voetbalmatch in tweede klasse die we gezien hebben, maar ik denk dat de jongens hiervoor geschikter zijn om jullie het verslag ervan en de sfeer in geur en kleur uit de doeken te doen.
Maandag zijn we naar Vera geweest, wat voor ons een hele stap vooruit is geweest. Chiqui, één van de jongens van ecos had voor ons een geweldig voorstel gebaseerd op een organisatie die in heel Zuid-Amerika actief is (Un techo para mi pais). Deze organisatie bouwt simpele huisjes voor de mensen en sluit met deze mensen een contract af dat ze in ruil voor het huisje dat ze krijgen verplicht zijn hun kinderen naar school te sturen, zich te laten vaccineren, een tuintje aan te leggen zodanig dat ze in eigen behoeften kunnen voorzien, enz. (de keuze van vereisten ligt bij ons). Wij gaan samen met de hulp van Ecos dit op onszelf trachten te realiseren, zonder tussenkomst van de grotere organisatie, zodat we zeker zijn waar al het geld naartoe gaat en we de touwtjes zelf in handen hebben. De huisjes waar de armste mensen in Vera nu in wonen, zijn werkelijk onbeschrijfelijk; ze bestaan uit karton en golfplaten en zijn absoluut niet tegen de regen voorzien. De huisjes die we zelf voor ogen hebben om te bouwen worden uit hout rechtgezet, zijn veel groter en makkelijk te monteren. Voor wie het interesseert, kan eens googlen naar de site van un techo para mi pais, ’t is echter wel allemaal in het Spaans.
Zo’n huisje rechtzetten duurt een drietal dagen en het is de bedoeling dat we samen met die mensen daaraan gaan werken. De prijs ervan bedraagt zo’n 5000 pesos, wat min of meer neerkomt op een 1250euro. Ecos zou het ‘juridische’ aspect voor hun rekening nemen en onderhandelen met de mensen, waardoor ook continuïteit voorzien kan worden doordat er een langdurige controle zal blijven bestaan, ook na ons vertrek.
Wijzelf zijn razend enthousiast over het idee! Het lijkt ons echt een nuttige investering van het geld dat we in België verzameld hebben. Het is nu enkel nog wachten op de goedkeuring van de rest van de Ecos groep en als we die krijgen, gaan we er volledig voor! Benieuwd wat jullie ervan vinden!
Ook gisteren zijn we naar Vera geweest. Niet met de Ecos groep, maar met Fundapaz om de situatie in het noorden nog beter te leren kennen. Het was echter een complete verspilling van onze tijd. Alles wat gezegd werd, wisten we al en hadden we al in andere dorpjes gezien. Extra probleem hierbij was dat we niet het gevoel hadden de contactpersoon van Fundapaz echt geloofde in ons project en niet direct een mogelijkheid zag ons rechtstreeks te laten participeren in één van hun projecten. Naast het voorgaande was de dag zelf ook extreem vermoeiend, we waren om 4u30opgestaan omdat we er om 7u30 reeds moesten zijn. Eens aangekomen daar, zijn we vertrokken met onze contactpersoon naar de dorpjes 130km verder in de middle of nowhere. De hitte en de muggenplaag in die dorpjes was echt niet te harden (in de zomer wordt het er blijkbaar zelf tot 50graden). Eens alle activiteiten die dag achter de rug, waren we dan ook extreem gelukkig om terug te keren, maar dat was buiten opnieuw een ‘geweldig’ avontuur gerekend. De baantjes naar de dorpjes waren namelijk grotendeels aardewegjes en ze hadden ons als gewaarschuwd als het begon te regenen dat we zo snel mogelijk moesten terugkeren omdat we anders niet meer zouden teruggeraken en effectief.. het begon te regenen. In het begin was het eigenlijk nog perfect te doen, hoewel onze contactpersoon achter het stuur snelheden haalde van 120km/u op van die aardewegjes en ons dat soms niet helemaal veilig leek. Na enkele tientallen minuten echter kreeg de modder daadwerkelijk de bovenhand, van grip op de ‘baan’ was absoluut geen sprake meer en enkele luttele seconden slaagden we erin via slipmanoeuvres vooruit te geraken. Dit kon natuurlijk niet blijven duren en toen kwamen de slipbochtjes van bijna 180°. Zonder namen te noemen zagen enkele van ons ;) het helemaaaal niet meer zitten tegen 80 a 90 per uur verder proberen te rijden. Ja je hoort het goed, de nadruk ligt op proberen want op die moment zaten we al volledig vastgeslipt in de modder. Nu zouden zulke avonturen thuis nog iets of wat spannend zijn, hier waren ze nog spannender aangezien er geen weg terug was en (pittig detail) er in die dorpjes daar nergens gsmbereik is. Na een keer of twee goed vast te zitten zijn we er uiteindelijk toch uitgeraakt door wat lucht van de banden te laten en hebben we al slippend de baan bereikt. Eerlijk toegegeven nog wel leuk dat dit gebeurd was, dat heeft de dag toch min of meer nog wat spannend gemaakt.
De volgende dagen is het volle voorbereiding voor onze opening en na onze opening gaan we met de paps en tristan twee dagen naar Cordoba! Hierna krijgen jullie opnieuw een uitgebreid verslagje!
Dikke kus
Ez en K’y
Maandag zijn we naar Vera geweest, wat voor ons een hele stap vooruit is geweest. Chiqui, één van de jongens van ecos had voor ons een geweldig voorstel gebaseerd op een organisatie die in heel Zuid-Amerika actief is (Un techo para mi pais). Deze organisatie bouwt simpele huisjes voor de mensen en sluit met deze mensen een contract af dat ze in ruil voor het huisje dat ze krijgen verplicht zijn hun kinderen naar school te sturen, zich te laten vaccineren, een tuintje aan te leggen zodanig dat ze in eigen behoeften kunnen voorzien, enz. (de keuze van vereisten ligt bij ons). Wij gaan samen met de hulp van Ecos dit op onszelf trachten te realiseren, zonder tussenkomst van de grotere organisatie, zodat we zeker zijn waar al het geld naartoe gaat en we de touwtjes zelf in handen hebben. De huisjes waar de armste mensen in Vera nu in wonen, zijn werkelijk onbeschrijfelijk; ze bestaan uit karton en golfplaten en zijn absoluut niet tegen de regen voorzien. De huisjes die we zelf voor ogen hebben om te bouwen worden uit hout rechtgezet, zijn veel groter en makkelijk te monteren. Voor wie het interesseert, kan eens googlen naar de site van un techo para mi pais, ’t is echter wel allemaal in het Spaans.
Zo’n huisje rechtzetten duurt een drietal dagen en het is de bedoeling dat we samen met die mensen daaraan gaan werken. De prijs ervan bedraagt zo’n 5000 pesos, wat min of meer neerkomt op een 1250euro. Ecos zou het ‘juridische’ aspect voor hun rekening nemen en onderhandelen met de mensen, waardoor ook continuïteit voorzien kan worden doordat er een langdurige controle zal blijven bestaan, ook na ons vertrek.
Wijzelf zijn razend enthousiast over het idee! Het lijkt ons echt een nuttige investering van het geld dat we in België verzameld hebben. Het is nu enkel nog wachten op de goedkeuring van de rest van de Ecos groep en als we die krijgen, gaan we er volledig voor! Benieuwd wat jullie ervan vinden!
Ook gisteren zijn we naar Vera geweest. Niet met de Ecos groep, maar met Fundapaz om de situatie in het noorden nog beter te leren kennen. Het was echter een complete verspilling van onze tijd. Alles wat gezegd werd, wisten we al en hadden we al in andere dorpjes gezien. Extra probleem hierbij was dat we niet het gevoel hadden de contactpersoon van Fundapaz echt geloofde in ons project en niet direct een mogelijkheid zag ons rechtstreeks te laten participeren in één van hun projecten. Naast het voorgaande was de dag zelf ook extreem vermoeiend, we waren om 4u30opgestaan omdat we er om 7u30 reeds moesten zijn. Eens aangekomen daar, zijn we vertrokken met onze contactpersoon naar de dorpjes 130km verder in de middle of nowhere. De hitte en de muggenplaag in die dorpjes was echt niet te harden (in de zomer wordt het er blijkbaar zelf tot 50graden). Eens alle activiteiten die dag achter de rug, waren we dan ook extreem gelukkig om terug te keren, maar dat was buiten opnieuw een ‘geweldig’ avontuur gerekend. De baantjes naar de dorpjes waren namelijk grotendeels aardewegjes en ze hadden ons als gewaarschuwd als het begon te regenen dat we zo snel mogelijk moesten terugkeren omdat we anders niet meer zouden teruggeraken en effectief.. het begon te regenen. In het begin was het eigenlijk nog perfect te doen, hoewel onze contactpersoon achter het stuur snelheden haalde van 120km/u op van die aardewegjes en ons dat soms niet helemaal veilig leek. Na enkele tientallen minuten echter kreeg de modder daadwerkelijk de bovenhand, van grip op de ‘baan’ was absoluut geen sprake meer en enkele luttele seconden slaagden we erin via slipmanoeuvres vooruit te geraken. Dit kon natuurlijk niet blijven duren en toen kwamen de slipbochtjes van bijna 180°. Zonder namen te noemen zagen enkele van ons ;) het helemaaaal niet meer zitten tegen 80 a 90 per uur verder proberen te rijden. Ja je hoort het goed, de nadruk ligt op proberen want op die moment zaten we al volledig vastgeslipt in de modder. Nu zouden zulke avonturen thuis nog iets of wat spannend zijn, hier waren ze nog spannender aangezien er geen weg terug was en (pittig detail) er in die dorpjes daar nergens gsmbereik is. Na een keer of twee goed vast te zitten zijn we er uiteindelijk toch uitgeraakt door wat lucht van de banden te laten en hebben we al slippend de baan bereikt. Eerlijk toegegeven nog wel leuk dat dit gebeurd was, dat heeft de dag toch min of meer nog wat spannend gemaakt.
De volgende dagen is het volle voorbereiding voor onze opening en na onze opening gaan we met de paps en tristan twee dagen naar Cordoba! Hierna krijgen jullie opnieuw een uitgebreid verslagje!
Dikke kus
Ez en K’y
zaterdag 1 november 2008
onze insectenheld
Ondanks het feit dat er ondertussen en sinds het laatste tekstje, opnieuw bijna een hele week voorbij is, hebben we niet zoveel spectaculaire nieuwtjes. Ons weekje was hier vrij gewoontjes zonder stormen, elektriciteitsdraden in het water en anaconda’s. Hoewel alle insecten hier voor ons wel een nieuwe uidaging aan het vormen zijn! Naargelang de temperatuur hier dagelijks stijgt, worden we meer en meer bedolven onder de insecten. Gelukkig is onze insectenheld Ezra steeds van de partij!! Vorige week zijn we voornamelijk druk in de weer geweest met de voorbereiding van onze opening en het maken van ons presentatiefilmpje. Maandag gaan we opnieuw richting Vera en kunnen we jullie weldra en wellicht vertellen wat onze doelstellingen aldaar zullen zijn. Voor de rest van de week is het opnieuw voorbereiden en verwachten we onze eerste Belgische gasten, mijn paps, Tristan en een berg materiaal. Als de tijd het toelaat gaan we met hen een aantal daagjes mee Argentinië verkennen. Reacties op onze blog zijn meer dan welkom. Het is steeds aangenaam om iets van het thuisfront te horen en te weten dat jullie de blog lezen!
Un beso grande!
Kimmy
Abonneren op:
Posts (Atom)