kerst in Nelson

Gisteren weer een grote dag; zowel voor ons als voor de kinderen in Nelson... De kerstman kwam namelijk langs, iets wat ze hier blijkbaar (bijna) nooit meemaken. Onze dag begon goed; na weken te puffen in overdreven hitte werden we wakker in een lauwe in plaats van hete kamer. Wolken voor de zon en een windje dat voor de verandering niets weghad van wat badkamerradiotoren produceren. Gedurende de dag alles in gereedheid gebracht voor hiet feestje 's avonds. Vorige keer, bij onze officiële opening, hadden we ons flink misschat in het aantal kinderen dat aanwezig zou zijn, en daarom hadden we een 200tal cadeautjes voorzien, ook al verwachtten we maar een 100-tal kinderen. Wat zijn we duidelijk hardleers...:) Ook al begon de avond met een 75 a 100tal kinderen, naar het einde toe waren meer als 300 kinderen ofwel enthousiast naar onze film (WALL-E) aan het kijken, ofwel aan het rondlopen en VEEL lawaai aan het maken. Dit deerde echter niemand (buiten onszelf misschien een beetje) en op het einde van de film kregen we een overweldigend applaus te horen. Ook het kijken van een film op groot scherm is hier helemaal niet vanzelfsprekend; velen onder de kindjes hadden nog nooit een film op deze manier gezien. Om het verhaal af te maken hebben we tijdens een korte pauze een bekertje frisdrank en popcorn aan iedereen gegeven. Na de film kwam papa noel (kimmy's papa) langs met cadeautjes voor alle kinderen. We hadden witte petjes met ons logo voor iedereen voorzien, en zoals gewoonlijk was het weer extreme chaos en wou iedereen als eerste zijn petje en waren er meerderen die een poging deden twee petjes te bemachtigen. Maar wederom een schitterend beeld om al die blije gezichtjes te zien en bijna iedereen met hetzelfde petje te zien rondlopen. Na het uitdelen van de cadeau's is er nog wat gedanst op bart kaël en soortgelijken, en wanneer alle kinderen huiswaarts waren, hebben we met iedereen van BOCA en al onze vrienden hier (die trouwens zonder dat we het gevraagd hadden allemaal weer paraat stonden om ons te helpen, echt geweldige mensen) pizza's gegeten en biertjes gedronken. Geheel onverwachts was de BOCAkerstman ook voor ons langsgekomen. We hebben alle 4 een truitje van BOCA gehad, met vanachter onze namen... Ik denk dat ik voor ons allemaal spreek als ik zeg dat we (voor mij echt een wederkerend gevoel hier) ontroerd waren. Met hun nog wat staan shaken op veel te foute muziek, waarna we ons bedje hebben opgezocht. Vandaag treffen we alle voorbereidingen voor ons bezoek aan Alto Verde (sloppenwijk bij Santa Fe) waar we jullie pluchen beertjes en kleertjes gaan uitdelen, ook met kerstman van dienst (Jean-Pierre deze keer). Hierover brengen we morgen verslag uit!!

Liefs, ez

De kerstman

Liefste koulijders!

Geproduceerd in extreme hitte staat er opnieuw een tekstje voor jullie klaar. Na een weekje zalige vakantie voor ons zijn we terug in Nelson, niet enkel om jullie te updaten, maar ook om onze laatste activiteiten van het jaar tot een goed einde te brengen. Alvorens jullie hiervan op de hoogte te stellen, toch snel even een kort verslagje van onze kennismaking met één van de mooiste wonderen in de natuur die we hier in Argentinie, aan de grens met Brazilie ontdekt hebben, de watervallen van Iguaçu.. en ze zijn werkelijk fantastisch, te mooi voor woorden. De eerste dag hebben we 8u lang de Argentijnse zijde bewonderd, de dag erop de Braziliaanse en ja op de vraag welke de mooiste kant is, zijn de meningen verdeeld en dus blijft het antwoord onbestaande. Na deze natuurpracht was het plan een dagje te gaan shoppen in Ciudad del este in Paraguay, vermits er ons de ongelofelijke prijzen van de producten werden aangeraden. Hier zijn we echter snel van afgestapt wegens de onbeschrijfelijke vuilheid en drukte van deze stad, samen met een onaangenaam en onveilig gevoel wanneer je erin rondloopt. Het was een ervaring voor een halfuurtje, maar van shoppen is er niet veel in huis gekomen en we zijn snel de grens opnieuw overgegaan naar ons vertrouwde Argentinie. Op twee dagen slechts drie landen, kon beter, vonden we en op de terugweg naar Nelson hebben we dan ook nog een tussenstopje gemaakt in Salto, Uruguay wat ons thermen (veel te warm in die hete temperaturen), een mooi stukje natuur en een rood velleke opgeleverd heeft. Na een kennismaking met de corrupte Argentijnse politie zijn we uiteindelijk zaterdag opnieuw in Nelson aangekomen.
In ons weekje dat er nu aankomt, staat de boog weer wat meer gespannen en hebben we drie grote activiteiten voor te bereiden en uiteindelijk uit te voeren. Naast ons eigen kerstfeest in Nelson, gaan we, zoals reeds gezegd in een vorig tekstje, naar Santa Fé de kindjes verblijden met een kerstpakket vol lekkers en ook tshirtjes en plucheberen van thuis meegebracht, reeds met dank aan Dina, Jean-Pierre, mama en papa voor de zware overtocht en eveneens niet te vergeten de gulle schenkers van al deze cadeaus! Jullie gaan echt veel kindjes daar gelukkig maken!
Donderdag is eveneens de eerste kennismaking met de mensen in Vera, wiens huisjes we gaan verbouwen. Hopelijk kunnen we dan begin januari van start gaan, want heel veel tijd rest ons niet meer om 12huisjes te renoveren. Wat onze activiteiten in Nelson zelf betreft hebben we zondag een groots kerstfeest met een kerstcadeautje voor iedereen aanwezig, een film op groot scherm en afsluitend een kinderfuifje! Vanaf 5januari gaan we een nieuwe start maken met de andere activiteiten, vermits de kinderen in Nelson ondanks de overdonderende start toch niet zo makkelijk te motiveren zijn. Naast latere uren voor de korfbal- en voetbaltrainingen, gaan we eveneens aan de kinderen via de andere club in Nelson de mogelijkheid geven gratis te gaan zwemmen, wat een absolute must is gezien deze hitte. Voor vele kinderen hier is er namelijk niet de mogelijkheid een bezoekje aan het zwembad te betalen en deze kinderen willen we graag via ons project wel de mogelijkheid geven.

Voila bij deze zijn jullie weer helemaal mee. Geniet van de feestdagen in het koude Belgie! Wij doen dit hier evenzo, enkel op een iets hetere manier ;)
dikke kus
Kimmy

Hieronder vinden jullie de foto's van enkele kindjes in santa fe die de gelukkige ontvangers zijn van onze kerstcadeautjes, samen met enkele foto's van de watervallen

Foto's wijken in Santa Fé tijdens ons eerste bezoek

Foto's Iguacu

Breng ons wat sneeuw en een teddybeer

Na een drukke en bewogen week is het dringend tijd jullie nog eens op de hoogte te stellen van wat er zich hier in het voor jullie verre en o zo zonnige Argentinië afspeelt. Ik hoorde een weekje terug dat het daar in België hevig aan het sneeuwen was en dat koude tijden aanbreken… Wat een (letterlijk en figuurlijk) wereld van verschil. Wij hebben hier met ons allen de voorbije week echt afgezien van de warmte met dagelijkse temperaturen van bijna 40 graden. Ik kan me zo inbeelden dat velen onder jullie nu dromen van een stevig zonnetje, maar geloof me, wanneer het echt te warm is, dromen we hier ook af en toe van een regenbui of een koude bries. Alleen al maar om het feit dat het leven volledig stil komt te liggen wanneer het warm is (net zoals bij onweer). Op de warmste uren van de dag trekt iedereen zich terug in zijn met ventilator voorziene kamer om te slapen. Ook wijzelf, niet gewend aan dit soort temperaturen, hebben de voorbije week echt wel meermaals nat in het zweet gestaan. Vooral omdat onze verhuisdag EINDELIJK was aangebroken. Woensdag zijn we met heel ons hebben en houden in ons appartement getrokken. Verhuizen onder de vlakke zon, zelfs om 9 uur s morgens, is geen pretje, zoveel kan ik wel verzekeren. Maar goed, we zijn blij dat we eindelijk op ons definitieve stekje geraakt zijn, ook al zullen we onze patio zeker missen. Om dat te compenseren hebben we beslist vandaag een plant te gaan kopen :).

Genoeg over ons verteld, we hebben ook een belangrijke update over onze activiteiten in Vera (huisjes bouwen, zie ook hieronder). Woensdagavond zijn we met ons vier naar Vera getrokken voor een vergadering met Ecos, tenminste dat is wat wij dachten. Eens aangekomen bleek dat niet alleen Ecos aanwezig was, maar ook een andere organisatie die werkt met gezinnen waarvan één of meerdere kinderen gehandicapt zijn. Deze organisatie had samengezeten met Ecos om gebaseerd op onze verwachtingen en mogelijkheden met een prachtig idee en initiatief op de proppen te komen. Zoals eerder al gezegd, was ons oorspronkelijk plan om huisjes te gaan bouwen voor de armste gezinnen in de buitenwijken van Vera. Dit bleek echter, na grondig onderzoek van Ecos ter plaatse, niet de meest geschikte manier om hulp te geven om twee toch wel zeer belangrijke redenen. Eén: veel mensen willen hun oorspronkelijk huis niet opgeven, hoe armzalig het ook is. Twee: hoe zouden we ooit een selectie kunnen maken; wie krijgt een huis en wie niet… Wel, deze problemen zijn nu van de baan; we gaan in plaats van huizen te bouwen, bestaande huisjes renoveren en in plaats van willekeurig een aantal gezinnen te selecteren, hebben we samen met Ecos beslist de gezinnen met gehandicapte kinderen te helpen. Dit is voor ons een hele stap vooruit, want deze gezinnen zijn reeds aangesloten bij de organisatie (de naam ontsnapt me even, ik update later) en zijn bijgevolg gemakkelijker te bereiken en ook te “controleren”, aangezien ze in wekelijks contact staan met de organisatie. Ze wisten ons te vertellen dat het om twaalf gezinnen zou gaan, elke met verschillende noden. Het ene gezin heeft een nieuw dak nodig, het andere heeft geen vloer, en nog andere hebben geen deur of vensters, maar enkel golfplaten die met palen rechtgehouden worden. Wij hebben nu binnenkort een nieuwe afspraak met beide organisaties, en in tussentijd zullen zij het rechtstreekse contact en de voorbereidingen op hun nemen. Zo zal een van de mensen uit Ecos, een architect, elk huisje gaan bekijken en een budgetraming maken van de renovering. Ook wordt een dag vastgelegd waarop alle gezinnen en ARCO Argentina aanwezig zijn, om kennis te maken en om ons idee voor te leggen. We zullen dus binnenkort ter plaatse onze handen uit de mouwen kunnen steken, bouwen, metselen, samen met Ecos en de andere organisatie. Het is trouwens echt geweldig om deze mensen te leren kennen, ik denk dat ik voor ons alle vier praat wanneer ik zeg dat deze mensen een inspiratie voor ons en ons project zijn.
Ik denk dat het voor velen thuis ook wel duidelijk is dat ons project een nieuwe draai heeft gekregen. Daarom een kleine oproep aan jullie thuis; als iemand een idee heeft hoe wij van hieruit nog mensen (of sponsers) kunnen bereiken, alle ideeën zijn meer als welkom!

De verhalen houden niet op; Patricia, onze tweede mama hier, heeft ons enkele dagen geleden verteld over een specifieke buitenwijk in Santa Fé, die enkele jaren geleden volledig overstroomd is. Kinderen gaan op hun blote voeten naar school, hebben bijna geen kleren, bijna geen eten, … Daarom stelde ze voor, en we hebben er geen moment over getwijfeld, om bij Kerstmis naar daar te trekken en letterlijk en figuurlijk de kerstman te spelen. We zullen naar daar trekken om met “Bruno de kerstman” kleertjes, schoentjes, teddybeertjes en dergelijke uit te delen. Daarom ook een oproep aan alle mensen die dit lezen; indien er betsenaars zijn die nog enkele kleine teddybeertjes of slippers of t-shirtjes kunnen missen, breng ze maar bij mijn mama of Jean-Pierre. Hetzelfde voor de mensen die in omstreken van Vlezenbeek wonen, Hugo en Fabienne kunnen ook enkele spullen meebrengen.

Tot slot nog een kleine update over onze activiteiten hier in Nelson; vrijdag en zaterdag zijn ze letterlijk in het water gevallen. Na en hele week broeiend heet te zijn, begon het vrijdag echt hevig te regenen, en ook dan komen ze hier niet buiten, zowel de jongens hadden geen opkomst op hun voetbaltraining als wijzelf zaterdag op onze korfbaltraining. Vrees echter niet, het is helemaal niet dat de kinderen het al beu worden, het is gewoon hier niet op te dagen als het regent, blijkbaar zelfs niet op school. Gisteren wel jeugdbeweging gehad; gedanst op onze Belgische trots Bart Kaël en met klei gewerkt.

Ziezo, ik denk dat dit al een hele brok is om te lezen, hoop dat jullie even enthousiast zijn over de vorderingen en de nieuwe ideeën… Reacties zijn dan ook meer als welkom!
Dikke kus aan het thuisfront en waarschuwing aan de komende bezoekers: breng zonnemelk en een petje mee!

Enkele foto's van de schoolbezoeken

<









De opkomst voor de opening van Arco Argentina was duidelijk een succes; de fietsenstallingen waren volzet...

Dennis spreekt tot u

De goedendag aan alle belgekes,

Ziehier het eerste langverwachtje tekstje van mezelve. Ik ga beginnen waar de grieten gestopt zijn, nl na onze ongelofelijke succesvolle opening. We hadden toen wel eens een uitstapje verdiend en zijn toen een 500 km westwaarts getrokken richting La Candonga, een klein dorpje ten noorden van Cordoba, aan de oostkant van de Andes.

Na een hele dag gereden te hebben, met enkele prachtige tussenstops, zoals even zwemmen in een provence-achtig riviertje en wandelen in de bergen waar arenden hun kinders leerden jagen, zijn we gaan slapen in een estancia. Een gezellig huisje midden in een groene vallei omgeven door allerlei kabbelende beekjes, wilde paarden en stieren die vrij rondlopen en ongelofelijk gastvrije mensen; enfin echt een paradijs. De volgende morgen zijn we dan te paard een tocht gaan maken door deze vallei en naar een bronnetje met waterval getrokken temidden van de bergen, echt ongelofelijk mooi.
Toen we enkele uren later aan de terugrit begonnen kwam er abrupt een einde aan ons mooi leven toen we vanuit Nelson bericht kregen dat er drie Belgen gearriveerd waren. Onze vrees bleek gegrond; het waren den Bobbes en zijn 2 kompanen Jef en Guillaume.

Neeneen ‘t was echt een zalig weerzien en we hebben die avond nog goed “bijgepraat” in t café onder onze toekomstige woonst. Den dag erna moesten we dan onze eerste training geven en hoewel redelijk chaotisch (een 80tal kadeeën) ging het toch echt nog redelijk goed, mede danzij de hulp van Walter, zoals zijn spaans alter ego momenteel heet. Guillermo em Jefe hebben voor beeldmateriaal gezorgd dat later nog op de blog zal komen. Sinds die training zien we redelijk constant kinderen in Nelson rondlopen in Arco t-shirts en alle kinderen en padres zijn zo mogelijk nog vriendelijker dan tevoren. Zaterdag was het dan de beurt aan de chicks en ook hun korfbalinitiatie was een succes. Enfin; so far so good dus.

Vrijdagavond na onze training hebben we hier nog meegedaan aan een plaatselijk voetbaltoernooi. Na een verdienstelijke match toch redelijk zwaar verloren (4-1) maar de honderd supporters aan de kant waren allemaal aan het schreeuwen voor ons wat echt een fantastisch gevoel gaf. Zaterdagavond zijn we met de boys naar Progresso gegaan en een fuifke meegepikt, echt zalig avondje. Den Guillermo ineens helemaal loos gegaan en bretelledans-gewijs zijn streng gaan trekken opt podium, de ster van de avond quoi. Vrij veel knappe grieten en aangename prijzen, t was een fijn avondje. `s Anderendaags wast weer werkendag want zondag stond onze eerste jeugdbeweging gepland. Echt heerlijk om te zien hoe er uit alle straten kinders in arco-camiseta richting Boca trokken, echt gelijk thuis voor ‘t chiro. T ging redelijk goed maar die kinderen hier zijn echt wel nog een stukje moeilijker dan in the old country, dus zelfs wuyts bij de aspi´s: het kan altijd erger. Maar we hebben zoiezo niet te klagen, er waren toch ook een 80tal kinders en dit is voor hen een compleet nieuw concept, dus het was zeker en vast een succes.

Ik ben hier momenteel dus echt bijzonder content, ‘t project loopt goed (gisteren 2de training met minstens evenveel mennekes) en onze compagnie is echt meer dan welkom. Walter, Jefe en Guillermo helpen ons echt goed mee en het is gewoon echt tof om nog eens met copains te kunnen zeveren. Voor de rest blijft het weer hier prachtig en de mensen gentil. Normaal gezien hebben we zeer binnenkort ook een vergadering met Ecos om te zien of we kunnen beginnen met het huisjes-bouwen-idee en hopelijk komt dat dan ook in orde. In Nelson zelf gaan we binnenkort ook een voetbaltoernooi proberen te organiseren en in december een kerstfeestje.

Sinds gisteren zijn de meisjes een tweedaags uitstapje gaan doen met Myra en Maarten, die hier dus ook op bezoek zijn. Normaal gezien gaan we met de jongens morgen ook een uitstapke doen (wrs Rosario, gezellige stad en geboorteplaats van Ché). Andere nog geplande uitstapjes zijn binnenkort de watervallen van Iguazu en later nog Buenos Aires. Al dan niet met match van de Boca Juniors in la Bombonera.

Dan rest me nog een laatste korte toelichting, nl beschrijven hoe een tweedeklasse wedstrijd in Argentinië eruit ziet. Twee weken geleden zijn we met Ruben (onze halve vader hier, echt “ne crème van ne mens”) naar een match van Union de Santa Fe gaan zien. Tweedeklasse en een uitverkocht stadion van 22.000 man. Echt ongelofelijk veel ambience, die halve supporters van Anderlecht die 10 minuten op voorhand weggaan om hun auto al te gaan halen kunnen er iets van leren. Spannende match gezien, Tucuman kwam 0-3 voor, in de tweede helft kwam Union terug maar ondanks bere veel kansen slaagden ze er niet meer in gelijk te maken. Echt fantastisch namiddagske, zoals Ruben het formuleerde “Un partido completo, 5 goles, chorripan, cerveza y batallos”. We hebben namelijk nog 2 gevechten vlakbij ons meegemaakt. Ook onze kennis van de Spaanse malas palavras is verviervoudigd op een namiddag, zelfs de Ruben, normaal een rustig en redelijk beschaafd heerschap bediende zich zeer regelmatig van minder beleefde vierletterwoorden.

Tot zover mijn eerste bescheiden bijdrage, amigos braaf zijn in Belgica en tot rap

X, Dennís

La apertura oficial

Aloha Belgica de nuevo!

Na lange tijd zonder update, wegens onvoorstelbaar drukke momenten staan we weer volledig paraat met een tekstje! Het is enkel niet eenvoudig om alles gezegd te krijgen en daarom hebben we besloten de verschillende gebeurtenissen te verdelen, waarbij ik de eer gekregen heb om jullie over onze geweldige opening op de hoogte te brengen. Nadat we dus het weekend in San Antonio De Areco hadden doorgebracht, hadden we slechts maandag en dinsdag om alles in gereedheid te brengen voor het grote moment. Na wat heen en weer gecross en ontzettend veel hulp van de papa en Tristan, zijn we er uiteindelijk tijdig in geslaagd alles klaar te krijgen en tegen iets voor 6 kwamen de eerste kindjes toe. In het begin zag het er allemaal vrij rustig uit, maar niets bleek minder waar, want enkele minuten na 6 begon zich een mierennest van kindjes te vormen en kwamen er telkens meer en meer bij.. Toen we eindelijk van start gingen, zaten er een 400tal! kinderen vol spanning uit te kijken naar wat komen zou. Na ons presentatiefilmpje, dat hieronder te vinden is, werd het lintje doorgeknipt door Mario, de grootvader van Nico Frutos en was het tevens tijd voor de hapjes drankjes en de inschrijvingen voor de activiteiten. Totale chaos, want 400 uitgehongerde kindjes begaven zich naar onze hapjes- en drankjestafel. Ditzelfde scenario was ook te vinden bij de inschrijvingen en eventjes zaten we met de handen in het haar om de totale chaos onder controle te houden. Ezra en ik hebben dan maar beslist het podium op te springen en een gedeelte van de drukte naar ons te lokken door de kinderen dansjes aan te leren op onze Vlaamse klassieker ‘mooi weer vandaag’, waarvoor dank aan de KLJ om dit door te sturen. Naast de Vlaamse klassieker hebben we hen ook een initiatie jumpen gegeven. Echt een machtig gevoel om zoveel kindjes samen geweldig enthousiast te zien meedansen. Samen met een zeer enthousiaste Tristan, hebben we ons nog een halfuurtje badend in het zweet staan geven, tot als we zelf totaal vermoeid waren. Hopelijk kunnen jullie binnenkort meegenieten van deze beelden, want de papa als cameraman heeft het ontzettend goed gedaan! Tijdens onze dansjes was het de bedoeling dat Dennis en Bruno een klein voetbaltornooitje gingen organiseren, maar door de geweldig grote opkomst was dit echter een onmogelijke opdracht en hebben de kindjes gewoon vrij tegen elkaar gespeeld. Als afsluiter van de avond waren er de echte Belgische papas fritas voorzien, wat opnieuw een enorme chaos met zich meebracht. Alle kindjes waren aan het trekken en duwen om toch maar een fritje te bemachtigen. Na meer dan 300 inschrijvingen voor alle activiteiten, handtekeningensessies en in het geheel een zeer geslaagde dag zijn we uiteindelijk allemaal afgepeigerd huiswaarts vertrokken. Het was echt een nooit gezien opkomst van kindjes in Nelson, alsof we een attractie op ons eigen waren. Ook de aanwezige volwassen konden hun ogen niet geloven dat een opening van ARCO Argentina zo’n volksverhuizing van kindjes kon teweegbrengen! Geweldig voor ons om te horen, nu hopen we dat we het kunnen blijven waarmaken tijdens de activiteiten! Na onze twee zware dagen zijn we vervolgens dinsdag en woensdag opnieuw het wijde Argentinië ingetrokken met de papa en Tristan, maar ik mag niets verklappen vermits Dennis hier dolgraag over wilt schrijven! Ook de eerste activiteiten zijn nu reeds achter de rug. Opnieuw de eer aan Dennis hierover te vertellen. Wat ik wel mag zeggen en dat zal de Belgische korfbalfederatie graag horen, is dat onze eerste korfbaltraining een enorm succes was met een 40tal enthousiaste kinderen van alles leeftijden! Enkel de korven hebben soms nog wat problemen om te blijven hangen. Met dank aan Myra en Maarten trouwens, de nieuwe Belgische bezoekers voor hun hulp tijdens de korfbal. En ook de andere mannelijke gasten momenteel, geweldig dat jullie er zijn en dankjewel voor de hulp! België is dus momenteel vertegenwoordigd hier in Nelson door 9mensen! Tot zover mijn update, ik hoop dat jullie ervan genoten hebben en voel je vrij iets te posten!
Un beso grande
Kimmy

ons eerste uitstapje...

Goh goh, niet simpel hier ineens aan een blogtekstje te beginnen, aangezien we de voorbije weken echt ongelooflijk druk in de weer zijn geweest en er ongelooflijk veel gebeurd is sinds onze laatste update hier. Vandaar dat we de taken en eveneens de gebeurtenissen een beetje verdeeld hebben onder elkaar… Eerst en vooral even vermelden dat deze week onze officiële opening hier in Nelson heeft plaatsgevonden, en dat dat echt een overweldigend succes was, maar daar vertelt Kimmy jullie dus wat meer over.
Vorige week konden we onze eerste Belgische bezoekers verwelkomen hier in Nelson; de papa van Kimmy samen met Tristan (een collega). Voor ons vier was hun komst een welkome afwisseling, het is echt leuk mensen van het thuisfront te zien en nu hadden we echt een goede reden om een stapje in Argentinië te zetten… Dank ook aan Tristan, want voor heel even was ik even niet meer de persoon met het meest Limburgse accent in de groep (iets wat ik meermaals hoor van mijn medereizigers hier, blijkbaar heeft mn spaans zelfs een limburgs ondertoontje, en voor zij die eraan twijfelen, nee ik ben niet van limburg :)). In ieder geval, het was echt leuk dat jullie hier waren en enthousiast waren over alles wat zich hier afspeelt binnen ons project.
De dag na hun aankomst, nadat alles voor de officiële opening zo goed als in orde was, zijn we met ons gevieren en de papa van kimmy en tristan naar San Antonio de Areco getrokken voor het jaarlijkse “fiesta de la traducion”. Aangezien we me zes waren, waren we gesplitst in de auto’s. Was echt eens leuk, Kimmy en ik konden gewoon languit op de achterbank liggen en een dutje doen, af en toe enkele uurtjes rijden, een babbeltje doen en dan weer slapen (een leuke afwisseling want onze nachten zijn hier kort :)) Daarom, alleen de trip naar daar vond ik al leuk, maar het wordt nog beter. Eens daar toegekomen, echt gezellig, verschillende kraampjes me authentieke prulletjes, beetje kuieren, beetje ontspannen. Daarna trokken we naar een ‘show’ van de gaucho’s (een soort van Argentijnse cowboys, echt geweldig om te zien), daar liepen echt ongelooflijk veel (echt wel 1000 of zelfs meer) paarden gewoon op hun gemakske door het volk, alsook kindjes van 2 jaar die paard reden gelijk zottekes. Ik vond het in ieder geval geweldig de gauchotraditie van kortbij te kunnen zien en meemaken, en hoop dat er tijdens ons verblijf hier in Argentinië nog zulke memorabele momenten komen. In ieder geval, nogmaals dank aan Hugo en Tristan voor dit geweldige idee¡ Ik ga niet te lang doordraven over ons persoonlijk uitje, maar zal er later een paar fototjes bijzetten, want beelden spreken luider als woorden in dit geval.
Ondertussen zijn ook onze nieuwe Belgische gasten toegekomen, zowel een surprisebezoek van Wouter, Jef en Guillaume, als ons maatje Myra met haar wederhelft Maarten. Nelson wordt momenteel overspoeld door Belgen, wat ze hier ter plaatse echt wel geweldig blijken te vinden. Dus aan allen, wees welgekomen ;). Ook Wouter, Jef, Guillaume, Myra en Maarten wil ik via deze weg snel nog even echt verschrikkelijk hard bedanken, want hun aanwezigheid en hulp hier hebben de activiteiten in onze eerste week een stuk vereenvoudigd. Entonce, muchisimas gracias!!

kus ezra

11 noviembre 2008

Hey iedereen,

Langs deze weg willen we jullie laten meegenieten van onze voorstellingsvideo die we tijdens de opening hebben getoond aan de kinderen (en ouders).
We trachten zo snel mogelijk ook een aantal foto's en sfeerbeelden te plaatsen op onze blog.



Vele groetjes,

Het Arco Team!

Hoe de ene dag van de andere kan verschillen

Na een paar extreem drukke en lange dagen zijn we blij dat we jullie opnieuw wat te vertellen hebben. Ons nieuwe verhaal start bij de voetbalmatch in tweede klasse die we gezien hebben, maar ik denk dat de jongens hiervoor geschikter zijn om jullie het verslag ervan en de sfeer in geur en kleur uit de doeken te doen.
Maandag zijn we naar Vera geweest, wat voor ons een hele stap vooruit is geweest. Chiqui, één van de jongens van ecos had voor ons een geweldig voorstel gebaseerd op een organisatie die in heel Zuid-Amerika actief is (Un techo para mi pais). Deze organisatie bouwt simpele huisjes voor de mensen en sluit met deze mensen een contract af dat ze in ruil voor het huisje dat ze krijgen verplicht zijn hun kinderen naar school te sturen, zich te laten vaccineren, een tuintje aan te leggen zodanig dat ze in eigen behoeften kunnen voorzien, enz. (de keuze van vereisten ligt bij ons). Wij gaan samen met de hulp van Ecos dit op onszelf trachten te realiseren, zonder tussenkomst van de grotere organisatie, zodat we zeker zijn waar al het geld naartoe gaat en we de touwtjes zelf in handen hebben. De huisjes waar de armste mensen in Vera nu in wonen, zijn werkelijk onbeschrijfelijk; ze bestaan uit karton en golfplaten en zijn absoluut niet tegen de regen voorzien. De huisjes die we zelf voor ogen hebben om te bouwen worden uit hout rechtgezet, zijn veel groter en makkelijk te monteren. Voor wie het interesseert, kan eens googlen naar de site van un techo para mi pais, ’t is echter wel allemaal in het Spaans.
Zo’n huisje rechtzetten duurt een drietal dagen en het is de bedoeling dat we samen met die mensen daaraan gaan werken. De prijs ervan bedraagt zo’n 5000 pesos, wat min of meer neerkomt op een 1250euro. Ecos zou het ‘juridische’ aspect voor hun rekening nemen en onderhandelen met de mensen, waardoor ook continuïteit voorzien kan worden doordat er een langdurige controle zal blijven bestaan, ook na ons vertrek.
Wijzelf zijn razend enthousiast over het idee! Het lijkt ons echt een nuttige investering van het geld dat we in België verzameld hebben. Het is nu enkel nog wachten op de goedkeuring van de rest van de Ecos groep en als we die krijgen, gaan we er volledig voor! Benieuwd wat jullie ervan vinden!
Ook gisteren zijn we naar Vera geweest. Niet met de Ecos groep, maar met Fundapaz om de situatie in het noorden nog beter te leren kennen. Het was echter een complete verspilling van onze tijd. Alles wat gezegd werd, wisten we al en hadden we al in andere dorpjes gezien. Extra probleem hierbij was dat we niet het gevoel hadden de contactpersoon van Fundapaz echt geloofde in ons project en niet direct een mogelijkheid zag ons rechtstreeks te laten participeren in één van hun projecten. Naast het voorgaande was de dag zelf ook extreem vermoeiend, we waren om 4u30opgestaan omdat we er om 7u30 reeds moesten zijn. Eens aangekomen daar, zijn we vertrokken met onze contactpersoon naar de dorpjes 130km verder in de middle of nowhere. De hitte en de muggenplaag in die dorpjes was echt niet te harden (in de zomer wordt het er blijkbaar zelf tot 50graden). Eens alle activiteiten die dag achter de rug, waren we dan ook extreem gelukkig om terug te keren, maar dat was buiten opnieuw een ‘geweldig’ avontuur gerekend. De baantjes naar de dorpjes waren namelijk grotendeels aardewegjes en ze hadden ons als gewaarschuwd als het begon te regenen dat we zo snel mogelijk moesten terugkeren omdat we anders niet meer zouden teruggeraken en effectief.. het begon te regenen. In het begin was het eigenlijk nog perfect te doen, hoewel onze contactpersoon achter het stuur snelheden haalde van 120km/u op van die aardewegjes en ons dat soms niet helemaal veilig leek. Na enkele tientallen minuten echter kreeg de modder daadwerkelijk de bovenhand, van grip op de ‘baan’ was absoluut geen sprake meer en enkele luttele seconden slaagden we erin via slipmanoeuvres vooruit te geraken. Dit kon natuurlijk niet blijven duren en toen kwamen de slipbochtjes van bijna 180°. Zonder namen te noemen zagen enkele van ons ;) het helemaaaal niet meer zitten tegen 80 a 90 per uur verder proberen te rijden. Ja je hoort het goed, de nadruk ligt op proberen want op die moment zaten we al volledig vastgeslipt in de modder. Nu zouden zulke avonturen thuis nog iets of wat spannend zijn, hier waren ze nog spannender aangezien er geen weg terug was en (pittig detail) er in die dorpjes daar nergens gsmbereik is. Na een keer of twee goed vast te zitten zijn we er uiteindelijk toch uitgeraakt door wat lucht van de banden te laten en hebben we al slippend de baan bereikt. Eerlijk toegegeven nog wel leuk dat dit gebeurd was, dat heeft de dag toch min of meer nog wat spannend gemaakt.
De volgende dagen is het volle voorbereiding voor onze opening en na onze opening gaan we met de paps en tristan twee dagen naar Cordoba! Hierna krijgen jullie opnieuw een uitgebreid verslagje!

Dikke kus
Ez en K’y

onze insectenheld

Ondanks het feit dat er ondertussen en sinds het laatste tekstje, opnieuw bijna een hele week voorbij is, hebben we niet zoveel spectaculaire nieuwtjes. Ons weekje was hier vrij gewoontjes zonder stormen, elektriciteitsdraden in het water en anaconda’s. Hoewel alle insecten hier voor ons wel een nieuwe uidaging aan het vormen zijn! Naargelang de temperatuur hier dagelijks stijgt, worden we meer en meer bedolven onder de insecten. Gelukkig is onze insectenheld Ezra steeds van de partij!! Vorige week zijn we voornamelijk druk in de weer geweest met de voorbereiding van onze opening en het maken van ons presentatiefilmpje. Maandag gaan we opnieuw richting Vera en kunnen we jullie weldra en wellicht vertellen wat onze doelstellingen aldaar zullen zijn. Voor de rest van de week is het opnieuw voorbereiden en verwachten we onze eerste Belgische gasten, mijn paps, Tristan en een berg materiaal. Als de tijd het toelaat gaan we met hen een aantal daagjes mee Argentinië verkennen. Reacties op onze blog zijn meer dan welkom. Het is steeds aangenaam om iets van het thuisfront te horen en te weten dat jullie de blog lezen!
Un beso grande!
Kimmy

Om jullie allemaal volledig op de hoogte te houden van de activiteiten, zenden we jullie ook met trots en met nogmaals een dikke dankjewel aan joke voor de layout ervan, onze flyer die de kinderen hier krijgen voor de officiele opening van ARCO Argentina in Nelson¡¡

Dikke kus Kimmy

foto's Vera en omstreken (deel 2)

foto's Vera en omstreken (deel 1)

internetfrustraties

Wederom iets te vroeg victorie gekraaid... die manier die we gevonden hadden om jullie sneller te updaten houdt duidelijk geen rekening met de regenstromen in Nelson. Niet enkel het leven, maar ook internet ligt stil als het er regent. vandaar dat het volgende tekstje gisteren geschreven is, maar pas vandaag gepost wordt.

Hola Belgica opnieuw!

Na enkele moeilijkheden in het begin hebben we de manier gevonden om jullie sneller te updaten over het nieuws hier. Zoals in ons vorig berichtje reeds gezegd, zijn we gisteren naar het noorden geweest. Samen met iemand van Fundapaz trokken we met 700 liter drinkbaar water naar een afgelegen (en hier betekent afgelegen echt 25 kilometer van wat dan ook) dorpje gereden. Het is moeilijk uit te leggen hoe groot het contrast is tussen een doorsnee gezin daar en een doorsnee gezin in België. Om maar enkele dingen op te noemen; er is geen stromend water en niet genoeg drinkbaar water, zeker niet genoeg om ook de dieren (een bron van inkomsten) van water te voorzien. Er is maar één enkele telefoon voor het hele dorp, electriciteit hebben ze nu een klein jaartje en GSM’s zijn onbruikbaar omdat ze geen signaal opvangen. Daarnaast kennen ze op medisch gebied ook een grote achterstand; er komt slechts om de 14 dagen een dokter langs. De rest van de zorgen wordt opgevangen door een verpleegster die ter plaatse woont. Bij een noodgeval kunnen ze wel de ambulance bellen, maar het duurt ongeveer een uur en half eer die ter plaatse is. Er is een lager schooltje in het dorp, maar dit voorziet enkel de -12 jarigen van onderwijs. Oudere kinderen gaan hierna ofwel naar een soort landbouwschool ver van het dorpje gelegen, waar ze 14 dagen continu les krijgen en erna 14 dagen thuis zijn, ofwel beginnen ze dadelijk te werken bij hun vader op het veld of bij hun moeder in het huishouden. Het gevoel dat we zeer sterk kregen in dit dorpje is dat de mensen in een vicieuze cirkel terechtgekomen zijn, en voor de kinderen is er niet echt een mogelijkheid om hieruit te ontsnappen, alleen al maar om het feit dat ze niets kennen buiten hun eigen dorpje, hun eigen wereld. Daarom denken we dat we voor deze mensen een groot verschil kunnen maken, niet alleen materieel met het bouwen van dakgoten om water op te vangen en dergelijke, maar ook sociaal, aangezien hun perspectief van de wereld door onze tussenkomst sterk kan veranderen. Dit merkten we gisteren al aan de manier waarop we ontvangen werden; we werden op handen gedragen alsof we sterren waren, nooit eerder waren er al buitenlanders in hun dorpje geweest. We horen ook vaak van de mensen hier dat het idee achter wat wij hier komen doen al een verschil kan maken voor de jongeren hier. Doordat zij zien dat wij onze droom kunnen waarmaken, beginnen ze zelf te dromen over hun eigen toekomst.
Volgende week gaan we opnieuw naar andere delen in het Noorden kijken, waarna we beslissen waar en op welke manier we daar te werk kunnen gaan om de mensen er vooruit te helpen.
Wat Nelson zelf betreft, zijn we opnieuw aan het schilderen geslagen en gestart met de oprichting van het jeugdhuis. Ook de rest van de voorbereidingen voor onze startdag (verplaatst naar 11/11, spijtig genoeg geen vrije dag hier) zijn volop aan de gang.
We houden jullie snel weer op de hoogte!
Dikke kus,
Ez & K’y

En nog wat foto's ...

De eerste foto's : hun keuken in het schooltje; op hun eerste feestje in Nelson en de verwelkoming!

Hola Belgica, Que tal estaïs?

Na verschillende watertjes te hebben doorzwommen zijn we er uiteindelijk in geslaagd om op het internet te geraken en jullie zo op de hoogte te stellen van onze avonturen hier ter plaatse... en het zijn er ondertussen al wel een paar, zoals bijvoorbeeld gisteren onze eerste rechtstreekse kennismaking met de argentijnse hagelbollen. In een van onze veel pogingen om online te geraken, vertrokken we namelijk vol moed met onze auto (oude Fiat) richting Santa Fé. Ondanks een waarschuwingsberichtje en de opvallende stilte in de straten van Nelson, dachten wij dat een paar donderwolkjes in de verte en wat regendruppels ons niet zouden kunnen tegenhouden om naar daar te gaan. Naarmate onze tocht echter vorderde, begon het alsmaar harder te regenen, bliksemen en hagelen. Toen plotseling de hagelbollen als stenen uit de lucht vielen en op onze auto klotsten, zo hard dat er kleine blutsjes waren, hebben we iets of wat in paniek toch maar besloten rechtsomkeer te maken en wijselijk de Argentijnse raad op te volgen. Iets voor de storm waren we terug in Nelson en eens veilig binnen hebben we de aankomst van de hagelbollen hier kunnen volgen. Na een uurtje geraas, stonden de meeste straten blank en zijn we gezellig met de kinderen van Ruben op blote voeten het water ingetrokken. Een niet onbelangrijk detail hierbij is dat er af en toe wel ergens een afgeknapte elektriciteitskabel in het water lag wat het hier allemaal niet behoorlijk veilig maakte… Naast dit avontuur zijn er in de voorbije 15dagen nog verschillende andere geweest, het is alleen niet zo evident om ze allemaal tot in detail voor jullie op een rijtje te zetten met de juiste gevoelens, emoties van het moment en al de rest, met dat onze internettoegang hier ontzettend beperkt is en we dus via de papa een eerste keer dienden te communiceren. Hopelijk komt er, eens we in ons appartementje vertoeven verandering in en kunnen we jullie sneller op de hoogte houden. Wat ons project zelf betreft heeft Nelson niet echt de verwachtingen ingelost waarmee we vertrokken waren. Ze zijn hier in het dorp op veel vlakken al behoorlijk ontwikkeld en de gemeente stelt veel in het werk om het armere gedeelte de nodige faciliteiten te geven, althans qua primaire behoeften. Op het sociale vlak kunnen we zeker het onderste uit de kan halen en onze voetbal- en korfbalactiviteiten, samen met een jeugdbeweging en jeugdhuis opstarten om zo hun sociale vaardigheden te ontwikkelen. Officieel gaan we hier 9 november van start, wat vrij laat is, maar gericht op de Argentijnse opvallend tragere levenswijze is dit geen overbodige luxe om d e nodige voorbereidingen gedaan te krijgen. Daarnaast hebben we ook besloten om enkele dagen per week naar het armere noorden te gaan en ons daar op de primaire behoeften te richten. Vorige week zijn we samen met Emannuel en enkele geëngageerde jongeren van daar een kijkje gaan nemen in het stadje Vera om te weten hoe we daar ons steentje kunnen bijdragen met als belangrijkste doelstelling continuïteit te kunnen creëren. (door een waterput, een watertank, een schooltje te bouwen, ...) Deze week gaan we opnieuw naar daar om een aantal ideetjes uit te werken. In het gebied van de anaconda’s (jaja, je leest het goed, die vieze slangen zitten hier) is er namelijk een geweldig watertekort, het had er al meer dan 8maanden niet meer geregend en in Vera zelf in de stad is de armoede echt opvallend groot, waardoor we hopelijk onze druppel op de hete plaat kunnen “brengen”.
We houden jullie in ieder geval op de hoogte en hopelijk is het gelukt, samen met het tekstje van Ezra jullie een beter zicht op onze belevenissen en ervaringen te geven.
Jullie horen snel meer!
Dikke zoen
Kimmy

Hola Belgica,

Waar te beginnen… zoals wel al blijkt uit de magere toevoegingen van onszelf op de blog, is het gebruik van internet in Nelson hier heel beperkt. Veel te beperkt zeg maar, want het is al niet meer vanzelfsprekend de gevoelens, gedachten, bedenkingen en de ups en downs van de voorbije 15 dagen zomaar samen te vatten. Onze eerste dagen in Nelson waren absoluut niet vanzelfsprekend; alles waarvan we dachten dat in orde zou zijn, bleek ‘in de maak’, ‘in reparatie’, ‘op komst’,… Op zich natuurlijk geen groot probleem, hoewel iedereen op het thuisfront natuurlijk met dezelfde verwachtingen zat, waardoor de communicatie tot nu toe meer als stroef verliep. Twee dagen geleden is onze auto echter gearriveerd, wat het leven voor ons hier al een stuk makkelijker maakt; we kunnen eindelijk naar een deftig internetcafétje rijden, eindelijk zelf onze eigen boodschappen doen enzovoorts.
Maar genoeg over onszelf, want dat is natuurlijk niet de reden dat we hier zijn.
De situatie in Nelson, zoals de papa van Kimmy hier reeds eerder beschreef, beantwoordt niet volledig aan wat we verwacht hadden. Het dorpje is materieel gezien namelijk een stuk rijker als verwacht… Ik leg hier wel de nadruk op het materiële aspect, want sociaal en cultureel gezien kunnen de jongeren hier zich veel minder ontplooien als de gemiddelde Belgische jongere. Ook is er wel degelijk sprake van duidelijk zichtbare materiële armoede, al beperkt die zich tot een minderheid van de gezinnen in het dorp. Toch blijkt dat we hier een groot verschil zullen kunnen maken voor de jongeren, al geldt dit voor de meeste jongeren niet op een niveau van primaire behoeften. Hier in Nelson zullen we ons dan ook vooral concentreren op de jeugdbeweging, de sporten en het jeugdhuis, wat voor veel jongeren hier al van grote betekenis zal zijn, zeker wanneer we de kloof tussen de armeren en de rijkeren min of meer kunnen dichten door onze activiteiten.
Toch zijn we alle vier zeer sterk van mening dat we de visie en het doel van ons project geen tekort mogen aandoen, en daarom zijn we, in samenwerking met een zeer sociaal geëngageerd gezin hier in Nelson, een ware zoektocht begonnen naar een ‘armer’ gebied, waar primaire behoeften geen vanzelfsprekendheid blijken te zijn. Dit bleek (jammer genoeg eigenlijk) geen moeilijke opdracht… Op slechts een kleine 200 a 300 kilometer ten noorden van waar we ons nu bevinden liggen de stad Vera en vele kleine omliggende dorpjes. Vorige week zaterdag zijn we met Emanuel, een negentienjarige jongen uit Nelson, die richting uitgereden. Wat we daar te zien kregen, maakte ons alle vier wel even stil… Zowel de buitenwijken van de stad, waar de armoede zo immens zichtbaar is, als de dorpjes op enkele tientalle kilometers van de stad, waar een ander ‘soort’ armoede heerst, namelijk een duidelijk tekort aan water, een gebrek aan scholing voor de kinderen, geen mogelijkheid tot het voederen van de beesten, enzovoorts, lieten een diepe indruk op ons na.
Zo zijn we tot de conclusie gekomen dat we, om onze doelstellingen te kunnen realiseren, moeten pendelen tussen Nelson en de omgeving rond Vera. Zoals op voorhand al meermaals door ons benadrukt is, is de continuïteit van ons project ongelooflijk belangrijk. Daarom zullen we voor onze activiteiten in Vera en omstreken samenwerken met een geëngageerde groep jongeren uit Vera zelf, Ecos genaamd. Samen zullen we zoeken naar langdurige oplossingen voor de acute problemen in Vera. Enkele mogelijkheden die tot nu toe besproken zijn, zijn het opknappen van de huisjes met dakgoten, wat blijkbaar een enorm verschil zou kunnen maken voor het watertekort, maar onze hersenspinsels brengen ons ook naar het plaatsen van watertanken en tot het bouwen van een school toe. Tot nu toe is er echter enkel nog maar sprake van ideeën, vrijdag rijden we met ons vieren terug op naar Vera en spreken we af met Ecos en Fundapaz om verdere stappen te bespreken en te ondernemen. We hopen jullie ook foto’s te kunnen tonen van de situatie daar, maar het is niet vanzelfsprekend als westerling met de fotocamera de miserie van anderen vast te leggen. We houden jullie op de hoogte over de vorderingen daar¡¡ (een normaal uitroepteken kennen ze hier niet :)).
Dan een kleine persoonlijke toets voor diegenen die het interesseert... Ik voel me hier in Argentinië echt goed op mijn plaats. Het Spaans begint ook goed te vlotten dankzij de mensen hier ter plaatse. Ons ARCO team vertoont wat mij betreft ook absoluut geen barstjes, we vormen echt een geweldig team, waarvoor bedankt Kimmy, Dennis en Bruno, hoop dat jullie dit via de blog te zien krijgen :). Daarnaast geeft het ook een geweldig gevoel diegenen te kunnen helpen die er meer nood aan hebben, en daarom wil ik iedereen die ons gedurende de oprichting van ARCO zo geweldig gesteund heeft; alle vrienden en vriendinnen, alle helpers en alle sponsers nog eens geweldig bedanken, dankzij jullie allemaal zullen wij hier het verschil kunnen maken¡¡¡

Nog zoveel meer te zeggen, maar jullie worden op de hoogte gehouden¡

kus, Ezra

10 dagen Arco Argentina in Nelson

beste vrienden van Arco Argentina,

In opdracht van Kimmy, Ezra, Dennis en Bruno, maak ik jullie graag, vanuit Vlezenbeek weliswaar, wat nieuws over. "El correo electronico" is aldaar zeer moeilijk en beperkt; vandaar dus ook hun vraag om van hier uit wat nieuws te verspreiden.
De reis naar Nelson is bijzonder goed verlopen en heeft ongeveer 24 uren geduurd. Nicolas Frutos heeft hen in Buenos Aires verwelkomd en zijn broer en zus hebben hen naar Santa Fé, Nelson gebracht (500km ten noorden van Buenos Aires). Nicolas is diezelfde dag 's avonds naar België gevlogen.
In Nelson werden zij verwelkomd door een 30 tal dorpelingen.
De grootvader van Nicolas Frutos, Mario en een sociaal geëngageerde dorpeling, Ruben, en zijn familie begeleiden hen ter plaatse. Zij wonen actueel in een klein (verlaten) schooltje omdat het voorziene onderkomen in de verlaten gebouwen van de voetbalclub (zie foto website) nog niet klaar is. Actueel studeren zij nog dagelijks Spaans en verkennen zij het dorp. Zij gaan regelmatig bij de plaatselijke bevolking eten (zij betalen de voeding en de mensen koken). Zij zijn reeds op een aantal samenkomsten van de plaatselijke bevolking uitgenodigd geweest; hebben zich tijdens een feestje kunnen voorstellen; zijn door de burgemeester ontvangen geweest en zijn samen met Ruben en Mario op de regionale TV geweest om hun project voor te stellen. Hun aanwezigheid in het dorp is reeds goed gekend. Nelson is een dorp waar de primaire behoeften aanwezig zijn en waar de echte armoede, zoals gekend in de sloppenwijken van de grootstad Buenos Aires, niet meer aanwezig is. Hun basisopdracht zal zich in Nelson zodoende richten op het implementeren van het verenigingsleven (voor de kinderen) zoals wij dit bij ons kennen: de sport- en jeugdvereniging en het jeugdhuis. Op 9 november zou de startdag zijn. Samen met Ruben gaan zij wellicht een tweede dorp betrekken bij Arco Argentina, richting noorden waar de primaire behoeften niet aanwezig zijn. Meer hierover bij een volgend bericht.
Het weer: het is nu volop lente in Nelson en vorige week was het de ganse week zonnig en warm met temperaturen van 34°; dinsdag heeft het geregend en vandaag, woensdag was het bewolkt.
Kimmy, Ezra, Dennis en Bruno maken jullie allen hartelijke groeten over:
"Abrazos y besos"
Tot een volgende info.
Hasta luego
Fabienne en Hugo